"H αρπαγή από το Σεράι"...

[από τις "Σημειώσεις ενός μελομανούς"του Μ.Φ. Δραγούμη]

Ο αγαπημένος φίλος, μουσικολόγος και ποιητής, Μάρκος Δραγούμης είχε  την καλοσύνη να μου ταχυδρομήσει μια δημοσίευσή του [Σημειώσεις ενός μελομανούς] στο τελευταίο* τεύχος του περιοδικού της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών  (Μάρτιος 2018,Τ. 84-85). Αποσπάσματα από τις Σημειώσεις ενός μελομανούς του Μ.Φ.Δραγούμη  έχουν επίσης δημοσιευτεί και στα τεύχη 172 & 174 του περιοδικού Οδός Πανός του Γ. Χρονά.

Έξω καρδιά καιρός στην πόλη. Ήλιος και φωτισμένο ιδανικά απομεσήμερο στη πλατεία Αριστοτέλους. Μοναχική βόλτα μετά τη δουλειά. Ρουφούσα το κρασί μου με μικρές θαυματουργές γουλιές και διάβαζα το χαρίεν και θυμοσοφικό κείμενο... Ο εύθυμος, σατυρικός και σχετικά θυμωμένος τόνος του, στο απόσπασμα  επιστολής προς τον φίλο του Avrohom - με αφορμή μια ..."νεωτεριστική" εκδοχή της όπερας του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, στάθηκε αρκετός για να διασκεδάσω εντός μου τα (δραματικά...)  τεκταινόμενα τελευταίως μεταξύ ημών και των "φίλων" Τούρκων, για τους οποίους ο Μάνος Χατζηδάκις, εκφράζοντας κάποτε την μεγάλη εκτίμηση που τους φύλαγε, διατύπωσε το αποφθεγματικό: "Τους προτιμώ ως εχθρούς παρά ως φίλους...".  Μεταφέρω το απόσπασμα:

22 Oκτωβρίου 2012

Αγαπητέ Avrohom,

[...] Χθες παρακολούθησα στην TV την "Απαγωγή απ΄το Σεράι" όπως ανεβάστηκε το 2006 στο Φεστιβαλ του Salzburg. Αυτό που είδα ήταν φρικτό. Ντρέπομαι που ζω σε εποχή που παραχωρεί στους σκηνοθέτες το δικαίωμα να παραμορφώνουν, ν' αλλοιώνουν και να κακοποιούν. Δεν μπορείς να φανταστείς σε τι ακρότητες κατέφυγε ο δράστης (δεν συγκράτησα το όνομά του) για να εντυπωσιάσει το κοινό και ν' ακουστεί τ' όνομά του σε βάρος του Mozart.

 Οι μιλητοί διαλογοι αντικαταστάθηκαν με δικές του ασυναρτησίες, οι ηθοποιοί φορούσαν αλλοπρόσαλλες φορεσιές [ψηλά καπέλα, μαύρα κοστούμια, κόκκινες γραβάτες, γελοίες ποδιές] κι ένα ηλεκτρικό σίδερο μ' ένα πελώριο μαχαίρι κυκλοφορούσαν  χωρίς κανένα λόγο από το ένα χέρι στο άλλο. Οι χορωδοί χειρονομούσαν συνεχώς σαν φρενοβλαβείς, δυό παιδάκια κυκλοφορούσαν στη σκηνή χωρίς λόγο, το Σεράι δεν έμοιαζε με Σεράι, οι Τούρκοι [άνδρες και γυναίκες] δεν φορούσαν χαρακτηριστικά ρούχα, οι υποτιθέμενες φυλακισμένες του Πασά κινούνταν ελεύθερες στη σκηνή και μπορούσαν ανά πάσαν στιγμή να το σκάσουν, ο  Belmonte ήταν πότε ο εαυτός του και πότε ο Pedrillo, ο  Pedrillo το ίδιο, και σε αρκετές περιπτώσεις οι γυναίκες όσο και οι άντρες, ακκίζονταν σαν ομοφυλόφιλοι. Τα παραπάνω περιγράφουν μόνο αμυδρά τα αίσχη που είδα. Για μένα το φταίξιμο βαραίνει εξ ίσου τον σκηνοθέτη και τον διευθυντή του Φεστιβάλ [...]

Φιλικά, Μάρκος

ΥΓ. Ξέχασα να σου γράψω ότι υπήρχε μόνιμα στη σκηνή ένα πλυντήριο πιάτων.

Βρήκα στο διαδίκτυο ανάρτηση σχετική με αυτό το έργο του W.A. Mozart που ανέβηκε τότε (2006) στο Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ:

 YΓ. Στο εξώφυλλο του περιοδικού "Πολύτονο" το απόσπασμα από τον Τ.Σ. Έλιοτ κλείνει με τη φράση Τhe end is where we start from ["Στο τέλος μου είναι η αρχή μου"]. Το τεύχος αναγγέλεται πως είναι το ...ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ. Η  συνήθης μοίρα και κατάληξη των εντύπων περιοδικών -και όχι μόνον- στην Ελλάδα του 21ου αιώνα...]