Πυρίκαυστος...

[...] Οι εφημερίδες έχουνε ξεμείνει απο υπερθετικά. 

Τα ξόδεψαν όλα στους 38 βαθμούς- και  πώς να μιλήσουν για τους 46;

Οι εφημερίδες μας, με την υπερβολή, εξευτελίζουν 

και τα πιο τραγικά γεγονότα. 

Απίθανο πως οι ξύλινοι τίτλοι αφαιρούν ουσία από τη ζωή.

Νίκος Δήμου, Ημερολόγιο του καύσωνα.

Θυμόμουν πως είχα τα δικά μου βάσανα να σκέφτομαι και μια θητεία δυό σχεδόν χρόνων μπροστά μου. Πως ήμουν εικοσιεφτά χρόνων και η Πατρίδα όλο μ' έδιωχνε. Και τώρα μου 'δινε μια ακόμα πιο γερή κλωτσιά και μ' έστελνε στην Κύπρο!- Μ' ένα C-130/Hercules πετούσαμε αργά πάνω από το Αιγαίο προς τη Λάρνακα. Αφήναμε πίσω μας μια Ελλάδα όπου πάνω της θά ενέκυπτε, μέσα στα επόμενα εικοσιτετράωρα, το "πρωτοφανές" θανατηφόρο κύμα του καύσωνα του '87...

Στην Κύπρο τα αυτοκίνητα οδηγούσαν ανάποδα -τα τιμόνια τους σε άλλη θέση. Κι ο δρόμος στο βάθος να τρεμοπαίζει. Αντικατοπτρισμοί χορευτικοί όπως στην έρημο.

Μας οδήγησαν κάτω από τις λαμαρίνες ενός τωλ κι εκει μας ξέχασαν. Κι εκεί νιώσαμε τί εστί βερύκοκο από ζέστη, ιδρώτα και μύγα. Και αϋπνία φυσικά (γιατί πώς να κοιμηθείς με τέτοιες συνθήκες;). Και στο βάθος να δεσπόζει αχνά στον πυρίκαυστο ορίζοντα ο Πενταδάκτυλος ζωγραφισμένος με την ημισέληνο και το "Είναι τιμή να είσαι Τούρκος" προκλητικά γραμμένο (με τίποτε ασπρισμένες πέτρες φαντάζομαι όπως τα "Ζήτω το Έθνος" ή "...ο Βασιλεύς" κτλπ  στα δικά μας βουνά όπως τα θυμόμουν στα παιδικά μου χρόνια...).
"Είναι τιμή να είσαι έλληνας αποδιωγμένος και μυγοδιώχτης!" γρύλιξα...

Είχα λοιπόν τα βάσανά μου. Πενήντα βαθμούς η θερμοκρασία (στο τωλ ίσως και 90!) μα δεν το κάναμε και θέμα. Χρήματα για εφημερίδες δεν υπήρχαν. Ραδιόφωνο δεν διαθέταμε. Μέχρι να βγάλουμε άκρη για το "πού" και σε  "τί" μας χρειάζεται η Πατρίδα πέρασαν κοντά στις δέκα μέρες. Το κύμα του καύσωνα είχε περάσει στην Ελλάδα αφήνοντας πίσω του σχεδόν 1500 νεκρούς. 

Ο Νίκος Δήμου είχε "στρωθεί" στο υπόγειό του -53 χρόνων τότε...- κι έγραψε ένα από τα καλύτερα (βαθύ, προφητικό, εξομολογητικό) βιβλία του το "Ημερολόγιο του Καύσωνα":

Είμαι μόνος. Το τηλέφωνο έχει μέρες να χτυπήσει. Καλύτερα. Διαθέτω πλούσια παρέα: βιβλία, δίσκους, φωτογραφίες. Ο έξω κόσμος μπορεί και να έχει πεθάνει - όλα σιωπούν σαν σε πυρηνική καταστροφή. Το υπόγειο αντέχει, μικρή δροσερή όαση στην καρδιά μιας πυρωμένης πόλης. 'Η νησί.

Ναι, περισσότερο νησί, απομονωμένο σε μια θάλασσα λάβας. Γιατί κι εγώ νιώθω ναυαγός.

                                                          ****

Η διαφορά μου από τον Νώε. Εκείνος ήξερε πως η βροχή θα σταματήσει. Περίμενε το κλαδί της ελιάς. Πίστευε και στον Θεό και τον άνθρωπο.

Σίγουρα και ο καύσων κάποτε θα σταματήσει. Αλλά το περιβάλλον γύρω δεν θα πάψει να είναι εχθρικό και αφιλόξενο. Περιστέρι δεν περιμένω. Εγκλωβισμένος στην (υπόγεια) κιβωτό μου, κρατιέμαι από κομμάτια ναυαγίων, κείμενα και ήχους. ("These fragments I have shored against my ruins: Με τα συντρίμμια αυτά στύλωσα τα ερείπια μου.")

Ο μέγας, μόνιμος κατακλυσμός δεν θα περάσει. Όχι στα δικά μου χρόνια. Όχι σ' αυτή τη χώρα.

Θυμάμαι πώς όταν βγήκαμε από το τωλ στην Κύπρο ο υδράργυρος επέμενε στους 50 ενώ στην Ελλάδα είχε αρχίσει πια να δροσίζει.

Η πρώτη εικόνα που αντίκρισα από την πατρίδα, ήταν η πρώτη σελίδα της "Ελευθεροτυπίας" κρεμασμένη στα μανταλάκια ενός περιπτέρου στην Λευκωσία:

Η άτυχη σύζυγος κάποιου ονόματι Φραντζή δολοφονημένη και τεμαχισμένη από τον ίδιο και συναρμολογημένη από τους ιατροδικαστές -σαν παζλ που επιχειρεί να στήσει ο κρεοπώλης- πάνω στο μαρμάρινο τραπέζι του νεκροτομείου. Την είχε πετάξει σε κάδο απορριμάτων μοιρασμένη σε σακκούλες ο δράστης...

Πήγα παραδίπλα ακούμπησα σε κάποιον τοίχο κι έκανα για ώρα εμετό...

Αυτά η ταπεινή μνήμη περί καύσωνος μου είπε...