Ιστορία Αγάπης...

Γιατί είσαι το τραίνο κι ο δρόμος και το χέρι μου που σε

αποχαιρετάει

Γιατί είσαι η καρδιά μου που χτυπάει μουσικά όταν εγγίζω

και τα νύχια σου

Που είναι στο δέρμα μου σα σκορπισμένα λουλούδια σε νερό

Γιατί είσαι το τραγούδι μου που λέω τ' απογεύματα

Γι' αυτό σ' αγαπώ.

Δημήτρης Παπαδίτσας, Το Παράθυρο- ΙΙΙ (1955)

Τον κοίταζα ανήσυχο και με μιά φανερή επιμονή την είσοδο μιας πολυκατοικίας να ερευνά. Συχνά έσκυβε στο ξύλινο πλαίσιο και το οσφραίνονταν. Κοίταζε στο τζάμι ολόισια μπροστά του και σύντομα πισωπατούσε κουνώντας με ένταση την ουρά του. Ο νους μου πήγε σ' εκείνες τις μακάβριες και τόσο λυπητερές ιστορίες για αφεντικά-ιδιοκτήτες που πεθαίνουν αφήνοντας στην ορφάνια και "στο έλεος" τα πιστά ζωντανά του σπιτιού, που απελευθερώνονται με γοργές διαδικασίες στον έξω κόσμο τερματίζοντας την "ευδόκιμον υπηρεσία τους" εφεξής μέσα στη χλεύη και την οδυνηρή περιπέτεια της αγοράς...

Ίσως και να είχα υπέρ το δέον παρασυρθεί από αυτές τις σκέψεις, για  ώρα μάλλον προσπαθώντας να καταλάβω. Δίπλα μου ένιωσα ν' ανεβαίνει το στόρι κάποιου καταστήματος, αυτόματα - προφανώς ενεργοποιημένο από κάποιο τηλεχειριστήριο:

-Είναι ευκολο να μ' αφήσετε να περάσω;

Κοιτάζω και βλέπω, υπομειδιώσα αμηχάνως, την ιδιοκτήτρια παρακείμενου φαρμακείου, να αδημονεί να μπει στο κατάστημά της την είσοδο του οποίου  εγώ και οι ...σκέψεις μου είχαν φράξει...

"Μετά χαράς!" αποκρίθηκα πρόθυμα παραμερίζοντας. "...αλλά", συνέχισα, "...μπορείτε ίσως να μου πείτε, αν φυσικά γνωρίζετε κάτι, γι' αυτήν εδώ την περίπτωση;" Κι έδειξα το ζωντανό που είχε πλέον απλωθεί με απίστευτη άνεση πάνω στο πεζοδρόμιο.

"Αχ, ξέρετε...", μου απαντά εκείνη, "πρόκειται για φοβερό και τρομερό ειδύλιο... Υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον  για μια σκυλίτσα που μένει εδώ πάνω. Στην πολυκατοικία δίπλα μας. Μια μέρα μάλιστα, καθώς εκείνη και ο κύριός της μόλις  είχαν περάσει από το φαρμακείο μου, ο  κύριος σκύλος κατέφθασε φουριόζος και στρογγυλοκάθισε στη μέση του φαρμακείου μέχρι το μεσημέρι που κλείσαμε. Τρομάξαμε να τον βγάλουμε έξω για να κλειδώσουμε. Δεν κούνησε από κει. Την περίμενε να 'ρθει... Κανονικότατη καθιστική διαμαρτυρία. Όπως ακριβώς βλέπετε ότι κάνει τούτη δω τη στιγμή ...". 
"Ή μου την φέρνετε ή δεν κουνώ ρούπι από δω!" πρόσθεσα σχολιάζοντας και γελώντας.

Εκείνη την ώρα άνοιξε -Θεία ευνοία της τύχης και των συμπτώσεων!-  η πόρτα της εισόδου της πολυκατοικίας. 

"Για τη σκυλίτσα σας και το κύριο απο δω" λέει η φαρμακοποιός δείχνοντας τον σκύλο που 'χει πέσει στα πατώματα, μιλούσαμε μόλις...

"Αχ! ο γαμπρός μας...", κάνει ο ηλικιωμενος μυστακοφόρος  περιχαρής. "Τί να σας πω. Πρόκειται για μια μεγάλη ιστορία Έρωτος και Αγάπης!".

"Προφανέστατα..." του λέω "...αλλά θα πρέπει μάλλον να δώσετε σύντομα την ευλογία σας. Ίσως οργανώνοντας κάποια κοινή έξοδο σε παραπλήσιο πάρκο ή ακόμα πιο ρομαντικά μια βόλτα στην παραλία..."

Χαμογέλασε σαν να υποσχόταν κάτι στο πολύ κοντινό μέλλον... 

Θα 'χω το νου μου σ' αυτήν την είσοδο μιας και καθημερινά με φέρνει ο δρόμος από κει. Θα προσπαθήσω να μαντέψω την έκβαση της ιστορίας από την ...κίνηση στο πεζοδρόμιο...
Ίσως καμμια φορά να ρωτήσω στο φαρμακείο. Ελπίζοντας πως κανείς εν τω μεταξύ "δεν θα το 'χει ρίξει" στα αντικαταθλιπτικά!