Τετάρτη 5 Ιουλίου 2017

Ένα ποίημα...




Η ποίηση του φίλου Λεωνίδα Κακάρογλου νιώθω πως ακούγεται σαν έγχορδο ορχήστρας μουσικής δωματίου σε σολιστική έξαψη. ( Ίσως τσέλο γιατί αυτό στέκεται πιο κοντά στην ανθρώπινη φωνή). Ποίηση ερμητική, της νυχτερινής μοναξιάς, των απωλειών που πληθαίνουν στις ζωές, της αυτοεξομολόγησης, της ειρκτής και της ειμαρμένης...  
Όμως ο έρωτας πάνω απ' όλα. Σαν αίτημα ζωής!

Από την πρόσφατη ποιητική του συλλογή με τον τίτλο "Οι τίγρεις των δωματίων" [κυκλοφόρησε τον Ιούνιο από τις εκδόσεις "βιβλιοπωλείον της Εστίας"], και  που αυτός είχε την καλοσύνη να μου στείλει, ιδού ένα ποίημα:



TO ΦΩΣ ΠΟΥ ΑΠΕΜΕΙΝΕ


Το καλοκαίρι κωπηλατεί στα όνειρά μου
Ζωγραφίζει πότε τ' αγιόκλημα
Πότε το σύννεφο
Την απογευματινή σκιά στον τοίχο

Τα τζιτζίκια
Στην ξερολιθιά μαζεμένα
Λένε ιστορίες για το θάμπωμα της ζέστης
Κι υπολογίζουν
Το φως που απέμεινε
Να τα κρατάει στη ζωή.






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου