"Ατυχήσασα" συμμετοχή...

                                            (μήνυμα σε μπουκάλι)

Παραμονές του 2018 και δικτυακός τόπος, σχέσιν έχων με το βιβλίο και την φιλαναγνωσία, προκήρυξε διαγωνισμό ...μικροδιηγήματος (όπως λέμε: μικροκλίμα, μικροΐνες, μικροσωματίδια;). Σε 10 λέξεις θα έπρεπε να χωρέσεις το μικρότατο χάι-κου διήγημά σου. Το θέμα: "Μήνυμα σε μπουκάλι"... Ήτοι:  πειθαρχία-συμμάζεμα-λιτότης-ολιγολογία.  Δια τους βερμπαλίζοντες αποτρεπτικό λίαν. Για τους ταλαντούχους των σλόγκαν, του ...βορείου φλέγματος, του σαρδόνιου υπαινικτικού υπομειδιάματος, των συνθηματικών ερωταποκρίσεων του facebook  ή του twitter, ίσως βολικό πολύ. Τόλμησα: 100 [ακριβώς...]  λέξεις. Δεν βρέθηκα ανάμεσα στους 3 που "νίκησαν" αλλά ούτε και στους 50 που διακρίθηκαν... Πάνω από 1200 οι συμμετέχοντες [Εθνική-πάνδημη γραφομανία... Πράγμα όχι απαραίτητα κακό...]

Το αφήνω τώρα εδώ για να μην μείνει έρημο το μικρότατο χειμωνιάτικο σπουργίτι:

Η επιστροφή

στον Γεράσιμο Δενδρινό

Mission imposible -Του αείμνηστου Χάρη Πανίδη.

Άκουγα τον εκδότη, που είχε τυπώσει κάποτε το μοναδικό βιβλίο που αξιώθηκα να γράψω, να μου λέει βαριεστημένα στο τηλέφωνο: «Το βιβλίο σας είχε απομείνει απούλητο στο υπόγειο όλα αυτά τα χρόνια. Κανείς δεν το ζήτησε. Τώρα, ή φεύγει για πολτοποίηση ή έρχεστε και το παίρνετε πληρώνοντας ένα μικρό ποσόν».

Ένιωσα πως αυτό που είχα στείλει κάποτε κλεισμένο μέσα στο βιβλίο μου, καθόλου δεν διέφερε από το μήνυμα σε μπουκάλι που ο απελπισμένος ναυαγός ρίχνει στο νερό. Το βιβλίο μου χωρίς να το διαβάσουν μήτε βράχια μήτε κύματα ‒αλλά ούτε και μάτια‒ επέστρεφε και πάλι άδοξα σε μένα…

Με το ζόρι ποίηση...

21 ΜΑΡΤΙΟΥ* ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ

 

Φωτογραφημένο σε προθήκη έργο του Ν.Τσιαπάρα

 Έγραψε στο facebook  ο φίλος - ποιητής - συγγραφέας Γεράσιμος Δενδρινός:

"Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης μου θυμίζει την πορεία μιας ομάδας ανθρώπων που βγαίνουν από μια σπηλιά για να δουν επιτέλους τον ήλιο και ανακαλύπτουν πως είναι έξω ακόμα νύχτα και οι λάμπες στις κολόνες της ΔΕΗ προπολλού καμένες. Κανείς δεν ακούει τις απαγγελίες, αν δεν συμβουλευτεί πρώτα το ρολόι του. Απλώς, όλο αυτό το πανηγύρι γίνεται για να προβληθούμε σε ένα ακροατήριο που κοιμάται, αλλά μπορεί να χειροκροτεί στο τέλος κάθε απαγγελίας. Συνέλθετε.  

  * 

Κι όπως εκείνο το ρεζιλευτό ομαδικό ποιητικό πογκρόμ τις προάλλες έξω από τα WC του τερματικού σταθμού του Πειραιά. Με το ζόρι να ακούσουν ποίηση οι εξερχόμενοι ή οι επιβιβαζόμενοι επιβάτες του συρμού έχοντας πια πρόσωπα της στάχτης. Κι όλο το ποιητικό team που αλληλολιβανίζεται για να υπάρχει, σε μια χώρα ήδη γονατισμένη και διαλυμένη, από καλλιτέχνες τύπου βερβερίτσας και πολιτικούς λαμόγια. Να είστε ευτυχισμένοι με το ολίγιστο που θεωρείτε μέγιστο και ικανό να αλλάξει νοοτροπίες και δράματα. Ο Θεός να μας ελεήσει από ανάλογες νοοτροπίες του δρόμου".

Φουρφούρια...

Βλέπεις, αυτό που κάποτε μπορούσε να μας μιλά 

δεν μας λέει πια τίποτε.

Νίκος Α. Παναγιωτόπουλος,  Πορθμείον /Σύσσημον ή Τα Κεφάλαια

55% κόκκινο, 35% πράσινο,10% μπλέ! 

Κανονικό δηλαδή φουρφούρι... (Κατά τα κέφια του ανέμου γυρίζοντας και διασκεδάζοντας παιδιά!)

Και η Πρόεδρος Φώφη "Συντρόφοι και Συντρόφισσες" κάθε τρεις και λίγο να αποκαλεί -τους συχνά γιουχαΐζοντες- ένθερμους κοπαδικούς συνέδρους. (Ακούω πια τη λέξη  και νιώθω ναυτία. Πουλήθηκε πολλά χρόνια και πληρώθηκε πανάκριβα για την πραγματική της αξία. Νισάφι!)

Συναισθάνονται άραγε το "ποιοί μας έφεραν εδώ;"

Αντιλαμβάνονται μήπως το πού βρισκόμαστε κι εμείς, κι αυτοί, κι οι κυβερνώντες [αυτοί: του κλώτσου και του μπάτσου, του τεμπελχανείου και του ταβερνείου...]  και οι συχνά πλέον διαδηλώνοντες αποπεμφθέντες/αποσχισθέντες σύντροφοί τους εις τας διόδους, τας παρόδους και τας τριόδους;

Και μήπως γνωρίζουν "τί έργο παίζει", τί φρικτό πράγμα μαγειρεύεται στην αντίπερα ακρογιαλιά του Αιγαίου;

Δεν μυρίζουν το αίμα στο σφαγείο;

Η Αφρίν έπεσε...

 

To σύμβολο της ανεξαρτησίας των Κούρδων (το μνημείο προς τιμήν του μυθικού σιδηρουργού Kawa Hadad)  γκρεμισμένο, στην πόλη Αφρίν της ...Συρίας - μετά τη είσοδο των τουρκικών στρατευμάτων εκεί, ύστερα απο σύντομη και άγρια πολιορκία.

Ο ξαναμμένος ταύρος της περιοχής Ερντογάν πανηγυρίζει και ευλογεί το Θεό [του]. Ο Πλανητάρχης Τραμπ ...  τραμπαλίζεται...  Η Ευρώπη σιωπή. Το ΝΑΤΟ σιωπή. Οι "δηλητηριαστές" Ρώσοι σιωπή. Ο ΟΗΕ ανύπαρκτος προ πολλού. 

Άνήμποροι, ανυπεράσπιστοι, αθώοι  κάτοικοι  του Πλανήτη γη θερμά σας συλλυπούμαι και σας χαρίζω αυτούς τους στίχους:

[...] Xρέος είχα να πληρώσω 

με αίμα. Άλλοι τόχουν κάμει.

Βουβός στέκω στην όχθη

και βλέπω το ποτάμι.*

*Jeroslav Seufert, Τραγούδι απο το τέλος του πολέμου-Μτφρ. Κάρολος Τσίζεκ. 

Μοιρασιά...

«Είμαστε δύο χώρες της Ευρώπης του 21ου αιώνα που μοιράζονται τη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας, θα πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να μοιραστεί, μια τέτοια πολιτιστική κληρονομιά, ακόμη και όταν υπό τον όρο αυτόν σημαίνουν διαφορετικά πράγματα ή θέτουν διαφορετική έμφαση».
 

Νίκολα Ντιμιτρόφ, ΥΠΕΞ της FYROM 

Τώρα αρχίζω να συνειδητοποιώ τη σημασία του ύπουλου όσο και περίεργου ..."πριονιoύ" (έργο κάποιου βαλκάνιου καλλιτέχνη, το οποίο σε ανύποπτο χρόνο ξεφύτρωσε πάνω στο γρασίδι του κήπου του Αρχαιολογικού Μουσείου της Θεσσαλονίκης). Με δαύτο φαίνεται πως πρόκειται να προχωρήσει η "δίκαιη και συναινετική" -στο πλαίσιο καλής θελήσεως μεταξύ των δυο αντισυμβαλλομένων μερών- μοιρασιά της  κληρονομιάς των Αρχαίων Μακεδόνων...

Γενικώς ζούμε ενδιαφέροντες καιρούς με διδακτικές ενθυμήσεις παστωμάτων στη σαλαμούρα (άρα όχι απλώς:  "συνωστισμών"...) και τωρινά μπουντρουμιάσματα, τούρκικα παζάρια, τσαμπουκάδες στις θάλασσες και στον αέρα, ζόρικα νταηλίκια, καθαρές απειλές για σπάσιμο "παγιδιών" και λιωσίματα λαών-"μυγών"...

Μάλιστα φοβάμαι πως στο τέλος θα χάσει την άδεια οπλοφορίας κι ο ομογενής Ιβάν. Και τότε, ποιός θα μας προστατέψει απ' όλες αυτές τις "μοιρασιές" και "απαιτήσεις"; 

Ιστορία Αγάπης...

Γιατί είσαι το τραίνο κι ο δρόμος και το χέρι μου που σε

αποχαιρετάει

Γιατί είσαι η καρδιά μου που χτυπάει μουσικά όταν εγγίζω

και τα νύχια σου

Που είναι στο δέρμα μου σα σκορπισμένα λουλούδια σε νερό

Γιατί είσαι το τραγούδι μου που λέω τ' απογεύματα

Γι' αυτό σ' αγαπώ.

Δημήτρης Παπαδίτσας, Το Παράθυρο- ΙΙΙ (1955)

Τον κοίταζα ανήσυχο και με μιά φανερή επιμονή την είσοδο μιας πολυκατοικίας να ερευνά. Συχνά έσκυβε στο ξύλινο πλαίσιο και το οσφραίνονταν. Κοίταζε στο τζάμι ολόισια μπροστά του και σύντομα πισωπατούσε κουνώντας με ένταση την ουρά του. Ο νους μου πήγε σ' εκείνες τις μακάβριες και τόσο λυπητερές ιστορίες για αφεντικά-ιδιοκτήτες που πεθαίνουν αφήνοντας στην ορφάνια και "στο έλεος" τα πιστά ζωντανά του σπιτιού, που απελευθερώνονται με γοργές διαδικασίες στον έξω κόσμο τερματίζοντας την "ευδόκιμον υπηρεσία τους" εφεξής μέσα στη χλεύη και την οδυνηρή περιπέτεια της αγοράς...

Ίσως και να είχα υπέρ το δέον παρασυρθεί από αυτές τις σκέψεις, για  ώρα μάλλον προσπαθώντας να καταλάβω. Δίπλα μου ένιωσα ν' ανεβαίνει το στόρι κάποιου καταστήματος, αυτόματα - προφανώς ενεργοποιημένο από κάποιο τηλεχειριστήριο:

-Είναι ευκολο να μ' αφήσετε να περάσω;

Κοιτάζω και βλέπω, υπομειδιώσα αμηχάνως, την ιδιοκτήτρια παρακείμενου φαρμακείου, να αδημονεί να μπει στο κατάστημά της την είσοδο του οποίου  εγώ και οι ...σκέψεις μου είχαν φράξει...

"Μετά χαράς!" αποκρίθηκα πρόθυμα παραμερίζοντας. "...αλλά", συνέχισα, "...μπορείτε ίσως να μου πείτε, αν φυσικά γνωρίζετε κάτι, γι' αυτήν εδώ την περίπτωση;" Κι έδειξα το ζωντανό που είχε πλέον απλωθεί με απίστευτη άνεση πάνω στο πεζοδρόμιο.

"Αχ, ξέρετε...", μου απαντά εκείνη, "πρόκειται για φοβερό και τρομερό ειδύλιο... Υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον  για μια σκυλίτσα που μένει εδώ πάνω. Στην πολυκατοικία δίπλα μας. Μια μέρα μάλιστα, καθώς εκείνη και ο κύριός της μόλις  είχαν περάσει από το φαρμακείο μου, ο  κύριος σκύλος κατέφθασε φουριόζος και στρογγυλοκάθισε στη μέση του φαρμακείου μέχρι το μεσημέρι που κλείσαμε. Τρομάξαμε να τον βγάλουμε έξω για να κλειδώσουμε. Δεν κούνησε από κει. Την περίμενε να 'ρθει... Κανονικότατη καθιστική διαμαρτυρία. Όπως ακριβώς βλέπετε ότι κάνει τούτη δω τη στιγμή ...". 
"Ή μου την φέρνετε ή δεν κουνώ ρούπι από δω!" πρόσθεσα σχολιάζοντας και γελώντας.

Εκείνη την ώρα άνοιξε -Θεία ευνοία της τύχης και των συμπτώσεων!-  η πόρτα της εισόδου της πολυκατοικίας. 

"Για τη σκυλίτσα σας και το κύριο απο δω" λέει η φαρμακοποιός δείχνοντας τον σκύλο που 'χει πέσει στα πατώματα, μιλούσαμε μόλις...

"Αχ! ο γαμπρός μας...", κάνει ο ηλικιωμενος μυστακοφόρος  περιχαρής. "Τί να σας πω. Πρόκειται για μια μεγάλη ιστορία Έρωτος και Αγάπης!".

"Προφανέστατα..." του λέω "...αλλά θα πρέπει μάλλον να δώσετε σύντομα την ευλογία σας. Ίσως οργανώνοντας κάποια κοινή έξοδο σε παραπλήσιο πάρκο ή ακόμα πιο ρομαντικά μια βόλτα στην παραλία..."

Χαμογέλασε σαν να υποσχόταν κάτι στο πολύ κοντινό μέλλον... 

Θα 'χω το νου μου σ' αυτήν την είσοδο μιας και καθημερινά με φέρνει ο δρόμος από κει. Θα προσπαθήσω να μαντέψω την έκβαση της ιστορίας από την ...κίνηση στο πεζοδρόμιο...
Ίσως καμμια φορά να ρωτήσω στο φαρμακείο. Ελπίζοντας πως κανείς εν τω μεταξύ "δεν θα το 'χει ρίξει" στα αντικαταθλιπτικά!

"Η πόλη γέμισε γαμάτους..."

[ ιστορίες αστέγων ΟΝΤΩΝ της πόλης-χωρίς λόγια...]

Θα 'μαστε πάντα ένα πέσιμο μα δίχως

να μην είμαστε ταυτόχρονα το ύψος.

                                                     Νίκος Καρούζος 

 

Υπεύθυνη δήλωση...

...κυνός του ανωνύμου!

Με ατομική μου ευθύνη και γνωρίζοντας τις κυρώσεις, που προβλέπονται από της διατάξεις της παρ. 6 του άρθρου 22 του Ν. 1599/1986, δηλώνω ότι:

ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΑΒΕΙ ΠΟΤΕ ΕΠΙΔΟΜΑ ΕΝΟΙΚΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (αν και θα είχα το δικαίωμα να τύχω της χορηγήσεως αυτού, λόγω της ιδιαζούσης και δεινής -ανυπερθέτως!- καταστάσεως εις την οποίαν από ετών, ο τάλας, έχω περιέλθει ). 

Η παροιμιώδης ...κυνική αξιοπρέπεια, η οποία με διέπει, δεν μου επέτρεψε να μιμηθώ (καθότι: μαϊμού δεν είμαι!) ορισμένους δικούς σας αιρετούς (ή μη) φέροντας (ή όχι) "λαιμοδέτην" (κοινώς γραβάτα) που  έλαβαν το επίδομα (και το παντελόνιασαν κανονικά και σβέλτα) κι έτσι δεν κοιμούνται πια όπως εγώ στις "βούρτσες" των εισόδων και στα κρύα μέσα...