Μια θάλασσα κι ένα ποίημα για τη Χίο

 

 

 

                                                     Χίος, Ιούνιος 2025. Φωτ. Νίκος Χούλης

                    

 

Στὴν πρώτη στάχτη

ο χειμώνας

την καυτή

Στην αχυλιά*.

 

Πήρανε σβάρνα οι σκοτωμένοι τα βουνά.

Κάποιοι

(θα άκουγα)

—αλυχτώντας σα σκυλιά—

τα γκέμια

 

από

τ’ άδικο τράβήξαν

της φωτιάς.

 

Νίκος Χούλης, «Στην αχυλιά»,  από τη συλλογή Ο Χρυσοκότσυφας, αγιάρι, 2020, Χίος

 

ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ για τη φωτιά στη Χίο. Που καίει την καρδιά του νησιού. Και δεν μπορώ.

Κι ονειρεύτηκα μια  θάλασσα ν’ αδειάζει πάνω στη φωτιά και να τη σβήνει.

Μέχρι που είδα (τόσο καθυστερημένα!) το Αχ Θάλασσα με τη Μαρίνα Σάττι και κατάλαβα πως δεν ωφελεί. Γιατί ανάβει  άλλη φωτιά. (Θάλασσα που μαχαιρώνει. Σαν ηπειρώτικο μοιρολόγι...).

Ότι κραταιά ως θάνατος…Ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι… και ποταμοί ου συγκλύσουσιν αυτήν.

Για τα αποκαΐδια λοιπόν της Χίου που αγαπήσαμε. Για το ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς, της θάλασσας των (ξέγνοιαστων) διακοπών μας…