Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2020

κύριε, ἵνα τι μέ ἐγκατέλειπες;


 


Ο καλός μου φίλος Αργύρης Βαϊνάς, μου έστειλε καινούριο «ρεπορτάζ» από το χωριό. Και ιδού: Το σπίτι μου πνιγμένο στην εγκατάλειψη. Και σαν να φωνάζει… «κύριε» (με μικρό-μικρότατο-πικρότατο κάππα!), «να τι μέ γκατέλειπες;»

Βλέπω τα πεσμένα φύλλα μαζεμένα, σά χρυσό σειρήτι, να στεφανώνουν την «εξώπορτα με τους δυό Αλέξανδρους», και τον αυλότοιχο, αγριόχορτα και ζιζάνια να ξεπηδούν από παντού, αείλανθοι κι αγριοσυκιές να καταλαμβάνουν σιγά σιγά το μέρος.



 

Από την κληματαριά κρέμονται ωραιότατα τσαμπιά με χοντρές ρόγες σταφύλι. Μόνα τους βγαίνουν μόνα τους σαπίζουν στο τσαμπί ή μοναχά τους πέφτουν καταγής, σπονδή στ’ αποθαμένα μας… Φέτος υποψιάζομαι πως μήτε οι σφήκες δεν θα τα καταδέχτηκαν.

Θυμήθηκα τους στίχους της Άννας Αχμάτοβα  από την «Τρίτη Ελεγεία του Βορρά»:

 

Νά τη λοιπόν, ἐκείνη ἡ φθινοπωρινή τοπιογραφία

Τήν ὁποία ὅλη μου τή ζωή, φοβόμουν,

Ὁ ουρανός – σά φλεγόμενο ἔρεβος,

Καί οἱ ἦχοι τῆς πόλης αἰωνίως ξένοι,

Θαρρεῖς κι ὅλα, ὅσα μέσα μου

Μιά ζωή πάλευα, ἀπέκτησαν ζωή

Ξεχωριστή κι ἐνσαρκώθηκαν σέ αὐτούς

Τούς τυφλούς τοίχους, σέ αὐτόν τόν μαῦρο κῆπο…

Κι ἐκείνη τή στιγμή πίσω ἀπό τόν ὦμο μου

Τό πρώην σπίτι μου μέ παρακολουθοῦσε

Μέ μισόκλειστο, δυσοίωνο μάτι […]

 

Μετάφραση:  Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης

Εκδόσεις: s@mizdat

25 σχόλια:

  1. Αντί να γράφεις κειμενάκια απ τη Θεσσαλονικη να πάρεις τη τσουγκράνα και το φτιάρι και να πας να το περιποιηθείς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και εγώ το ίδιο. Έρχεται Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κι εγώ στη θέση σου θα έτρεχα για τη θεραπεία του χώρου. Τρομακτική η κραυγή "ίνα τι με εγκατέλειπες;" Δεν σε πονάει όταν την ακούς; Τρέχα λοιπόν το συντομότερο. Στο κάτω κάτω θα φας και σταφύλια, αν δεν καθυστερήσεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. E... νισάφι. Αμάν να συμπαρασταθήτε στον Αντωνη!
    Θα παω αυτό το Σάββατο κι ο Θεός βοηθός
    Κι αν με φάνε οι αρκούδες ή το φίδι που φυλάγει το σπίτι το κρίμα στο λαιμό σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γειά σου, Νωντα, αγαπημένε μας. Μην τους ακούς(αν κι έχουν δίκιο). Ξέρω καλά πως μέσα σου στέκει απείραχτο το σπίτι χωρίς παρεισακτους επισκέπτες με όλους τους ανθρώπους του που το κατοικησαν,φύλακες της ομορφιάς του και της ζωντάνιας του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λένα, ξέρω πως ο "Αντώνης" (ίσως είναι ένας Αντώνης που ξέρω καλά!) έχει δίκιο! Απόλυτο...
      Αλλά ο Αντώνης δεν ξέρει το πώς και γιατί έφυγα. Γι΄αυτό και τον "αποπήρα" χωρίς δεύτερη σκέψη (αυτό που μου προτείνει είναι το πλέον λογικό).
      Είναι όμως σαν να ζητάμε τα ρέστα από τον βαρκάρη στη Μύκονο που άφησε τη βαρκούλα του να σαπίζει στη άμμο γιατί πάρα δίπλα στο Nammos γίνεται το παρδαλό έλα να δεις...
      Και δεν πα να κλείσει τώρα το (κάθε) Nammos και η κάθε ΎΒΡΙΣ... Όταν ο βαρκάρης είναι (αρκετά) γέρος πια, επιβάτες για το βαρκάκι του δεν περιμένει,παραγάδια δεν μπορεί να ρίξει, και τριγύρω "ο θανατος τόχει στρώσει"... Δε γίνεται να ζεις ανάμεσα σε ερείπια και φαντάσματα.... Ο πόνος υπερέχει της επιθυμίας , η αγάπη έχει νικηθεί απο την πραγματικότητα.

      Αντωνη, να με σχωρνάς.. Αλλ η τσουγκράνα, το φτυάρι, το κλαδευτηρι, το τσαπί είναι στο πορτ μπαγκάζ σε πρώτη ζήτηση.... Αλλα ορθώνεται σα φιδι φαρμακερό εντός μου εκείνο το "προς τί;".
      Με εννοείς; Αλλο ζωή, άλλο διαρκές μνημόσυνο και επίσκεψη σε τόπους λύπης... Καλύτερα σκόνη, σης και βρώσις, κατερρείπωση, αποστροφή της ματιάς...
      (Όμως, βλέπεις, προκύπτουν οι ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΙΚΕΣ φωτογραφίες του Αργύρη...)

      Διαγραφή
  6. Τα πρώην σπίτια μας έχουν ψυχή και μάς μιλάνε.
    Σε παρακολουθεί και σε καλεί.

    Εγώ δε νουθετώ κι ούτε σου λέω να πας (σα να μην το είχες σκεφτεί), μόνο λέω πως θα ήθελα αν τύχαινε να περάσω από εκεί να σε παρέσυρα να πάμε για σταφύλια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. του'κοψα το φως
      του'κοψα το τηλέφωνο
      (άλλοι του κοψαν
      το Μέγα έλατο στην αυλή)
      Κι αυτό ακόμα καλεί...

      Διαγραφή
  7. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάνο, πιστεύω να κατάλαβες...
      Το "ουκ έστιν ώδε" (για του ενοίκους και περιοίκους...) με καταδιώκει!
      Ασε που μ έ σ η δεν υπάρχει πια κυριολεκτικά -εννοώ την οσφύ- και ουσιαστικά -είμαι στην κατηφόρα... στην άκρη-άκρη...-

      Διαγραφή
    2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

      Διαγραφή
    3. Πάνο [κι ας έσβησες -αγνοώ γιατί το σχόλιό σου...] καλέ μου γιατί πιστεύεις πως το ποίημα έμεινε ασχολίαστο; Παρέλειψα βεβαια να σημειώσω εκείνο το ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΣ και ΟΜΟΡΦΟ "το σπίτι με επισκεύασε!". Αλλά το "ουκ εστιν ώδε" η γιαγιά μου και οι άλλοι είναι ΓΕΓΟΝΟΣ αμείλικτο. Και ξέρω τι σημαίνει...

      ΥΓ. Α! Και δεν είμαι... χειρουργός !! (αμ, τώρα εξηγείται το χασάπης" σου...). Νευρολόγος που ασχολήθηκε ένα φεγγάρι και με τη χειρουργική εξ έρωτος και μόνον (αυτό ναι...)

      Διαγραφή
  8. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δύσκολη η απάντηση...
      Πολύ πρόχειρα:
      "φτιάχνοντας το παλιό μου σπίτι
      έγινα εγώ ολοκαίνουργιος"
      (καθόλου βέβαια ποιητικό...)

      Διαγραφή
  10. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Πολλές μνήμες αυτή η φωτογραφία... Τα νιάτα μου. Η κυρία Κλεοπάτρα.Και δεν θέλω να σκέφτομαι πως κάπως έτσι θα καταλήξει και το δικό μου σε ένα μέλλον, όχι πολύ μακρινό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παράκληση να τηρούνται οι κανόνες της πολιτικής σχολίων που ισχύουν. Σχόλια με υβριστικό, προσβλητικό ή παρόμοιο περιεχόμενο δεν γίνονται αποδεκτά και επομένως θα διαγράφονται.