Για τις αλειτούργητες εκκλησίες, τις καθημαγμένες από τον καιρό. Για τα αφημένα σπίτια. Τους εγκαταλειμμένους Αγίους των βουνών χωρίς κερί και καντήλι. Για τα «νεκρά» βιβλία που δεν αξιώθηκαν κοινό. Γιά τα απονενοημένα και ανεξήγητα «ξοδέματα» της ζωής. Για όσους μίλησαν για τα κρίσιμα και όχι για τα χρήσιμα...Έτι δέομαι Σοι σήμερα. Υπέρ των αφανών και ανωνύμων. Υπέρ όσων δεν αφήνουν πίσω τους μνήμη, μνήμα, μνημείο. Ή χνάρι για να πατήσει επάνω η τρομερή βηματησιά των επερχόμενων (ανθρώπων, γεγονότων και χρόνων…).
Υπέροχο
ΑπάντησηΔιαγραφήΕβδομάδα του Σταυρού, των ηττημένων, των ξεχασμένων, των μικρών...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔύο φορές βούρκωσαν τα μάτια μου... τελικά είσαι ποιητής μεταμφιεσμένος σε πεζογράφο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘαυμάσιο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρε, Νώντα, αδελφε
ΑπάντησηΔιαγραφήΕρρωσθε και Ευδαιμονειτε αγαπημένε ξάδερφε!
ΑπάντησηΔιαγραφή!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ δυνατός λόγος ψυχής μέσα στη φθινοπωρινή γωνία του ήλιου. Όπως ταιριάζει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχώς λειτουργήθηκα σήμερα σε μία εκκλησία της Μάνης στο χωριό Αγία Σοφία κοντά στο χωριό Τσέρια και είχε πολύ κόσμο. Οπως πάντα πολύ δυνατός ο λόγος σου φίλε Νώντα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ζηλεύω αγαπητέ Παναγιώτη...
ΔιαγραφήΥΓ. Χαιρετίσματα στους γειτόνους Ολλανδούς που "εποίκησαν" το σπίτι του Παπατζανετέα.
Εξαιρετικό!!! Σας ευχαριστώ!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέρ όλων των ασήμων προσώπων και πραγμάτων, που υπάρχουν σ' αυτή τη γη για λόγους που εμείς μπορεί και να μην υποψιαζόμαστε...
ΑπάντησηΔιαγραφή"για όσους γράφουν το όνομά τους στο νερό" που αγαπούσε να λέει κι ο Νίκος Καρούζος.
Διαγραφή❤️
ΑπάντησηΔιαγραφή[Ας μου επιτρέψεις τότε Νώντα να «κοτσάρω» και εγώ - ως τσόντα, ένα ποιηματάκι ωδή προς την εκκλησία, μνημείο μνήμης για την ανώνυμη γιαγιά –αυτή που με μεγάλωσε. Ελπίζοντας ότι δεν «μαγαρίζω» αυτό το ποστ με την φλυαρία μου]
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνάρετη έως το τέλος
Διάβαζε τις γραφές μέρα και νύχτα
Αυτή που κάποτε πατούσε τα παιδιά της στο λαιμό
Και τώρα μόνο το καλό σκεπτόταν και έπραττε
Διάβαζε το ευαγγέλιο πρωί και βράδυ σιγοψιθυρίζοντας
Νηστεία προσευχή και εκκλησία όλη η ζωή της
Κάποτε έπαθε ένα εγκεφαλικό μέσα στην εκκλησία
Από τα αναθυμιάσματα την αποπνικτική ατμόσφαιρα των
κεριών και των λιβανιών
Ο άγιος με έσωσε! Έλεγε, σέρνοντας ελαφρά το αριστερό της πόδι -κουσούρι από το επεισόδιο.
Τις σάρκινες απολαύεις τις είχε απορρίψει
Προπάντων να μην αμαρτήσει
Και εκεί στο νεκροκρέβατο του πόνου
Έσκιζε τα ρούχα της με μανία, λίγο πριν ξεψυχήσει
«Με γέλασες» φαντάστηκα να μονολογεί
Σαν ύστατο αντίο
Περίεργο , που βρέθηκε ολόκληρος Τόμας Ντίλαν κρυμμένος στα ευαγγέλια;
Με αγάπη
D.
Το "ο άγιος με έσωσε¨ πήγαινε στο ότι επέζησε του επεισοδίου
Διαγραφή(Δεν παθαίνει κανείς βέβαια εγκεφαλικό από τις πυκνές των θυμιατών ..."αναθυμιάσεις" ή το συγχρωτισμό των συν-κοινωνούντων στις εκκλησίες...)
Το "με γέλασες"(Άγιε) και βέβαια πάει στις πολλές ευχές που θα κανε η καλή γιαγιά να την "γερέψει" και πάλι ο Άγιος...
Ωραία μνημονική ανάκληση. Δυνατή κατάθεση.
Ευχαριστώ!
!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρακαλώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήBtw μολις ειδα μια ταινια, λέγεται «Νόρμαν». Η ταινια τελειώνει με μια ευχαριστήρια επιγραφή σε μια εβραϊκή εκλησία προς τον «Ανώνυμο» δωρητη. Η ταινία έχει τίτλο, στα ελληνικα: «Ο Κύριος τίποτα». Ειναι με τον Ρίτσαρντ Γκιρ και εχει να κάνει με τον απατεώνα που κρύβουμε όλοι μέσα μας...
Με αγάπη
D.
"Ἐγὼ εἶναι ἕνας ἄλλος" έγραφε ο μακαρίτης ὁ Δραγούμης...
ΔιαγραφήΟ λόγος σου πάντα βαθύς, άγγιγμα ψυχής!! Συγχαρητήρια !!!
ΑπάντησηΔιαγραφή