Έχει χαρακτηριστεί σαν το μεγαλύτερο ξύλινο κτίριο της Ευρώπης. Είχε κλείσει τυπικά/οριστικά το 1977. Η μοίρα του όμως είχε προδιαγραφεί ήδη από τον …Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο (επιτάχθηκε και μετατράπηκε σε στρατιωτική σχολή, αργότερα σε κατάλυμα Ρώσων προσφύγων που έκαψαν μέχρι και τα πατώματα για να μην πεθάνουν από το κρύο). Μαζί με την, σχεδόν πλήρη, εξαφάνιση του ελληνικού στοιχείου της Πόλης, από τα γεγονότα του 1955 και μετά, περίμενε τον χαρακτηρισμό του ως ένα από τα δεκάδες βακούφια του Πατριαρχείου ώστε να «διασωθεί». Το Εθνικό Ορφανοτροφείο της Πριγκήπου, πεντάρφανο σήμερα, σ’ αυτήν τη σπαρακτική του «πόζα», λες και ψιθυρίζει τους στίχους του Αχιλλέα Παράσχου:
Τῆς μοίρας ἀποπαίδι, σὰν φθινοπώρου φύλλο
τὸ ἄσκοπό μου βῆμα ἐδῶ κ’ ἐκεῖ πλανῶ·
κανείς δὲν μ’ ἀγαπάει, κανείς δὲν μ’ ἔχει φίλο,
γιατί δὲν ἔχω μάνα καὶ εἶμαι ὀρφανό!
Ἀχ. Παράσχου, Τὸ ὀρφανό, στιχ. 9-12. Ποιήματα, Γ΄, 1881
Πολύ συγκινητικό!
ΑπάντησηΔιαγραφή