(αλλά και εκ των έσω…)
Κάποτε είχα φωτογραφίσει τον φίλο ζωγράφο και αγιογράφο του Βογατσικού Γ.Μ. καθώς τον πέτυχα να κουβαλά δυο ξύλινες ζωγραφισμένες επιφάνειες για κάποια εκκλησία. Οι μορφές που είχε απεικονίσει στα ξύλα ήταν της Παναγίας και του Ευαγγελιστή Ιωάννη. Τους πήγαινε λοιπόν μέσα από τα σοκάκια και τα καλντερίμια του χωριού να βρουν τη θέση τους σε κάποιον Άϊ-Δήμο (παραφθορά του Αγίου Βήματος στο Βογατσικό). Έπεισα το φίλο να αποθέσει τις ζωγραφιές του στην εξώθυρα του πατρικού σπιτιού της γιαγιάς μου «να ξαποστάσουν λιγάκι» κι εκείνες κι αυτός… Το ασπρόμαυρο αποτέλεσμα στην πιο πάνω φωτογραφία.
Η εξώπορτα του προγονικού σπιτιού ξαναφτιάχτηκε γύρω στα 1970. Σε μια φωτογραφία (ίσως του 1922) φαίνεται η παλιά της μορφή εκ των έσω… Μπροστά της διακρίνουμε ανθρώπους και ζώα αντάμα: Γιαγιάδες, προγιαγιάδες, θείοι, θειές… Μαζί τους οι βοσκοί του κοπαδιού της οικογένειας, μερικά αρνιά, κατσίκια ή κριάρια... «Στημένη» η φωτογραφία μα όλα μοιάζει να απευθύνουν ένα βλέμμα γεμάτο από μια ηρεμία ακατανόητη στον σημερινό άνθρωπο. Γεμάτο και από μια «βεβαιότητα» (σαν ερώτημα όμως…)
Από μέσα και απ’ έξω η ίδια πόρτα κάπου σε μια μικρή στιγμή του τόσο γρήγορα περαστικού εικοστού αιώνα…
Σχεδόν αγιογραφική η σύνθεση και της φωτογραφίας καθώς όλα τα εμπεριέχει: Ποίμνιο, βοσκούς, παιδιά. Τη Μητέρα στο κέντρο...
(Αγγελούδια όλα τους τώρα πια και σκόνη των άστρων!)
Νωντα, πανέμορφο, έξυπνο, αισθήματοποιητικο! Από την κοσμηματοθηκη σου κι αυτό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την αγιογραφική σύνθεση, δεν λείπουν ούτε και οι Μάγοι, με κυρίαρχο τον Χρόνο, που φέρνει εποχές, ηλικίες, αλλαγές. Υπέροχη ανάρτηση. Ευχαριστούμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕντυπωσιάζει ότι στη φωτογραφία περιλαμβάνονται και τα κριάρια. Είχαν μεγάλη σημασία σαν μέλη της οικογένειας και φυσικά έδιναν καθημερινώς το γάλα τους, τόσο πολύτιμο τότε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι προβατίνες και οι κατσίκες... όχι τα κριάρια ε;; :)
Διαγραφή“Εκείνη την ώρα που έλαβα το θύραθεν διάβαζα ένα βιογραφικό σημείωμα του Δ. Θεοτοκοπούλου. Σε παράλληλη αναφορά ( όχι στο Γκρέκο - εσύ έγραφες το κείμενο σου φίλε την ίδια ώρα για τον αγιογράφο της μνήμης σου - άλλος ένας Γκρέκο!) «During the course of the execution of a commission for the Hospital de Tavera, El Greco fell seriously ill, and died a month later, on 7 April 1614. A few days earlier, on 31 March, he had directed that his son should have the power to make his will. Two Greeks, friends of the painter, witnessed this last will and testament (El Greco never lost touch with his Greek origins). He was buried in the Church of Santo Domingo el Antiguo, aged 73.»
Διαγραφή