Προκαταβολή δακρύων ...

 

 

 

Ξάφνου, η Γεωργίου Παπανδρέου ξανάγινε Οδός Ανθέων (αλλά δεν θυμάμαι να την έχω πει και ποτέ αλλιώς…). Και γέμισε κήπους με χαμηλή περίφραξη και ωραία διώροφα εξοχικά με νεραντζιές στην αυλή και ροδοδάφνες. Και, καθώς ένα ψιλόβροχο βράδυνε την κίνηση στο δρόμο, είχα χρόνο να χαζεύω μέσα από το αμάξι. Με πλεύρισε ένα λευκό αυτοκίνητο, που θαρρείς ξεπήδησε από τη δεκαετία του ΄70, μια ρετρό καλοδιατηρημένη Alfa Romeo. Αμέσως ο νους μου πήγε στην μπλε Giulia 1300 Ti (μοντέλο του 1968) που ’χε φέρει από την Ιταλία στο χωριό ο θείος μου Γιάννης Σ. νεότατος τότε και πολύ «γκαζιάρης» (όπως πάντα στη ζωή, σε όλα του, σβέλτος ήταν…). Τα άνετα 130 χιλιόμετρα την ώρα, που έπιανε η Τζούλια εκείνη την εποχή στο δρόμο που κατέβαινε στον Άγιο Κωνσταντίνο, ούτε με το «ράλι Ακρόπολις» που περνούσε από τα μέρη μας μια φορά το χρόνο δεν τα είχαμε δει. (Το στομάχι κολλημένο στην πλάτη του καθίσματος!). Αίφνης, βαλτωμένος μέσα στην κίνηση ένιωσα πως το λευκό Αlfa Romeo δίπλα μου με το γκάζι στο πάτωμα έφυγε με χίλια. 

Και το μάτι μου πήρε τον Γιάννη νεότατο, με φαβορίτα, πλατύ μέτωπο και άσπρους μεγάλους γιακάδες που έβγαιναν μέσα από το κόκκινο πουλόβερ (ασφαλώς θα φορούσε μοκασίνια και καφέ υφασμάτινο παντελόνι καμπάνα) να χαμογελάει φεύγοντας με το ξένο αμάξι.

Τι σου είναι  καμιά φορά η βροχή…. Ξέσπασμα νοσταλγίας. Προκαταβολή δακρύων απογευματινών. Vivere pericolosamente Gianni! Μόλις που πρόλαβα να του φωνάξω... Ξεχνώντας τάχα πως πάνε πια τέσσερα χρόνια που είναι πεθαμένος...