Μνήμη Αντώνη Καλογιάννη
Το Πνευματικό Εμβατήριο του Μίκη Θεοδωράκη (ένα "ορατόριο" σχεδόν στο ύψος του Άξιον Εστί...) το είχα ακούσει για πρώτη φορά το 1977 στο σπίτι αγαπημένης μου φίλης, πρωτοετούς φοιτήτριας τότε της ιατρικής κι από ένα αξιοπρεπέστατο ηχοσύστημα (εγώ τότε μόλις που είχα αποκτήσει ένα μονοφωνικό κασετόφωνο, σωστό καβουρντιστήρι...). Η ηχογράφηση σε θέατρο του Λονδίνου (1970). Η Συμφωνική ορχήστρα της πόλης σε σύμπραξη με ελληνική λαϊκή ορχήστρα. Μεγαλειώδης Μαρία Φαραντούρη και Μέγιστος Αντώνης Καλογιάννης. Όσες φορές κι αν το ακούσω, το ίδιο ρίγος πάντα με διαπερνά. Η φωνή του Καλογιάννη εισχωρεί στην ψυχή μου μαζί με τους συγκλονιστικούς στίχους του Σικελιανού...
Γιγάντιες σκέψες, σὰ νέφη πύρινα ἢ νησιὰ πορφυρωμένα
σὲ μυθικὸν ἡλιοβασίλεμα, ἄναβαν στὸ νοῦ μου,
τὶ ὅλη μου καίονταν μονομιᾶς ἡ ζωὴ στὴν ἔγνοια
τῆς καινούργιας λευτεριᾶς Σου, Ἑλλάδα. γι᾿ αὐτὸ δὲν εἶπα:
Τοῦτο εἶναι τὸ φῶς τῆς νεκρικῆς πυρᾶς μου...
Δαυλὸς τῆς Ἱστορίας Σου, ἔκραξα εἶμαι, καὶ νά,
ἂς καεῖ σὰν δάδα τὸ ἔρμο μου κουφάρι, μὲ τὴν δάδα τούτην,
ὀρθὸς πορεύοντας, ὡς μὲ τὴν ὕστερη ὥρα,
ὅλες νὰ φέξουν τέλος οἱ γωνιὲς τῆς οἰκουμένης,
ν᾿ ἀνοίξω δρόμο στὴν ψυχή, στὸ πνεῦμα, στὸ κορμί Σου, Ἑλλάδα.
Εἶπα, καὶ ἐβάδισα
κρατώντας τ᾿ ἀναμμένο μου συκώτι στὸν Καύκασό Σου,
καὶ τὸ κάθε πάτημά μου ἦταν τὸ πρῶτο,
κι ἦταν, θάρρευα, τὸ τελευταῖο,
τὶ τὸ γυμνό μου πόδι ἔπατει μέσα στὰ αἵματά Σου,
τί τὸ γυμνό μου πόδι ἐσκονταυε στὰ πτώματά Σου,
γιατὶ τὸ σῶμα, ἡ ὄψη μου, ὅλο μου τὸ πνεῦμα καθρεφτιζόταν,
σὰ σὲ λίμνη, μέσα στὰ αἱματά Σου.
Ἐκεῖ, σὲ τέτοιον ἄλικο καθρέφτη. Ἑλλάδα, καθρέφτη ἀπύθμενο,
καθρέφτη τῆς ἀβύσσου, τῆς Λευτεριᾶς Σου καὶ τῆς δίψας Σου,
εἶδα τὸν ἑαυτό μου βαρὺ ἀπὸ κοκκινόχωμα πηλὸ πλασμένο,
καινούργιο Ἀδὰμ τῆς πιὸ καινούργιας Πλάσης
ὅπου νὰ πλάσουνε γιὰ Σένα μέλλει. Ἑλλάδα.
[Από το «Πνευματικό Εμβατήριο» του Άγγελου Σικελιανού]
https://tinyurl.com/y6tlyo9a
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ μας φίλε. Η αναφορά σου στον Αντώνη Καλογιάννη και στα ανεπανάληπτα έργα που ερμήνευσε με τον μοναδικό του τρόπο όπως ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ, Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ, ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΑΒΕΡΩΦ,ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑ κ.α. μου έδωσαν την δυνατότητα να ανζητήσω στο αρχείο μου μια εκπομπή με θέμα την Αντίσταση κατά της χούντας. Στην εκπομπή αυτή έχω και μια μικρή αλλά σημαντική συνέντευξη με τον Αντώνη που αξίζει να την δείτε. Τον συνάντησα για πρώτη φορά στην Στοκχόλμη λίγο μετά το πραξικόπημα τον Απρίλη του 1967. Είχε έρθει με την Μαρία Φαραντούρη και τον Κυριάκο Σφέτσα στο πιάνο και έδιναν συναυλίες σε όλη την Ευρώπη με τα απαγορευμένα στην Ελλάδα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. Αργότερα όταν η χούντα αναγκάστηκε να αφήσει ελεύθερο τον Μίκη, συνεργάστηκα επί σειρά ετών με συναυλίες στο εξωτερικό και στην Ελλάδα. Ωραίος ο Αντώνης φίλε Νώντα και ως καλλιτέχνης αλλά κυρίως ως Άνθρωπος. Σε ευχαριστώ πολύ για την ανάρτηση Γιώργος και Φωτεινή
Ω , Γιώργο , τί έχουν δει τα μάτια σου ... και τί έκανες αγαπητέ φίλε όσο από το χέρι σου περνούσε για τις ιδέες και τις ανθρώπινες αξίες...
ΔιαγραφήΔιαβάζω τί γράφουν αυτοί οι ελεεινοί φασίστες κάτω από το βίντεο στα σχόλια και σιχαίνομαι που είμαι Έλληνας.
Αν προσέξεις, οι φασίστες για να βγάλουν την χολή τους κρύβονται πίσω από ψευδώνυμα. Δεν είναι μόνο καθάρματα είναι και δειλοί...
ΔιαγραφήΠόσο ταιριάζει ο Σικελιανός με τον Θεοδωρακη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔωρικοί, πομπώδεις, επικοί, δημεγέρτες, νεφεληγερέτες, αρσενικοί, θηριώδεις κατά το δέμας και οι δυό.
Διαγραφή...άνοιξε το παράθυρο να μπει
ΑπάντησηΔιαγραφήδροσιά να μπεί του Μάη...
τέλη δεκαετίας 70,
μονοφωνικό κασσετόφωνο
μάρκας KASUGA,
οι αναμνήσεις προσομοιάζουν...
Αντώνης Καλογιάννης.
Η πιό αντρίκια φωνή
στο Ελληνικό τραγούδι.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα...
SANKYO επίσης... Τραντσιστοράκια... Ανυπαρκτο FM...
ΔιαγραφήAλα ο ήχος εισχωρουσε εν τω βαθει...
Κι από τα "Επιφάνια"
Το ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ σεφερικό "Κράτησα τη ζωή μου"
https://www.youtube.com/watch?v=g8pyAHQwRW4
και ιδίως τη στιγμή που ακούγεται:
"Ἀνεβαίνω τὰ βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές· ὁ χιονισμένος
κάμπος, ὡς πέρα ὁ χιονισμένος κάμπος, τίποτε δὲ ρωτοῦν
μήτε ὁ καιρὸς κλειστός σε βουβὰ ἐρμοκλήσια μήτε
τὰ χέρια ποὺ ἀπλώνουνται γιὰ νὰ γυρέψουν, κι οἱ δρόμοι"
Ίδια συγκίνηση πάντα...
[μ' ΄αυτό το τραγούδι που μελοποίησε όπως και το "Της Αγάπης αίματα" και μόνον ο Μίκης μπαίνει αυτοδικαίως στο Πάνθεον της Ελλάδας...]