Φυσικά και έχει ακουστά ο καθένας μας πλήθος από συνοδευτικά του επιθέτου «μαύρος (-η, -ο)… Και για καλό και για κακό (συνήθως όμως για «κακό»…). Λέμε: η Μαύρη Πανώλις, ο Μαύρος πυρετός, μαύρη μέρα, μαύρο πρόβατο, ο Μαύρος Καβαλάρης, ο μαύρος χρυσός, το μαύρο χαβιάρι κλπ. Προσωπικώς ήξερα και το Μαύρο χιόνι γιατί το έχω γράψει το 2009…
Δεν γνώριζα όμως τίποτε για τον… «Μαύρο Πάγο». Τον πάγο που γνώριζα εκεί στα 770 μ. υψόμετρο που μεγάλωσα με τους γερούς χιονιάδες, τις μεγάλες παγωνιές και τα φρικαλέα ανεμοσούρια που ξύριζαν τις νύχτες δεν είχε κανείς τολμήσει να τον πει «Μαύρο»...
Όμως με την επέλαση της «Μήδειας» μας προέκυψε κι αυτός… Και από πρώτο χέρι λοιπόν έμαθα σήμερα (πρωινιάτικα!) περί τίνος πρόκειται: Είναι μια πoλύ λεπτή και διαφανής επίστρωση πάγου (φιλμ νερού πάνω στη σκούρα άσφαλτο του οδοστρώματος) σχεδόν αόρατη σαν τη γλίτσα πάνω στο χταπόδι που πρέπει να την πιάσεις για να τη νιώσεις και να αντιληφθείς πως υπάρχει. Τον μαύρο πάγο τον αντιλαμβάνεσαι …αφού πέσεις!
Κρατώ τα προσχήματα και δεν λέω πως κατακρημνίσθηκα θορυβωδώς εξ ιδίου ύψους στο επίπεδο μηδέν (της προσγειώσεως) με την πλάτη γελοιωδεστάτω τω τρόπω. Υποθέτω δε πως θα επέρχονταν ένας θάνατος ολότελα ηλίθιος και ξαφνικός ίσως αν ήταν το πέσιμο λίγο πιο …επιτυχημένο. Την βγάζω ολημερίς σήμερα με πόνους παντού και παυσίπονα και χωρίς κατάγματα αντιληπτά σε μένα τουλάχιστον…
Και παρηγοριέμαι με όλους αυτούς τους τρισευτυχισμένους χωρικούς στον πίνακα του Πέτερ Μπρέγκελ του πρεσβυτέρου (με τον τίτλο Χειμερινό τοπίο με παγοδρόμους και παγίδα πουλιών, ζωγραφισμένον στα 1565) που πατινάρουν ξέγνοιαστοι πάνω στο παγωμένο ποτάμι του χωριού τους. Τότε ακόμα ο μαύρος πάγος δεν υπήρχε… γιατί απλούστατα αυτόν τον επινόησε η κατοπινή συμβίωση μας με την άσφαλτο… Κι εκείνος, με θρασύτατο τρόπο, αποφάσισε να την μιμηθεί… Όπερ και εγένετο λίαν επιτυχώς. Εις βάρος ημών των αστείων βεβαίως..
(Παρεμπιπτόντως στον πίνακα του Μπρέγκελ δεν διακρίνω ούτε έναν …πεσμένο άνθρωπο!)
Πρόσεχε βρε ξαδερφακι!!!!! Περαστικά! Απογείωση και πέσιμο οριζοντιομενος είναι story of my life 😃❤️
ΑπάντησηΔιαγραφήΜυθοπλασία ή πραγματικότητα; σε θέλουμε όρθιο και παντός καιρού. Φιλιά πολλά και παρηγορητικο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛένα, όταν λέμε "πονάμε"... πονάμε!
ΔιαγραφήΣαν τα διηγήματα του Μάριου Χάκκα. Έπρεπε να έχεις ζήσει για να γράψεις...
Δια της... "πτώσεως" (με ότι αυτό σημαίνει) και όχι δια της επιφοιτήσεως ή της αυθυποβολής...
Περαστικά...κι αγύριστα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει και το «Μαύρο γάλα» του Πάουλ Τσελάν...
Ω ναι ο Τσελάν... Ο Τσελάν...
ΔιαγραφήΗ έκφραση υπάρχει σε πολλές γλώσσες. Νόμιζα ότι υπάρχει και στα Ελληνικά. Εγώ την χρησιμοποιώ από χρόνια.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Περαστικά!)
Έχω την πρωτο-έμαθα σήμερα με τον χειρότερο τρόπο...
ΔιαγραφήΚαι να πω ότι είμαι κανένας μονίμως εποχούμενος...
Ευχαριστώ Νίκο...
Περαστικά σου και προσοχή στον μαύρο πάγο-δεν ήξερα πως υπάρχει-όπως και σε κάθε ύπουλο, σαν αυτόν, κίνδυνο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα αυτά λέω... Εμείς οι βόρειοι-βόρειοι Μακεδόνες δεν ξέραμε από τέτοια... (Αλλά να που έστω κι αργά μαθαίνουμε!)
ΔιαγραφήΕμ, είναι και ο ίδιον ύψος κάμποσο... Από την άλλη, σκέψου να έπεφτες εκ του λογοτεχνικού -- τότε δεν τη γλίτωνες :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεραστικά, Νώντα μας!
Άτιμο πράμα! Μικρό το κακό όμως. Εάν σε πιάσει οδηγώντας την έβαψες. Το αυτοκίνητο,εσύ και όποιος άλλος βρεθεί στο δρόμο σου. Εδώ φοβόμαστε το μαύρο πάγο όπως ο διάολος το λιβάνι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην εποχή του Breugel όντως δεν υπήρχε μαύρος πάγος.
#Την εποχή του Breugel όντως δεν υπήρχε μαύρος πάγος#.
ΔιαγραφήΝομίζω το 1968-70 οι πίνακες του Μπρέγκελ ξαναζωγραφίζονταν στο Βογατσικό. Το ορκίζομαι στον άγιο κι αμόλυντο ... "άσπρο πάγο"...
Περαστικά σου Νώντα! Από την περιγραφή της πτώσης σου, φιγούρα χορευτική και οδυνηρή συνάμα, με μουσικό χαλί τα βογγητά και (υποθέτω με βεβαιότητα), με μερικές ευφραδείς αθυροστομίες σου, από αυτές που μόνο εσύ ξέρεις να εκπέμπεις, μεταφέρθηκα μπροστά στον πίνακα του Μπρέγκελ, που ποτέ δεν είχα προσέξει, τόσο καλά. Αν τον μεγεθύνει κανείς, ανακαλύπτει τόσες λεπτομέρειες... Μέσα από μια πτώση, βρίσκεις την ευκαιρία να μας δώσεις, κάτι τόσο όμορφο. Καλή ανάρρωση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιάννη καλέ μου, θα θυμηθώ τώρα τον κοινό μας λατρεμένο (και «φευγάτο» εδώ και καιρό) φίλο μας τον Γ.Β. που μια φορά είχε «μετρήσει» ένα κλιμακοστάσιο στην πόλη του Λονδίνου όπου είχε πάει για μετεκπαίδευση κι άλλη μια φορά το πλακόστρωτο της Αριστοτέλους —με σοβαρά κάθε φορά κατάγματα— και τον ειρωνικό μα καθόλου δραματικό τρόπο με τον οποίο τα αντιμετώπισε. Και βέβαια τον αγαπημένο μου Γιώργο Ιωάννου με τα «Πολλαπλά κατάγματα», ένα θαυμάσιο χρονικό της καλής και της κακής πλευράς του ΕΣΥ που μας πρόσφερε ύστερα από ένα του ατύχημα... Ένα βιβλίο που μ’ έκανε προσεκτικότερο με τους αρρώστους γιατρό… Σε πληροφορώ λοιπόν ότι σήμερα δεν έβγαλα κιχ... Οι βόγκοι, όπως καλά γνωρίζεις, ακολουθούν συνήθως αρκετά πιο ύστερα όταν «παγώσει» η κατάσταση και ιδίως το πρώτο βράδυ που, αναμφιβόλως, δεν είναι και πολύ βολικό... Το εκπληκτικό είναι ότι στην αρχή ξαφνιάστηκα («Τί στο καλό…») κι έπειτα απλώς ένιωσα γελοίος όλο ντροπή κοιτάζοντας ολόγυρα μη μ’ έχει πάρει είδηση κανένα μάτι. Εξομολογούμαι όμως ότι ο πρώτος ασθενής που με κάλεσε στο κινητό (Δευτέρα πρωί γαρ…) ενόσω ήμουν ακόμα ξαπλωμένος καταγής …δεν θα πρέπει να ένιωσε και τόσο καλά! Αυτός πλήρωσε τη νύφη!
ΔιαγραφήΜόνο περαστικά. Τον ένιωσα κάπως έτσι, για να μην πω πολύ χειρότερα πριν είκοσι και χρόνια, στη Χαϊδελβέργη. Και σε ισιάδι, παρακαλώ...Μετά από μια επίμονη, παγωμένη βροχή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρέπει να ιδρύσουμε κόμμα τελικά οι ..."πεπτοκότες"
Διαγραφή[καμμία σχέση με το "κότες" το οποίον τελευταίως, πληροφορούμαι, κυρήχτηκε "μη πολιτικώς ορθόν"... ]
Γιατρέ περαστικά! Μην πτοείσαι κι εγώ έχω γίνει κοινό θέαμα και μάλιστα στην πλατεία της Κοζάνης. Φυσικά ο πανταχού παρών ντόπιος μπιχουτζής έκανε το σχόλιο του.. Μπράβο σ' αρά, πρώτ' φουρά γλιέπω γκλύστρα μι τα κατσαούλια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιάβασα την ...χρησιμότητα του "μαύρου πάγου" αφού έλιωσε και έδωσε την θέση του στην αλατισμένη σκόνη της ασφάλτου!Φίλε μου όταν "πέφτεις" έχεις έμπνευση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφού δε αντιληφθείς ότι δεν έγινε ζημιά, γελάς!
Γίνεσαι παιδί!Κατεδαφίζονται όλα τα επίκτητα των παθών και αναδύεται η χαμένη αγνότητα της νεανικής αμάθειας..Δεν σου κρύβω ότι από το γνωστό σε σένα πρόβλημα έχω...φουνταρει πάνω από από 20 φορές σε βουνά,Λαγκάδια και σε ασφάλτινα ιδιώματα...Μετράω ουλές και δύο θωρακικά συμπιεστική κατάγματα...
Αυτοσαρκαζόμενος γελάω και συνεχίζω...βελτιώνοντας την έκταση του άκρου ποδός ώστε να μην πέφτω από χαλίκια ή προεξοχές πλακιδίων στα πεζοδρόμια!
Ουδέποτε όμως μου ήρθε η τόσο θαυμάσια έμπνευση της συγγραφής!
Εκστομίζοντας ύβρεις στην Φύση και καταρώμμενος την αδυναμία μου απήλθον μετά των...τραυμάτων σε έναν πόλεμο μέχρι τελικής πτώσεως!
Νώντα περαστικά ίνα μη με αναγκάσεις να σε ντύσω αφαιρετικά στα λευκά!
Με άσπρο γύψο!