Θεοφάνια...

 

 

Δεκαετία του ’60. Σύνοψη της Ελλάδας και της μεταπολεμικής της φτώχειας σε μια φωτογραφία του σπουδαίου Τάκη Τλούπα. Κάπου στην Ήπειρο μάλλον (μπορεί όμως και στη Θεσσαλία). Έχω δει μια σειρά από λήψεις στο ίδιο μέρος.

Τέσσερα μικρά παιδιά πλάι στο ποτάμι με δυο γαϊδουράκια—το ένα νιόβγαλτο. Από τα αριστερά έρχεται ένα απαλό, πλάγιο πρωινό φως. Ένα από τα παιδιά στρέφει κατά το φως και κοιτάζει επίμονα κάπως. Το μικρό γαϊδουράκι δέχεται με κάποια αποκλειστικότητα τη φωτεινή δέσμη πάνω του και φέγγει ολόκληρο! Μου έρχεται στο νου η σπαρακτική  ταινία  του Ρομπέρ Μπρεσόν «Στην τύχη ο Μπαλτάσαρ» (Au Hasard Balthazar-1966...

 […] καὶ εἶδεν τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καταβαῖνον ὡσεὶ περιστερὰν καὶ ἐρχόμενον ἐπ’ αὐτόν· καὶ ἰδοὺ φωνὴ ἐκ τῶν οὐρανῶν λέγουσα· Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα. 

Για μένα αυτή η φωτογραφία είναι τα Θεοφάνια.

 

 

 

Κώστας Σημίτης in memoriam

 

Ήταν νομίζω εκείνος που έβαλε τέλος στις λαοσυνάξεις με τα μπαλκόνια και το αφισομάνι τύπου Λαλιώτη με τις ηχηρές μουσικές υποκρούσεις από Carmina Burana του Καρλ Ορφ και  «της Μυρσίνης την ποδιά»  του Μ.Λοΐζου  μέχρι το Πνευματικό Εμβατήριο του Μίκη (το τελευταίο όμως θα έπρεπε να συνεχίσει ακούγεται κάθε Κυριακή στις εκκλησίες και στις σχολικές εορτές αν γίνονται τέτοια πράγματα ακόμα).

Χαμηλών τόνων και μορφωμένος άνθρωπος ίσως όχι με τα απόλυτα ηγετικά προσόντα. Υπήρξε, ωστόσο, μια αχτίδα στο λαϊκίστικο μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό που κατέστρεψε τη χώρα. Τον είπαν εκσυγχρονιστή»  (ώς ύβρη αυτό, γιατί έφερε στο φως την έκθεση Σπράου για το «Ασφαλιστικό» και είχε συνεργάτη του ένα μέγεθος σαν τον Τάσο Γιαννίτση). Είχε τις ατυχείς του στιγμές κι αυτός («Ευχαριστώ την Αμερική» στα Ίμια μπορεί και άλλες όπως η ανεξέλεγκτη κατάσταση με το ελληνικό χρηματιστήριο της αρπαχτής).

Προσωπικά όμως, εκείνον τον Σημίτη θέλω να θυμάμαι —και πάντα θυμάμαι με δέος (τον πρώην βομβιστή κατά της Χούντας)— με την παραίτησή του  από το ΠΑΣΟΚ το 1979 όταν συνηγόρησε να τυπωθεί η αφίσα «Ναι στην Ευρώπη των λαών, όχι στην Ευρώπη των Μονοπωλίων» τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ, του 15% τότε ακόμα,  ψάχνονταν ανάμεσα στο ηρωικό παρελθόν της Αριστεράς και τα καινούργια συνθήματα που είχαν εμπεδωθεί  ήταν «Έξω από το ΝΑΤΟ—Έξω από την ΕΟΚ των Μονοπωλίων!»

Θα θυμούμαι πως υπήρξε ένας νουνεχής, μετρημένος και τίμιος πολιτικός. Αυτό.

 

 

 

 

36 ετών...

 

Η ετικέτα στο πίσω μέρος γράφει: 1988! 

Έχουμε και λέμε... Το 1988 ο Γιάννης Μπουτάρης ήταν 46 χρονών κι εγώ 29. Ξεκινούσα τον κύκλο μου της «υπηρεσίας υπαίθρου» και στην Παθολογική Κλινική του Νοσοκομείου της Καστοριάς και έβαζα ήδη πλώρη για την ειδικότητα στη Θεσσαλονίκη. Η χρονιά που παντρευτήκαμε με την Ανθή και γεννήθηκε ο μεγάλος μας γιος απείχε δυο χρόνια από την εμφιάλωση του κρασιού ενώ η γέννηση του δεύτερου γιου επτά.  

Το 1989 αγόρασα δυο κιβώτια Grande Reserve της οινοποιίας «Μπουτάρη», που τότε δούλευε κυρίως με κρασιά της περιοχής της Νάουσας. Αφού μας ακολούθησαν σε κάμποσες μετακινήσεις από σπίτι σε σπίτι που αλλάζαμε όλα τα χρόνια μέχρι το 2003, το περιεχόμενό τους εναποτέθηκε στην οινοθήκη, στο υπόγειο, σε συνθήκες μέτρια καλές (ίσως πολύ κακές για τους οινολόγους και τους σομελιέ).

Κατά καιρούς ανοίγαμε κάποιο από αυτά. Δεν θυμάμαι πως ήταν. Το συγκεκριμένο ανοίχτηκε μερικούς μήνες ύστερα από το θάνατο του δημιουργού του, την πρωτοχρονιά του 2025, και ήταν μια χαρά. Ήταν καλύτερο τρεις ώρες μετά το άνοιγμα. Και αυτό που περίσσεψε ήταν ακόμα πιο καλό τρεις μέρες μετά (σε μπουκάλι που είχε αφαιρεθεί ο αέρας).

Να που το παλιό, ακόμα και  στους καιρούς που βαδίζουν μονάχα προς τα εμπρός με πείσμα  σχεδόν καταστροφικό, εξακολουθεί να προκαλεί ευχαρίστηση και συγκίνηση με τις ανάλογες πάντοτε βέβαια προσλαμβάνουσες και τις αναπαραστάσεις του νου...

Εις Υγείαν!