Βρυξέλλες: έρημη πόλη...

...τέταρτη μέρα ο στρατός στους δρόμους κι ο τρόμος στην πόλη!

                                  φωτ. Ν.Τ.                                                 

Όλοι έχουν μια πικρή κουβέντα να πουν, σε κάποιον να φορτώσουν το φταίξιμο. Οι ...."τρεις" τουλάχιστον  -λέει- τρομοκράτες του Παρισιού πέρασαν από Ελλάδα (Παγκράτι, Πάτρα, Ειδομένη). Είχαν βεβαίως εξέλθει εκ Παρισίων (γκέτο-φτωχά προάστια) από κάπου έπρεπε να ξαναμπούν. Λέει η φωνή της λογικής η οποία εκπνέει λίγο λίγο αλλά με βεβαιότητα πια. 

Όλοι επιθυμούν διακαώς κάτι να πουν, μα τίποτε να κάνουν επί της ουσίας. Δυό φορές οι τρελαμένοι τζιχαντιστές πλησίασαν -τόσο κοντά!!!- ζωσμένοι τα εκρηκτικά τους στις εξέδρες των επισήμων σε στάδια (τον Φρανσουά Ολάντ και την  Άγκελα Μέρκελ εννοώ) σε Παρίσι και Ανόβερο.  Οι Ολλανδοί κατηγορούν τους έλληνες. Οι Ούγγροι κατηγορούν επίσης τους έλληνες και υψώνουν τείχη. Οι Τσέχοι, οι Σλοβάκοι, οι Πολωνοί, οι Λεττονοί δεν φέρονται αλλιώτικα. Οι πρόσφυγες πάσης φύσεως, πλέον ορδές. Ο χειμώνας έρχεται καλπάζοντας. Η θάλασσα πάει κι αγριεύει περισσότερο. Το διψασμένο ζώο φυσικά κατευθύνεται προς τα κει που υπάρχει νερό. Το πεινασμένο εκεί που φυτρώνει χορτάρι. Νόμος απαραβίαστος της ζωής. Η Ευρώπη χρησιμοποιεί μονωτικά του εμπορίου, λύσεις αλμπάνηδων μαστροχαλαστών,  στεγανοποιεί-περιχαρακώνει με συρματόπλεγμα τα όρια "των κρατών της",  μετατρέπεται σε φρούριο απόγνωσης. Το Παρίσι περιδένει παλληκαρίσια τις πρόσφατες βαθειές πληγές του. Οι Βρυξέλλες στρατοκρατούνται. Οι φίλοι του εγγλέζου σφάχτη (και μακαρίτη ας υποθέσουμε πια...) "Τζιχάντι-Τζών" όλοι τους ευρωπαίοι κι αυτοί, μεταναστόπουλα τρίτης γενεάς, κοινωνικά κατακάθια θα λέγαμε, αποσυνάγωγοι, μικροεγκληματίες, φυλακόβιοι της συμφοράς, είναι αυτοί που μεταμορφώθηκαν σε αδίστακτους και αποκτηνωμένους φονιάδες που σπέρνουν το φόβο στην Ευρώπη.

Μου έρχονται στο νου οι στίχοι του Μίλτου Σαχτούρη (πίνω ακόμα -να την πω την αμαρτία μου- ήσυχος τον καφέ μου στη Σαλονίκη)  σαν να μου έρχονται από το μέλλον:

Το καφενείο που πίνω τον καφέ μου
είναι άδειο
μόνο εγώ υπάρχω
έτσι το καφενείο είναι τελείως άδειο
γιατί ούτε εγώ υπάρχω.

Και δεν τραγουδώ πια -γιατί "αυτό μου φέρνει τρόμο" που θάλεγε κι ο Ν. Καββαδίας - "το γελεκάκι που φορείειειεις..." κι ούτε γι΄αστείο το "κύρ-Αλέκο κύρ-Αλέκο...."  (με το εκρηκτικό γελέκο)...