(...) Και ξαϕνικά, με μιας σώπασαν όλα. Από το
σπί-
τι μέσα καϑαρή κρυστάλλινη αιϑέρια
αντήχησε στον
κήπο η «Ωδή στο ϕεγγάρι» του Ντϐόρζακ:
Φεγγάρι,
ψηλά στου ουρανού τα ϐάϑη
Το ϕως
σου μοιάζει μακρινό.
Ταξιδεύεις
στον απέραντο κόσμο
Και ϐλέπεις
μέσα στα σπίτια των ανϑρώπων
Φεγγάρι,
στάσου μια στιγμή
Και πες μου
πού είναι ο αγαπημένος μου.
Πες του,
αργυρό ϕεγγάρι,
Πως τον σϕίγγω
στην αγκαλιά μου.
έστω και
για μια στιγμή
Άϕησέ
τον να με ϐρει στα όνειρά του
Φώτισέ τον
εκεί που είναι μακριά
Και πες
του, πες του ποιός τον καρτερεί!
Aν η ανϑρώπινη
ψυχή του με ονειρεύεται στ’ αλήϑεια
μπορεί η
μνήμη να τον ξυπνήσει!
Φεγγάρι, μη
χάνεσαι, μη χάνεσαι!
(από το διήγημα «Στον Κάμπο της Χίου Νύχτα» -
Εποχιακός διανομέας- ΠΑΝΟΠΤΙΚΟΝ
2013).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου