"Άνοιξη φούξια του παροξυσμού"*...

(...) "οι γιατροί, οι οποίοι όχι μόνο είναι απαράδεκτοι στην πλειονότητά τους, αλλά όλοι, μα όλοι με ίσως μια εξαίρεση στους χίλιους. Όταν συζητώ με φίλους γιατρούς και μου υπερασπίζονται «συναδέλφους» που θα' πρεπε να τους είχε αφαιρεθεί η άδεια άσκησης του λειτουργήματος που το κατάντησαν ειδεχθές «επάγγελμα», τους τοποθετώ αυτομάτως στην ίδια κατηγορία (...). 
                                                                                                     [από σχόλιο στο διαδίκτυο]



Σκέφτομαι αυτά που λέει ο Νίκος Δήμου σε πρόσφατο άρθρο του: "Εδώ έχεις την εντύπωση πως αντί για κυβέρνηση και κριτική, έχουμε ένα διαρκές ματς ποδοσφαίρου, όπου στο γήπεδο αγωνίζονται πολλές ομάδες, όλες εναντίον όλων". 

Ο Ν.Δ. μιλά βεβαίως για την αρένα της ελληνικής πολιτικής σκηνής, αλλά μήπως στο χώρο των blogs, sites, twitter, F/B -όπου παλεύονται οι ιδέες, ασκείται η δημόσια κριτική, κατοχυρώνεται μια άλλη Δημοκρατία, κερδίζεται μια ελευθερία αλλιώτικη- τα πράγματα είναι διαφορετικά; Aπύλωτα στόματα, αυθάδεια, θυμός, αλληλοσπαραγμός. Λάκκος των λεόντων, θέαμα στο Κολοσσαίο. Λείπουν οι αληθινές μαχαιριές βέβαια, οι γρόνθοι, τα αίματα. Όμως η εικόνα  είναι το ίδιο αποτρόπαιη.  Αρκεί ένας, κάποιου επαγγελματικού κλάδου, χώρου, συντεχνίας να παρασπονδήσει κι αμέσως προκύπτει η εύκολη γενίκευση. Οι χαρακτηρισμοί δίνουν και παίρνουν (κυρίως παίρνουν-αφαιρούν πολλά από τις ζωές μας). 

Απομένει στο τέλος κανείς με μια αίσθηση σαπίλας, πως τίποτα στον κόσμο δεν πρόκειται ν' αλλάξει, πως τίποτε και κανένας δεν αξίζει. Ούτε ακόμα αυτό το βλέμμα μας. Το βλέμμα μας που πλέον είναι στραμμένο εντός. Κοιτάζουμε έξω αλλά βλέπουμε μόνο μέσα. Εκεί που βυσσοδομεί ανενόχλητη η απόλυτη μοναξιά. Από την θλιβερά επιθετική μορφή του ναρκισσισμού και της φιλαυτίας μας -που επί δεκαετίες ασκήθηκε σαν ακατάσχετη  επιδειξιομανία πλούτου και αγαθών- οδηγηθήκαμε σ' αυτήν εδώ την κατάθλιψη με τα επιθετικά πάλι χαρακτηριστικά. Κοιτάμε τους άλλους όμως ο φόνος συμβαίνει μέσα μας... Η εθνική μας ψύχωση σήμερα:  Ό λ α   είναι   ...τ ί π ο τ α ! 

Κάπου στις Δυτικές συνοικίες της πόλης. Τέλειωσα τις επισκέψεις μου σε ασθενείς... "Συλλογίστηκε κανένας τί υποφέρει ένας ευαίσθητος φαρμακοποιός πού διανυκτερεύει;" μας λέει ο Σεφέρης, μα κι ο ίδιος ούτε που συλλογίστηκε τί να υποφέρει τάχα ένας ευαίσθητος γιατρός που εφημερεύει (ή ...περιοδεύει κάπου στις Δυτικές συνοικίες ... Ινδίες κόντεψα να πω!)  περιθάλποντας τους ασθενείς του...

Σκέφτομαι  την άποψη που 'χουν για μένα και το σινάφι μου αυτοί εκεί έξω. Στυφή γεύση στο στόμα. Πέφτω ξανά...

 Στο Τρίτο Πρόγραμμα (επιτέλους "παίζει"!!!) μια απο τις τελευταίες Σονάτες για Πιάνο η αρ.28 του L.V. Beethoven. Έχει βρέξει πολύ. Κι εκεί ανάμεσα στις πολυκατοικίες της θλιβερής πόλης προβάλλει το στιγμιαίο θαύμα. Σηκώνω το κινητό και φωτογραφίζω τη στιγμή που το βλέπω...

                                      PHOTO:  N. Tσίγκας by Mobile Phone

Λίγο μετά διαβαίνοντας τους δρόμους της πόλης με καλύτερο φως, παρηγοριέμαι από τον εξοστρακισμένο αυτόν στίχο του Ελύτη: "Άνοιξη φούξια του παροξυσμού"... Eνώ ο Beethoven βαθύς, σκοτεινός, μετέωρος συνεχίζει αυστηρός μαζί με την ανθοφορούσα άνοιξη...

                                                                                                        PHOTO:  N. Tσίγκας by Mobile Phone

                                                                                                      PHOTO:  N. Tσίγκας by Mobile Phone

 
                                       *Οδ. Ελύτης,  "Ψαλμός και ψηφιδωτό για μιαν άνοιξη στην Αθήνα".