Η ντροπαλή προτομή...

Κοίταζα την λευκή μαρμάρινη στήλη (απ' το πλάγι την έβλεπα) λεπτοφυής να υψώνεται και να χάνεται ανάμεσα στο  λαίμαργο και απεριποίητο φύλλωμα της φουντωτής ελιάς κάτω από τον ίσκιο της οποίας φιλοξενούνταν το μνημείο. Πλησίασα και (ώ του θάματος θαυμάσιον!) ...μια προτομή εισχωρούσε βαθειά μέσα στα φύλλα κεκαλυμμένη ως επαγγελματίας καταδρομεύς. "Θα ντρέπεται" -υπέθεσα- "ο καημένος ο νεκρός που τον έκαμαν κανένα άσχημο άγαλμα και θα χώθηκε κει μέσα!" 

Έσπευσα γεμάτος περιέργεια να παραμερίσω τα κλαδιά. Κάτι  ψιλές ελίτσες κορωνέϊκες έστεφαν το μέτωπό του και ως κότινος ελαίας τον περιέβαλε ολόκληρο το δέντρο τον τιμώμενο. Διάβασα την επιγραφή: "Γεώργιος Μερίκας". Φυσικά και ήταν ο γιατρός, ο καλός πανεπιστημιακός δάσκαλος,  ο διευθυντής της παθολογικής Κλινικής  του Ευαγγελισμού και του Ιπποκρατείου, θρυλική μορφή της ιατρικής, επιφυλλιδογράφος και συγγραφέας πολλών κειμένων επιστημονικών και μη, ο και Ακαδημαϊκός αργότερα. Κατάγεται από την Κυνουρία, τον τιμά το Λεωνίδιο όμως λησμονεί -κατά τα φαινόμενα- να τον περιποιηθεί και λιγάκι...

Δίπλα του μια άλλη προτομή. Κάποιος με τοπική μάλλον σημασία: "Φιλόλογος" (αυτό γράφει η επιγραφή  κάτω από την προτομή)...

Λίγα λεπτά αργότερα σε παρακείμενο καφενείο περνώντας, η παρακάτω σκηνή λαμβάνει χώρα:

Kαταφθάνει δρομαίως κάποιος μεσήλιξ με παπάκι και με ακάλυπτη (φυσικαααααά!) την κεφαλή του. Πρρρααπ- Πραραπαραπ- πρααααπ!! Σβήνει. Έποχούμενος του δικύκλου παραμένων, απευθύνεται στην ομήγυρι: 
"Λοιπόν παίδες, το στοίχημα το κέρδισε ο Νικόλας. Στην προτομή φιλόλογος γράφει. Όχι ...οινολόγος!"

Κατάλαβα πως μιλούσαν για την προτομή που είχαμε μόλις δει. Χρόνια φαίνεται τον κοίταζαν από μακρυά. Υπέθεταν ότι ανήκε σε κανένα άγνωστό τους οινολόγο η τιμή και διαψεύσθηκαν (προς χαρά μεγάλη της τσέπης του Νικόλα...). 

Ιδού λοιπόν σε τί μας χρειάζονται οι προτομές: Να εξασφαλίζουμε ένα μικρό επιπλέον εισόδημα στους δύσκολους καιρούς καθήμενοι στην καρέκλα του καφενείου και σχολιάζοντες περί ανέμων και υδάτων. Εκεί, όλο και κάποια ...παραναγνωσία θα προκύψει να την αδράξουμε.