"Πάνε μέρες που μοσχοβολάει παρελθόν..."

Κυριακή πρωί σε γειτονιά περίκλειστη, μέσα στα υψωμένα  λαμαρινένια παραπετάσματα -σχεδόν "του κουτιού" άνθρωποι και σπίτια εδώ...- από τα  ...επαχθή και χρονίζοντα έργα του metro. (Που αργούν να φέρουν την καινούργια  εποχή στην πόλη). 

Πως μοσχοβολάει το παρελθόν; Μούχλα, υγρασίες που ποτίζουν πατώματα και τοίχους, ναφθαλίνη, η γιαγιά που βήχει, ένας δίσκος φάρμακα πάνω στο τραπέζι με το νάυλον τραπεζομάντηλο... Στο ράδιο τραγούδια ρετρό με την Βέμπο. Τα πρώτα που μου έρχονται στο νου. Κλεισούρα. Σκοτεινιά. Φτώχεια. Λύπες... Αυτά μόνο;

Όχι βέβαια. Και μυρωδιές και δροσιές αυτοσχέδιων μικρών κήπων. Γαρύφαλλα, βασιλικά και αμπαρόριζες στις γλάστρες. Δυόσμος στο αυτί. Κομπινεζόν, μπικουτί και καφές στις έξη το απόγευμα στο μικρό μπαλκόνι. Ελπίδα. Υπομονή. Έξω καρδιά συνομιλία με τις γειτόνισες...

Στάθηκα να φωτογραφήσω το ωραίο σύνθημα... Τί να πέρασε τάχα από το νου του συγγραφέα των τοίχων;

"Τον τοίχο φωτογραφίζει καλέ!" ακούγεται από το ημιυπόγειο. Μια σίτα το παράθυρο, και ανοιχτό κάτω από τα πόδια μου, μόλις που μ' αφήνει να διακρίνω  τα δυό πρόσωπα ηλικιωμένων γυναικών που αγναντεύουν έξω (προς τα "πού;"  και σε "τί;"). 

"Τί γράφει εκεί;" μου λένε. "Κι άλλοι στέκονται και το διαβάζουν μα εγώ δεν έχω καταφέρει να βγω να δω!"

Της είπα. "Πάνε μέρες που μοσχοβολάει παρελθόν..." "Χμμμ...Παρελθόν..." κάνει η μια. "Εγώ δηλαδή στα νιάτα μου- Παλιά. Πολύ παλιά!" (Μ' ενα μικρό γέλιο το άφησε αυτό να ειπωθεί).

"Έλα κάτω να κεράσουμε γλυκό κεράσι" μου πρότεινε η άλλη... Ευχαρίστησα ευγενικά -ίσως και κάπως αμήχανα- κι  έφυγα.

Πιο κει ένας νεαρός πλησιάζει σ' ένα παρκαρισμένο αμάξι μέσα στο σκουπιδότοπο που χρησιμοποιείται και σαν χώρος πάρκινγκ. Νιώθω πως θέλει να μιλήσει, να ψιθυρίσει γλυκόλογα στο γάτο που κάθεται αμέριμνος και πείσμων πάνω στον ουρανό ενός μαύρου αυτοκινήτου. (Τον φωτογράφησα όταν έφτασα -είχα τελειώσει τη δουλειά μου και όλη αυτή την ώρα εκείνος στο ίδιο μέρος. Ρούπι δεν κούνησε).  Ο νεαρός πλησιάζει γοργά. Και.. "Φύγε!", "τσακίσου" είπα λέει στον γάτο. Χειρονομεί και τον κυνηγάει. Το ζώο κάνει μια βουτιά ανάμεσα στα ξερόκλαδα και τα λογής μπάζα και χάνεται αστραπή...

Συμπέρασμα-ηθικόν δίδαγμα: Το παρόν διώχνει τους γάτους γιατί του χαλάνε τη μόστρα. Το παρελθόν κερνάει γλυκό κεράσι του κουταλιού. 

Και νά γιατί υπογείως  μ ο σ χ ο β ο λ ά ε ι!