Σύξυλος!

 

Την άκουγα να είναι καλύτερα αυτή τη φορά, τόσο που πέρασε χρόνος ώστε να συνειδητοποιήσω πως ήταν  η ίδια και δε με ξεγελούσαν τ’ αυτιά μου. Μου ζήτησε καινούργιο ραντεβού. Προτού κλείσουμε τη σύντομη συνομιλία μας, ευγενικά και σχεδόν ικετευτικά μου είπε «Να ξέρατε γιατρέ πόσο ευτυχής αισθάνομαι που σας γνώρισα! Θα μου επιτρέψετε να φέρω το βιβλίο να μου το υπογράψετε όταν θα έρθω;»

«Μετά χαράς…» είπα εγώ και έβαλα με το νου μου τι άραγε να κατάφερε να βρει και αγόρασε από τη φτωχή εν Ελλάδι βιβλιογραφική μου παρουσία. Με έτρωγε η περιέργεια…

Ήρθε λοιπόν, κι όταν αποσώναμε «ορίστε το βιβλίο!» μου κάνει και, τραβώντας τον μέσα από μια μεγάλη νάιλον τσάντα, αποθέτει πάνω στο γραφείο, εμπρός στα κατάπληκτα μου μάτια, έναν τερατώδους πάχους τόμο του  μυθιστορήματος «Ραγισμένο είδωλο»  της …Χρυσηίδας Δημουλίδου!!!

Κατάπια όλα τα βατράχια όλων των λιμνών της οικουμένης, των ελών και των βούρκων της. Δεν ρώτησα τι και πως (αυτή θα ήξερε!). Έγραψα ένα Με εκτίμηση στην … και τα αρχικά Χ.Δ. προσθέτοντας και την ημερομηνία (που θα μου μείνει αξέχαστη).

«Τι είναι αυτά τα αρχικά που βάλατε;»

«Τα αρχικά ενός ψευδωνύμου μου, που απόκτησα σήμερα, είναι λιγάκι δυσανάγνωστο, αλλά έτσι γράφουν οι πιο πολλοί γιατροί, είναι γνωστό τοις πάσι…» είπα χαμογελώντας.

(Σαν έφυγε ευχήθηκα «και σ’ ανώτερα!» στον καταρρακωμένο μου εαυτό...)