Σε τι μας χρειάζεται ο Ιππποκράτης;

Ανήκε στον αγαπημένο και σεβαστό μου φίλο, τον καθηγητή της Ιατρικής  σχολής, ζωγράφο και χαρισματικό άνθρωπο, τον αείμνηστο Χρυσόστομο Τζημάκα. Μου τον έφερε στο ιατρείο το 2010, η αδελφή του Σάσα μετά το θάνατό του. (Ένιωσα σαν να μου έδινε μια σκυτάλη. Δεν την έπιασα θαρρώ με το σωστό τρόπο. Κάπου στο δρόμο άλλαξα ρυθμό. Ίσως έχασα και το δρόμο προς το "τέρμα"...). Τον έχω όμως πάντα δίπλα μου τον Ιπποκράτη, μέσα σε προθήκη στο ιατρείο. Πού και που αλλάζουμε κρυφές ματιές μέσα από το τζάμι... Καημένε Ιπποκράτη! Ο όρκος-νόμος  σου υπάρχει για να καταπατάται και να ανατρέπεται όπως όλοι οι νόμοι, όλοι οι όρκοι κι όλες οι υποτιθέμενες σταθερές  του κόσμου... Ποιά λοιπόν η χρησιμότητά σου στις μέρες μας εκτός του ότι ανήκεις στις "χρυσές δέλτους" της ιστορίας της ιατρικής;

Βλέποντας τις στατιστικές επιδόσεις μας στο μέτωπο  του κορωνοϊού, μετά την περίοδο της επιτυχίας μας που προηγήθηκε, σκέφτομαι με δέος τη μοίρα  της Εθνικής Ελλάδος Ποδοσφαίρου μετά τον Ρεχάγκελ και το Euro 2004. Οι αριθμοί των κρουσμάτων αρχίζουν ήδη να ανεβαίνουν ανησυχητικά και προκύπτουν αναζωπυρώσεις σε περιοχές που είχαν ήδη δεχτεί... την επίσκεψη του ιού. Κι από κοντά η συνεχιζόμενη αμηχανία του ιατρικού κόσμου σε παγκόσμιο επίπεδο (δέκα επισήμως μήνες από την έναρξη της επιδημίας τον Αύγουστο του 2019), ο ανύπαρκτος Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας με τις χλιαρές ή τρομοκρατικές  διαρκώς δηλώσεις, οι ζοφερές εικασίες για τις πιθανές μακροπρόθεσμες επιπτώσεις του SARS-cov-2 ακόμα και στους ασυμπτωματικούς ασθενείς (40% των κρουσμάτων...)  και οι βέβαιες πλέον χρόνιες εναποθέσεις ιατρικών προβλημάτων σε όσους έχουν ασθενήσει και χρειάστηκαν νοσηλεία -και πολύ περισσότερο υποστήριξη σε ΜΕΘ- ή σε όσους απλώς ασθένησαν και έμειναν στο σπίτι με ήπια και μέτρια συμπτώματα...

Ακούγοντας δε (και μένοντας κεχηνός...)  όσα ακούω κάθε μέρα στο ιατρείο (τάχαμου εμπιστευτικά, χαζοχαρούμενα, φανατισμένα, κλπ): "Γιατρός πράμα να πιστεύεις σ' αυτά, γιατρέ;", "Εντάξει μην το παρακάνετε και με τα αντισηπτικά" (πώς γελάσαμε!). Αλλά και κείνα που ακούω τριγύρω μου (πχ σήμερα στη "λαϊκή των βιολογικών" άνθρωπο που τον εκτιμούσα κιόλας: "Δεν είναι και τόσο σοβαρό όμως το χρησιμοποιούν.."). Μέχρι βέβαια τα φοβερά και τρομερά (και αρκούντως ενδεικτικά προκεχωρημένης ηλιθιότητος): "Ο ιός δεν υπάρχει, είναι ψέματα!"  (πράγμα που το 50% των νεοελλήνων αποδεδειγμένα πιστεύει...), θαρρώ πως σιγά σιγά ανακαλύπτω την χρησιμότητα του αγαλματιδίου του Ιπποκράτη στους χαλεπούς καιρούς...

Χυτοσιδηρούς, με ικανό βάρος -σχεδόν δυο κιλά-, σε βάση μαρμάρινη στιβαρή και με μεγάλο όγκο. Λέω λοιπόν ν' αρχίσω να τον  κοπανάω στα ανάλογα κεφάλια... Ίσως τότε θα έχω ασκήσει πραγματικό ιατρικό έργο και θα έχω ωφελήσει αληθινά την κοινότητα. 

Όμως ακόμα φοβούμαι -να την πω την αμαρτία μου- εκείνο το δραστήριο τμήμα ανθρωποκτονιών της ΕΛΑΣ...

Ελπίζω να τον ξεπεράσω σύντομα αυτόν το φόβο.