Τα ξεπουπουλιασμένα EΛ.TA. και οι καρδερίνες…
Μ’ ακούει κανείς; Η Θεσσαλονίκη, η συμπρωτεύουσα, ΔΕΝ ΕΧΕΙ KENTΡIKO TAXYΔΡΟMEIO. Κάποτε, θυμάμαι, το Κεντρικό Ταχυδρομείο της Τσιμισκή ήταν μια μεγαλειώδης κυψέλη, με κανονικό αέρα μεγαλούπολης της Μεσευρώπης. Αργότερα, σύμφωνα με της εποχής τις αλλαγές και τις συνήθειες των ανθρώπων, καθώς μετακινήθηκε στην οδό Βασ. Ηρακλείου, σαν να κρύφτηκε από τον κόσμο, όμως, τέλος πάντων, δούλευε ακόμα, κάτι γινόταν. Η πανδημία και οι εξυγιαντικές (τάχαμου) εθελούσιες έξοδοι υπαλλήλων και η κρίση που ενδημεί από το 2010 και εντεύθεν το αποτελείωσαν. Έβλεπα μήνες τώρα εκείνες τις αποκαρδιωτικές ουρές που σχεδόν έφταναν φορές μέχρι το Καπάνι. Απλησίαστο το Ταχυδρομείο και για τα χρειώδη (γραμματόσημα, φάκελοι προπληρωμένοι κλπ.). Έπρεπε να περιμένει ώρες κανείς για μια συναλλαγή. Αφήνω κατά μέρος το απίστευτο ωράριο 7.00 πμ-3.00μμ (!!). Πέραν τούτου ουδέν…
Παραδόθηκε στα ΕΛΤΑ 6/10/22. Παράδοση στον παραλήπτη 22/11/22
Στο δια ταύτα: Πορτιέρης-σεκιούριτι στην πόρτα, τρία (αριθμός 3) στο σύνολο γκισέ εξυπηρέτησης (το πάλαι 10). Μεροκάματο ολόκληρο στην αναμονή. Το αποτέλεσμα: Επιστολή που ταχυδρομήθηκε στις 31.10.2022 σήμερα, 25 μέρες μετά, δεν έχει φτάσει ακόμα στην …Αθήνα.
Ο διανομέας στην Ερμού εμφανίζεται κάθε 15-20 μέρες («λευκή απεργία»;). Έχασα όλα τα bonus της ΔΕΗ του «συνεπούς πελάτη» (=καλοπληρωτή). Όλοι οι λογαριασμοί έρχονται …«διαμαρτυρημένοι». Λαβαίνω εκνευριστικά αυτοματοποιημένα SMS.
Χρησιμοποιώ πλέον αποκλειστικά τις κούριερ (μια συγκεκριμένη). Τελικά, τα «γκόλντεν μπόυς» των οργανισμών καλοί είναι για τα εξώφυλλα και τις δηλώσεις περί εξυγίανσης αλλά την τύφλα τους τη μαύρη τη βλέπουμε και τη νιβόμαστε.
Πάρτε το απόφαση: τα …Ελληνικά Βραδυδρομεία εξεμέτρησαν τον βίο τους. Κρίμα. (Και κρίμα πολύ. Αλλά «να ζήσουμε να τα θυμούμαστε!») .
Τηλεφωνώντας στον σπουδαίο λογοτέχνη μας —και σεμνύνομαι να ισχυρίζομαι φίλο— σήμερα το πρωί, και ρωτώντας τον περί του αν έλαβε ή όχι το προ μηνός σχεδόν αποσταλέν γράμμα μου, τον άκουσα να μου ψιθυρίζει σαν κάπως με δέος αλλά και ξεχειλίζοντας από μια παιδιάστικη χαρά στο τηλέφωνο:
«Ξέρεις …Ο αγιορείτικος βασιλικός που είχα φυτεμένο στο μπαλκόνι, διετής και σχεδόν ξεχασμένος, αυτοφυώς ξεπέταξε φύλλα και πήρε μπόι, σχεδόν έγινε δέντρο και τώρα που πήρε να σποριάζει ήρθαν ω, του θαύματος, που λες δυο καρδερινούλες κι ύστερα από δυο μέρες έφεραν και τα μικρά τους ξεπεταρούδια κι άρχισαν να τρυγούν το βασιλικό. Και μαζί μ' αυτές ήρθαν και τα σπουργίτια αποκοντά και περιμένουν κατάχαμα στο μπαλκόνι να υφαρπάξουν ότι πέφτει απ’ τα όμορφα γιορτερά πουλιά που ραμφίζουν τον εύοσμο αγιορείτη!»
Τότε βρήκα τη ευκαιρία να του πω κι εγώ πως η κοντούλα πορτοκαλιά του κήπου μας (την είχαμε αγοράσει για λεμονιά…) που σκοπεύαμε να την κόψουμε, τρις μεταφυτευθείσα από έδαφος σε γλάστρα και από γλάστρα τούμπαλιν σε έδαφος, που σχεδόν έχει την ηλικία του μικρού μας γιου, που πάγωσε δυο φορές και ξαναναστήθηκε άλλες τόσες, φέτος, μετά από πολύν καιρό, άρρωστη και ταλαιπωρημένη, απέδωσε …πέντε γλυκύτατα πορτοκάλια!
Ας μην υπάρχουν λοιπόν τα ΕΛΤΑ, όλα πεθαίνουν κάποτε κι όλα τριγύρω αλλάζουν. Φτάνει να υπάρχουν άνθρωποι να επικοινωνούν (και ζήτω το τηλέφωνο!) και να μιλούν με ζεστές φωνές, για ξαναζωντανέματα αναπάντεχα, για φτερουγίσματα και γλυκείς καρπούς.
«Μάνα, η μανταρινιά μας ζει!» όπως σπαρακτικά έγραψε στον «οβολό» του ο σεβαστός και αγαπημένος φίλος.
