«Συγκομιδή χαρτώου βίου» ...

...Τώρα. Τί ‘νἦρθι τ’Βαγγιλὴ κι κάθους τἄλιγάμι μὶ λιέει, Ἀ ρά τοῦ ξιαστόχσα αὐτόϊας κι νὰ δῆς σὰν πῶς τοὔλιγάμι; Μάει, μάει, (ὅπους ἴλιγι ἡ παπποῦς ἡ Στέργιους) θὰ μ’ἔρθ’ κάνα χόβ’ ἡ χαλουή. Ἰγὼ ἄκσα χλαλουή. -Ἔ μά, τ’λέου. Χλαλουὴ εἶνι ἡ φασαρία τ’κόσμου, ἡ οὐχλουβουή, ἢ ἀχλαλουή. «Ἀχὸς βαρὺς ἀκούγιτι, πουλλὰ ντουφέκια πέφτουν…». Βουὴ τ’ὄχλου, ἢ ἀχὸς ἀ κι βουή. Ὄχ’ πάλι ἡ Βαγγιλή, τοὺ θκότς, θάνα μ’ἔρθ’ ΧΑΛΟΥΗ. Ὀ ρὰ τί εἶνι κι τούτου πάλι. Ψάζου στὰ λιξικὰ κι δὲν γκαμπλιώνου καμπθινά.

Τέλους, κὶ τί πάει νὰ πῆ μά, Βαγγιλή, αὐτὴν ἡ χαλουήσ’; Ἰά, μὶ λιέει. Ὅπους τώρα, ἁπ’ τὰ λέμι κι ἰγὼ ξιαστόχσα κάτ’. Κι σὶ λέου θὰ μ’ἔρθ’ σὶ λίγου χαλουὴ ἀκι θὰ θυμθῶ.

Ἰά νὰ δῆς.

Οὕλου χαλουὲς Μκρουβαλτνές. 

ἀρνιμα

 

 

Ο ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ Νικηφόρος π΄΄ Χρ. Μανάδης (αρ.νι.μα), ηγούμενος  Πρωτοσύγκελλος αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου, διακονεί την Ι. Μονή του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού στην Εορδαία. Ασκεί την πανάρχαια τέχνη της καλλιτεχνικής παπυρογραφίας (σε δικής του κατασκευής περγαμηνές από δέρμα κατσικιών). Γράφει καταπληκτικά κείμενα στο ιδίωμα της πατρίδας του –το Μικρόβαλτο των Γρεβενών–  σε πολυτονική φωνητική γραφή. Ενθυμείται, συγκινείται, εξιστορεί και δέεται υπέρ της των πάντων ενώσεως ζώντων και τεθνεώτων (τόπων, τρόπων, ανθρώπων). Διακονία, Τέχνη, Γραφή…  Όλα μοιάζουν σαν Προσευχή!

Γι’ αυτόν θα πούμε την Κυριακή 23.11.20025 στην Πτολεμαΐδα. Εν σμικρώ, εν βραχεί… (Αν μπορούμε…)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το ...«Σύμβολο ανυπακοής»!

 

                                                       Μουσείο Μπενάκη (συλλογή Χαρισιάδη)

Μέσα σε όσα, αρκούντως αμετροεπή και εκνευριστικά, ακούσαμε αυτές τις μέρες σχετικά με  το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και τις χρήσεις που αυτό –ως δημόσιος πολυχώρος, παιδική χαρά, θέατρο παραστάσεων-συμπαραστάσεων κ.ο.κ..) μπορεί να (επι-)δέχεται– κι εμείς να ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα,  θαρρώ η χτεσινή κορωνίδα του Δήμαρχου της πόλης των Αθηνών κ. Χ. Δούκα ότι «το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη αποτελεί σύμβολο μνήμης, αγώνα και ανυπακοής» έχει ξεπεράσει κάθε όριο γελοιότητας. Αντί άλλου σχολιασμού μεταφέρω εδώ μερικές χρήσιμες πληροφορίες, από έγκυρες πηγές του διαδικτύου, σχετικές με το «Μνημείο του Άγνωστου στρατιώτη»:

...Το φιλοτέχνησε ο γλύπτης Φωκίων Ρωκ (1891-1945) και τις εργασίες ανοικοδόμησής του επίβλεψε ο αρχιτέκτονας Εμμ. Λαζαρίδης (1894-1941). Τα αποκαλυπτήρια του μνημείου έγιναν στις 25 Μαρτίου 1932, ανήμερα της Εθνικής εορτής. Όπως όλα τα μνημεία αυτού του τύπου, είναι ένα κενοτάφιο προς τιμήν των πεσόντων στους απελευθερωτικούς πολέμους. Αποτελεί μια αστική σύνθεση με αρχές γαλλικής πολεοδομικής παράδοσης και κλασικισμού, συνδυασμένες με το μοντέρνο πνεύμα της Άρ Ντεκό και με συμβολικές αναφορές στην ελληνική αρχαιότητα. Το γλυπτό παριστάνει τη γυμνή ανδρική μορφή, ενός νεκρού πολεμιστή, ξαπλωμένη θαρρείς πάνω σε σε θυσιαστήριο. Ο νεκρός πολεμιστής στο αριστερό χέρι κρατάει κυκλική ασπίδα, στο κεφάλι φοράει αρχαίο κράνος. Αριστερά και δεξιά της παράστασης έχουν χαραχτεί φράσεις από το έργο «Περικλέους Επιτάφιος» του Θουκυδίδη: αριστερά το ΜΙΑ ΚΛΙΝΗ ΚΕΝΗ ΦΕΡΕΤΑΙ ΕΣΤΡΩΜΕΝΗ ΤΩΝ ΑΦΑΝΩΝ από την περιγραφή της ταφικής τελετής  και στα δεξιά το ΑΝΔΡΩΝ ΕΠΙΦΑΝΩΝ ΠΑΣΑ ΓΗ ΤΑΦΟΣ. Στο μέσο του κενοταφίου χαράχτηκε με μικρότερα γράμματα η φράση: ΕΙΣ ΑΦΑΝΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ. Τον τοίχο αποτελούν πελεκημένοι πωρόλιθοι που πάνω τους είναι χαραγμένα τοπωνύμια όπου δόθηκαν οι μάχες του ελληνικού στρατού της νεότερης ιστορίας. Στα αριστερά οι μάχες του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, στο κέντρο οι μάχες του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου και της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Στα δεξιά της σύνθεσης οι μάχες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και της εκστρατείας στη Ρωσία. Μετά την απελευθέρωση το 1944 πάνω στο κενοτάφιο προστέθηκαν τα πεδία των μαχών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και αργότερα των επιχειρήσεων στην Κορέα. Το 1994  προστέθηκε και το όνομα «Κύπρος»...

Επομένως, για νεκρούς πολέμων στήθηκε το μνημείο. Δεν βλέπω να αναφέρεται τίποτε για θύματα (ΤΡΑΓΙΚΩΝ) δυστυχημάτων, νεκρούς διαδηλώσεων ή κάτι σχετικό με την ανάμνηση πολιτικών ή κοινωνικών Αγώνων... 

Κοιτάζοντας αυτή την φωτογραφία με τους πεζοπόρους Έλληνες στρατιώτες, που πηγαίνουν στο μέτωπο του πολέμου του ’40, δεν μου έρχεται τίποτε άλλο στο νου έξω από τη θυμοσοφική απόφανση (του κάθε) Δούκα… Άραγε αυτοί οι στρατιώτες (ποιος ξέρει αν επέστρεψαν ποτέ στα σπίτια τους;) κινήθηκαν από θολές ιδέες όπως χρέος, τιμή, υπεράσπιση πατρίδας, ελευθερίας και εστιών ή από την ευρηματική  αρλούμπα της …«ανυπακοής» των λογής τρικυμισμένων μυαλών που αυτές τις μέρες φλυαρούν ακαταπαύστως;

 

 

                                              Αντώνης Κανάς , Θυσία (χαρακτικό)