"Ατυχήσασα" συμμετοχή...

                                            (μήνυμα σε μπουκάλι)

Παραμονές του 2018 και δικτυακός τόπος, σχέσιν έχων με το βιβλίο και την φιλαναγνωσία, προκήρυξε διαγωνισμό ...μικροδιηγήματος (όπως λέμε: μικροκλίμα, μικροΐνες, μικροσωματίδια;). Σε 10 λέξεις θα έπρεπε να χωρέσεις το μικρότατο χάι-κου διήγημά σου. Το θέμα: "Μήνυμα σε μπουκάλι"... Ήτοι:  πειθαρχία-συμμάζεμα-λιτότης-ολιγολογία.  Δια τους βερμπαλίζοντες αποτρεπτικό λίαν. Για τους ταλαντούχους των σλόγκαν, του ...βορείου φλέγματος, του σαρδόνιου υπαινικτικού υπομειδιάματος, των συνθηματικών ερωταποκρίσεων του facebook  ή του twitter, ίσως βολικό πολύ. Τόλμησα: 100 [ακριβώς...]  λέξεις. Δεν βρέθηκα ανάμεσα στους 3 που "νίκησαν" αλλά ούτε και στους 50 που διακρίθηκαν... Πάνω από 1200 οι συμμετέχοντες [Εθνική-πάνδημη γραφομανία... Πράγμα όχι απαραίτητα κακό...]

Το αφήνω τώρα εδώ για να μην μείνει έρημο το μικρότατο χειμωνιάτικο σπουργίτι:

Η επιστροφή

στον Γεράσιμο Δενδρινό

Mission imposible -Του αείμνηστου Χάρη Πανίδη.

Άκουγα τον εκδότη, που είχε τυπώσει κάποτε το μοναδικό βιβλίο που αξιώθηκα να γράψω, να μου λέει βαριεστημένα στο τηλέφωνο: «Το βιβλίο σας είχε απομείνει απούλητο στο υπόγειο όλα αυτά τα χρόνια. Κανείς δεν το ζήτησε. Τώρα, ή φεύγει για πολτοποίηση ή έρχεστε και το παίρνετε πληρώνοντας ένα μικρό ποσόν».

Ένιωσα πως αυτό που είχα στείλει κάποτε κλεισμένο μέσα στο βιβλίο μου, καθόλου δεν διέφερε από το μήνυμα σε μπουκάλι που ο απελπισμένος ναυαγός ρίχνει στο νερό. Το βιβλίο μου χωρίς να το διαβάσουν μήτε βράχια μήτε κύματα ‒αλλά ούτε και μάτια‒ επέστρεφε και πάλι άδοξα σε μένα…