Σύμβολο του θέρους, των ασκεπών η ελπίς...

Συνειρμοί στη θέα των αφόρετων ψάθινων καπέλων: Δεν τάχω δει συχνά σε νεανικά κεφάλια να την πω την αλήθεια. Κάτισχνα ή και παχουλά άρρενα γερόντια με πάλλευκη κόμη μειωμένης πυκνότητος ή με φαλάκρα εις το μη περαιτέρω, τίποτε στρουμπουλές ή καθημαγμένες εύθραυστες εβδομηντάρες -και βάλε...-, άντε καμιά φορά και κανένας μεσήλιξ κακοντυμένος ή παλιομοδίτης από κούνια να τα φορεί... (Εξαιρώ τους εντοπίους συγγραφείς και λογίους!)

 

Παρελαύνουν τα καπέλα με τους φορείς των σε παραλίες κοντινές σε ολιγόωρες εξορμήσεις, όπου πηγαίνει κανείς με το αστικό λεωφορείο ή το καραβάκι, σε εκδρομές των ΚΑΠΗ ή της φιλανθρώπου ενορίας, να κινούνται κατά δυάδες ή κατά μόνας βολτάροντας σε πληκτικές λουτροπόλεις μαζί με σμάρια από βαλκάνιους παραθεριστές,  σε  θέρετρα παρηκμασμένα της ελληνικής επικράτειας προσιτά ωστόσο  στα ισχνά βαλάντια των συνταξιούχων...

Έτσι όπως τα βλέπω να σκιάζουν ένα τμήμα του καταστρώματος της Καρόλου Ντηλ αναπαυόμενα στην... κρεμάστρα των καπέλων, σκέφτομαι όσους δεν θα τα φορέσουν φέτος από εκείνους που βάσιμα το υπολόγιζαν οι καημένοι, μα δεν το αξιώθηκαν γιατί δεν κατάφεραν να διαβούν ζωντανοί το χειμώνα. Και θρηνώ επίσης για τις διακοπές πολλών από εμας φέτος που μήτε διανοήθηκαν να τις σχεδιάσουν  και (το χειρότερο...)  καθόλου δεν τις έχουν επιθυμήσει. 

Απλώς νοσταλγούν αλλοτινές... Σαν περασμένη ζωή.