Ανόητοι, εντεταλμένοι και υστερόβουλοι ή απλώς …«καθηγητές»;

 

Άντε… Για τους πεθαμένους να πάρω πίσω τα μισά. Δεδικαίωνται ή όχι δεν κάνει να τους ελεεινολογούμε (και ας το έκαναν αυτοί αφρόνως, αφθόνως και κατά συρροήν ενόσω ζούσαν). Σε αλλουνού τα χέρια είναι παραδομένοι τώρα. Αλλά για τους ζώντες τίποτα δεν «μαζεύω».

Μόλις φέτος  η φίλη Ανδρονίκη Χρυσάφη υπέβαλε και πέτυχε,  με άριστα, την διδακτορική της διατριβή στο Πανεπιστήμιο των Πατρών με θέμα  τον  Περικλή Γιαννόπουλο (Περικλής Γιαννόπουλος (1869-1910): από το αρχείο στον κόσμο των ιδεών ΚΛΙΚ), ενός «πρωτοφασίστα» ντεεε, όπως ισχυρίζεται ο πολύς Γιάννης Α. Μάζης, καθηγητής Μεσανατολικών Σπουδών και Ιστορίας  σε ένα μικρό πανεπιστήμιο των ΗΠΑ (το Hamline) εδώ και χρόνια. «Πρωτοφασίστας» βέβαια όπως κατά τον ίδιο ήταν και ο φίλος του Ίων Δραγούμης και ο …έτερος καππαδόκης Αθανάσιος Σουλιώτης Νικολαΐδης. Παρόμοιες βλακείες είχαν εκστομίσει με επιτυχία (ως προς την «επιδραστικότητά» τους) η μακαρίτισσα Ρένα Σταυρίδου-Πατρικίου και ο του καθ' ημάς Πανεπιστημίου, ενδόδημος Θεσσαλονικεύς, Σπύρος Μαρκέτος (σε ένα ημιτελές και μηδέποτε ολοκληρωθέν έργο…).

Αποφάσισα σήμερα να σας σερβίρω ένα απόσπασμα από το βιβλίο, του μακαρίτη Γ. Βελουδή, πρωτοβάθμιου καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, αριστερού από φλέβα και εις το σπαθί του μηδέποτε αντέχοντος μύγαν όσο ζούσε (καθώς ξιφουλκούσε διαρκώς και εις πάσαν περίστασιν κατά πάντων εννοείται πως κάθε μύγα, αραχτή, περαστική ή ...πεθαμένη, ούτως ή άλλως θα έβρισκε το μπελά της…).

Οι παραπάνω «άνθρωποι του κόσμου των ιδεών» (αν δεχθούμε ως λογικό το Πανεπιστήμιο να παριστά κάτι τέτοιο) είναι μερικοί από τους υπεύθυνους της συνωμοσίας χάρη στην οποία ο Δραγούμης έγινε …«μαγική εικόνα» (να τον βλέπουμε και να μην τον βλέπουμε, να είναι και να μην είναι...). Πεδίον δόξης λαμπρόν το να τον ελεεινολογούν δοθείσης ευκαιρίας και να διαιωνίζουν την αποστροφή φοιτητών, κανονικών ή μεταπτυχιακών, ως προς αυτόν οι ορθοδομούντες τον λόγον της δικής τους αληθείας. Έτσι,  με συστηματική εργασία, εξοβελίστηκε εις το πυρ το εξώτερον το πρόσωπο αυτό. Όταν δε έπαυσαν οι συγκεκριμένοι να δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα (επειδή πέθαναν  ή είχαν βαρεθεί...)  έπιασε στασίδι ο …Βλάσης Αγτζίδης. (Άφεριμ!) Πείτε μου τώρα εσείς ποιος εχέφρων θα τολμούσε να ζητήσει θέμα σχετικό (εκτός βέβαια  αν διάλεγε να «αυτοκτονήσει» ή επρόκειτο να θάψει έτι περαιτέρω τον Δραγούμη οπότε καλοδεχούμενη κάθε αίτηση!) και μάλιστα να έχει το θράσος να υποβάλλει διδακτορική διατριβή προς κρίσιν από της μεταπολιτεύσεως και εντεύθεν; Φίδι που τον έφαγε μαύρο!

Γράφει λοιπόν ο Γεώργιος Βελουδής, στον τόμο, που εξέδωσε από την Γνώση το 1992, με τίτλο Μονά-ζυγά (Δέκα Νεοελληνικά Μελετήματα), σελ. 121: […] όψιμος εκφραστής και συνεχιστής της αυτόχθονης, ανατολικής αυτής εκδοχής της «Μεγάλης Ιδέας» και ο πιο ανένδοτος πλειοδότης της, θα σταθεί μερικές δεκαετίες αργότερα ο Ίων Δραγούμης. Το ελληνικό αυτό Drang nach Osten και η έγκαιρη εμπλοκή του στην αποικοκρατική-επεκτατική στρατηγική  των ευρωπαϊκών κεφαλαιοκρατικών δυνάμεων θα οδηγήσει τελικά στην παρεκτροπή της Μικρασιατικής Εκστρατείας και στο στρατιωτικό, πιλοτικό, και ιδεολογικό ναυάγιο της «Μικρασιατικής Καταστροφής».

Drang nach Osten / 'Drive to the East'/or 'push eastward'/ desire to push east' was the name for a 19th-century German nationalist intent to expand Germany into Slavic territories of Central and Eastern Europe. In some historical discourse, Drang nach Osten combines historical German settlement in Central and Eastern Europe, medieval (12th to 13th century) military expeditions such as those of the Teutonic Knights (the Northern Crusades), and Germanisation policies and warfare of modern German states such as those that implemented Nazism's concept of Lebensraum.

Βαριέμαι να σας το μεταφράσω. Υπάρχουν και αγράμματοι όσο και κακοήθεις καθηγητές λοιπόν.

Ζώντες και τεθνεώτες…