Στον Νίκο Δήμου που γιορτάζει σήμερα
Λυπούμαι τους ανθρώπους που έχουν δεχτεί επιθέσεις από αρκούδες στα ορεινά της χώρας. Ένας ή κανένας το χρόνο. Αρκούδες δεκάδες εδώ κι εκεί στα μουλωχτά ξεπαστρεύονται από παγίδες, φόλες, βοσκούς, λαθροθήρες, αυτοκίνητα που πάνε βολίδα κλπ.
Οι γυναίκες που πυροβολούνται, τσεκουρώνονται, μαχαιρώνονται,
στραγγαλίζονται, κομματιάζονται από «τους αφέντες τους» φέτος μέχρι στιγμής καμιά
τριανταριά για το 2024. Ασύγκριτοι οι αριθμοί και η αγριότητα… Κανείς ως τώρα όμως δεν αξίωσε την μείωση του υπερπληθυσμού των «γυναικοκτόνων» εν Ελλάδι. (Των αρκούδων όμως, ναι).
Λυπούμαι τους βοσκούς που χάνουν το βιός τους. Ελπίζω στη μέριμνα του κράτους. Θλίβομαι για όσους φοβούνται να πάνε στις δουλειές τους στην ύπαιθρο ή βλέπουν τη σοδειά τους σε δέντρα, οπωροφόρα κυρίως, λεηλατημένα από αρκούδες ή άλλα ζώα. Και πάλι ελπίζω στο υπουργείο Γεωργίας και τη μέριμνα της Ε.Ε.
Πλήθυναν τα άγρια, λιγόστεψαν τα ήμερα στη Μακεδονία, ίνα να πληρωθεί το ρηθέν ...της παροιμίας. Αλλά και γιατί η Μακεδονία είναι πλέον μια εγκαταλελειμμένη περιοχή. Κι όπως τα δέντρα και κάθε λογής βλάστηση απλώνονται εκεί που κάποτε υπήρχαν σπίτια και χωράφια, έτσι και τα άγρια ζώα αναζητούν το χώρο τους. (Και τροφή εκεί που έχουν αντιληφθεί ότι υπάρχει..)
Όμως… Όταν ο άνθρωπος ήταν ακόμα εκεί δεν είχαμε ακούσει σχεδόν μισό αιώνα, όσοι γεννηθήκαμε στα μέρη, επίθεση από αρκούδα ή ακόμα και εμφάνιση αρκούδας στα περίχωρα. Εκτός… από τις αρκούδες που έσερναν μαζί τους οι γύφτοι πίσω από τα κάρα, κάτισχνες και σε ελεεινή κατάσταση, με χαλκά περασμένο στη μούρη και σιδερένιο φίμωτρο.
«Κάνε Τασούλα πως χορεύει η Βουγιουκλάκη!» Και σείονταν όρθιο στα δυο πόδια το ζώο σάμπως να χόρευε ενώ ο αρκουδιάρης βαρούσε τον νταϊρέ. «Κάνε τώρα Τασούλα πώς χτενίζεται η Βουγιουκλάκη και πώς κοιτάζει τον καθρέφτη!». Το ‘κανε και αυτό το έρμο το ζωντανό, η «Τασούλα», για την παράσταση στην πλατεία.
Έπεσα σήμερα πάνω σ’ αυτή τη φωτογραφία παρμένη από το βιβλίο του Χρήστου Ἐξάρχου, Ἡ Φούρκα τῆς Ἠπείρου (Ἱστορία - Λαογραφία), τυπωμένο στη Θεσσαλονίκη το 1987, και δεν μπορώ να ησυχάσω.
Τραβηγμένη το 1969. «Σύλληψη αρκουδόπουλου στη θέση Ρέβα» γράφει η λεζάντα. Θριαμβευτικές σχεδόν πόζες όλο ειρωνεία και περηφάνια. Αυτός με το τσιγάρο στο στόμα που το ’χει γραπωμένο από το λαιμό το αρκουδάκι καθ’ εαυτού σφάχτης μου μοιάζει και γδάρτης περιωπής. Για τον δημόσιο εμπαιγμό, τον τρόμο που βιώνει το ζωάκι στο καφενείο ανάμεσα στους άνδρες, για τις τσιρίδες του, για τη μάνα του που λείπει, για τη τραγική του ανυπερθέτως τύχη που θα ακολουθήσει ούτε λέξη στη λεζάντα.
Όμως, βλέπω τον θρίαμβο του απελέκητου ανθρώπου πάνω στη φύση σ’ αυτή τη φωτογραφία και πασχίζω να αντιληφθώ ποιος είναι ο άγριος… Αυτός που τρώει σάρκες η εκείνος που κομματιάζει ψυχές;
Αυτό το θέαμα και μόνον δικαιώνει όλα τα μαζεμένα που μας κάνει τώρα ο υπερπληθυσμός της αρκούδας». Και που δεν θα πατσίσει ποτέ όσα έχουμε ήδη κάνει και συνεχίζουμε να διαπράττουμε εμείς…
