Για έναν κουμπαρά ρε γ...!

Η 31 Οκτωβρίου για πάνω από 100 χρόνια  γιορτάζεται σαν "Ημέρα Αποταμίευσης". Θυμάμαι τα σχολικά χρόνια στο χωριό: τη μέρα εκείνη συνηθίζονταν να γράφεται από τους μαθητές μια έκθεση με θέμα  την αποταμίευση. Κάθε χρόνο ο προϊστάμενος του Ταχυδρομικού γραφείου -και άρα και υπεύθυνος για τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις, τα τηλεγραφήματα, τη διανομή και προώθηση επιστολών, τις επιδόσεις εμβασμάτων και δεμάτων καθώς και για τις καταθέσεις στο Ταχυδρομικό Tαμιευτήριο- που τύχαινε να είναι και θείος μου, έφερνε για τον μαθητή ή μαθήτρια που είχε γράψει την καλύτερη έκθεση τον κλασσικό κουμπαρά μαζί με ένα βιβλιάριο όπου υπήρχε ήδη "σαν μαγιά" μια μικρή κατάθεση 100 δραχμών.

Οι εκθέσεις φυσικά άρχιζαν ή τελείωναν στην πλειονότητα με την κλασσική λαϊκή θυμοσοφία «φασούλι το φασούλι…».

Θυμάμαι το θείο μου με ανασηκωμένα τα μανίκια "να περνά" τους τόκους στα βιβλιάρια στο τέλος κάθε χρόνου. Με τι αγωνία, περηφάνια και πόσην χαρά οι μαθητές, που εθίζονταν στη ιδέα της αποταμίευσης, τον παρακολουθούσαν ν’ ανοίγει με το μαγικό κλειδάκι του τη μεταλλική βάση του κουμπαρά και να καταμετρά όλο το ψιλολόγι (πεντάρες, δεκάρες, μισόφραγκα, τάλιρα και δεκάρικα) των περιεχομένου του κι ύστερα να το περνάει στο λογαριασμό μαζί τους τόκους. Το δε -σαφώς πληθωριστικό- επιτόκιο τότε: 6.5% παρακαλώ!

Πέρασαν τα χρόνια. Οι καλύτεροι αποταμιευτές αποδείχτηκαν διάφοροι διαπλεκόμενοι επιφανείς κλέφτες.

Το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο συνέχισε να γιορτάζει τη μέρα τη αποταμίευσης μοιράζοντας αδειανούς κουμπαράδες σε μαθητές (αφειδώς!). Οι δε εκάστοτε Πρόεδροι ή διευθύνοντες σύμβουλοι (golden boys)  να διαμηνύουν:

Το μήνυμα της αποταμίευσης στις μέρες μας γίνεται όλο και πιο ισχυρό, βρίσκοντας όλο και περισσότερους εκφραστές. Ωστόσο, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, αυτό το μήνυμα, αυτόν τον θεσμό, τον υπηρετεί από την πρώτη κιόλας ημέρα λειτουργίας του, γιατί όπως η ιστορία έχει δείξει, η αποταμίευση ειδικά σε δύσκολες εποχές γίνεται κύριος μοχλός της οικονομίας και ουσιαστικό μέτρο στήριξης της κοινωνίας.

Τον θειό μου τον αντικατέστησαν κάτι γραβατωμένοι τύποι σαν τον Φιλιππίδη. Που μοίραζαν (πάντοτε αφειδώς!) τα λεφτά σε φίλους τους.

 Ο κουμπαράς όμως αυτή τη φορά ήταν …”εξοχώριος” (Off Shore of course!!!)

Antonin Dvorak "Ωδή στο φεγγάρι" -από τη RUSALKA

(...) Και ξαϕνικά, με μιας σώπασαν όλα. Από το σπί-

τι μέσα καϑαρή κρυστάλλινη αιϑέρια αντήχησε στον

κήπο η «Ωδή στο ϕεγγάρι» του Ντϐόρζακ:

Φεγγάρι, ψηλά στου ουρανού τα ϐάϑη

Το ϕως σου μοιάζει μακρινό.

Ταξιδεύεις στον απέραντο κόσμο

Και ϐλέπεις μέσα στα σπίτια των ανϑρώπων

Φεγγάρι, στάσου μια στιγμή

Και πες μου πού είναι ο αγαπημένος μου.

Πες του, αργυρό ϕεγγάρι,

Πως τον σϕίγγω στην αγκαλιά μου.

έστω και για μια στιγμή

Άϕησέ τον να με ϐρει στα όνειρά του

Φώτισέ τον εκεί που είναι μακριά

Και πες του, πες του ποιός τον καρτερεί!

Aν η ανϑρώπινη ψυχή του με ονειρεύεται στ’ αλήϑεια

μπορεί η μνήμη να τον ξυπνήσει!

Φεγγάρι, μη χάνεσαι, μη χάνεσαι!

(από το διήγημα «Στον Κάμπο της Χίου Νύχτα» - Εποχιακός διανομέας- ΠΑΝΟΠΤΙΚΟΝ 2013).

Για τον "εποχιακό διανομέα"...

Υστερόγραφο

 

Η εποχή, οι εμπειρίες, τα ανεξίτηλα τραύματα, οι μνήμες. Σιωπηλές επισκέψεις πόλεων και τοπίων που ξεπηδούν συχνά σαν τόποι ανύπαρκτοι. Διηγήσεις ονείρων. Ο εποχιακός διανομέας, σαν ρόλος γι’ αυτόν που γράφει, έχει υποχρέωση να θυμάται, να δονείται από αισθήματα, να κουβαλά το φορτίο του καιρού του και το άλγος του χρόνου που περνά… Εποχές και άνθρωποι που καθρεφτίζονται μέσα σε σκοτεινούς και παγερούς χειμωνιάτικους μήνες. Ανάμεσα στα κείμενα μια μονάχα άνοιξη κι αυτή με τον Επιτάφιο της Μεγάλης Παρασκευής. Ένα καλοκαίρι μονάχα υπάρχει κι αυτό μ’ ένα σχεδόν θανατηφόρο καύσωνα. Μια πατρίδα που διώχνει τα παιδιά της. Και μια αποστομωτική φυγή. Ένας ...κανονικός εποχιακός διανομέας σε μια αιφνιδιαστική πράξη αντίστασης. Η εποχή που εξορίζει τους ποιητές της. Κι άνθρωποι ταπεινοί χωμένοι σε υπόγεια σαν πληγές στο πρόσωπο της κοινωνίας που κρύβονται. Η επιστροφή ενός πεθαμένου από καιρό φίλου χάρη στο διαδίκτυο. Κάποια Χριστούγεννα με χαρές και πένθη μαζί. Μονόλογος κοιτάζοντας μια φωτογραφία. Κάδρα της ζωής στην επαρχία πολλές δεκαετίες πίσω. Τελετουργικοί θάνατοι στη λίμνη. Ένα εγκαταλειμμένο σπίτι που αποκτά ζωή. Ένα ταπεινό -σχεδόν ανυπόστατο πουλί- σε κάποιο όνειρο αποκαλύπτει τους κατά συρροή φόνους κελαηδώντας.

Ο Αρθούρος Ρεμπώ αντικρίζοντας το 2014...

Προθήκη στο παράρτημα του Ε.Λ.Ι.Α. στη Θεσσαλονικη (φωτ. Ν.Τ.)

“Τίνος να γίνω μισθοφόρος;
Ποιό κτήνος να προσκυνήσω;
Ποιό εικόνισμα να καταστρέψω;
Ποιές καρδιές θα ραγίσω;
Από ποιό ψέμα να πιαστώ;
Πάνω σε ποιό αίμα να βαδίσω;”

Αρθούρος Ρεμπώ Μια εποχή στην κόλαση,  μτφρ. Χριστόφορος Λιοντάκης.

...εγεννήθη!!!

...και μαζί του  άλλη μία λέξη: ΑΜΗΧΑΝΙΑ.
(που κάθε φορά προλαβαίνει τη χαρά μου!)

Περιεχόμενα

Τα μάγια του Αντόνιο (σύγχρονο παραμύθι για ενήλικες

Φιλμ οκτώ χιλιοστών

Εποχιακός διανομέας

R e q u i e m (Τρεις Επιτάφιοι κι ένας… Τέταρτος)

Χριστουγεννιάτικη ιστορία σε μπλε φόντο

Η φωτογραφία

Μαύροι άγγελοι

Στον Κάμπο της Χίου νύχτα

Κελαηδούν οι τρυποφράχτες;

Εκδόσεις ΠΑΝΟΠΤΙΚόΝ , ISBN: 978-960-9470-22-3

                                    Λεπτομέρεια από τη Μαντόνα Σιξτίνα του Ραφαήλ -Πινακοθηκη Δρέσδης- [φωτ. Ν.Τ.]