Θεσσαλονίκη

Ποτέ δὲν εἶδα τόσο καλά τὴ Θεσσαλονίκη, ὅπως αὐτή τὴ φορά. Ἔμεινα ὀχτώ μέρες καὶ δέν εἶχα τίποτε νὰ κάνω σπουδαῖο, μὰ προπάντων δὲν ἥμουν ἐνθουσιασμένος ἀπὸ πολιτικούς ἐνθουσιασμούς καὶ ἐνέργειες. Ηὗρα τὸν καθηγητή τὸν Παπαγεωργίου* καὶ μαζύ γυρίσαμε ὅλα τὰ τζαμιά ποὺ ἧταν ἄλλοτε ἐκκλησιές, πήγαμε καὶ σὲ ἐκκλησιές δικές μας καὶ στὴ μονή τῶν Βλατταίων εἴδαμε τὸ παλάτι τοῦ Βονιφατίου τοῦ Μομφερατικοῦ ἔξω ἀπό τὰ τείχη, εἴδαμε τὶς πύλες τῶν τειχῶν, ὅπου μένουν. (Εἶδα τὴν Ἁγιά Σοφιά, τὸν Ἅγιο Γιώργη καὶ τὸν Ἅγιο Δημήτρη, ὅλες τζαμιά). Βγήκαμε ἔξω ἀπό τὰ τείχη ἀπό μιὰ πύλη καὶ πήγαμε σ’ ἕνα μικρό νεκροταφεῖο ὀρθόδοξο. Τὴν ἐκκλησία του τὴν ἔχτισαν μὲ τὰ χρήματά τους οἱ πόρνες. Καὶ βρίσκεται ἐκεῖ ὁ τάφος μιᾶς ἀπ’ αὐτές μὲ διάφορα ἐπίθετα. Σ’ ἕνα ἁμάξι πέρασαν ἀπό τὸ δρόμο ἐκεῖ κοντά τρεῖς ξετσίπωτες πόρνες. Εἶναι συγκινητική αὐτή ἡ θεοσέβεια τῶν πορνῶν ποὺ ὅσο καὶ νὰ τὶς χαρακτηρίζει ἡ χριστιανική ἠθική γιὰ ἁμαρτωλές, πρέπει ὡς τόσο νὰ ἔχουν κι αὐτές κάποιο θρησκευτικό  αἴσθημα καὶ πρέπει νὰ λατρεύουν ἕνα θεό. Καὶ ποιός θεός ἦταν πιὸ καλός, πιὸ ἐπιεικής γιὰ τὶς Μαγδαληνές, παρά ὁ γλυκύτατος θεός τῶν Χριστιανῶν, ὁ Ίησοῦς Χριστός;

Ἴων Δραγούμης, ἡμερολογιακή ἐγγραφή Νοέμβριος 1910.

 

 

*Πέτρος Ν. Παπαγεωργίου (1859-1914). Κλασικός φιλόλογος, ἀρχαιολόγος-βυζαντινολόγος γέννημα θρέμμα της τουρκοκρατούμενης Θεσσαλονίκης.