Μάνα της Ικαρίας

 

Όρθια αυτήν την Παναγιά κι όχι στην Κοίμησή της με τα Τάγματα των αγγέλων γύρω της,  τη μάνα που πέθανε μετά το γιο κοιτούσα, στη μικρή εκκλησία του 17ου αιώνα την  πλούσια σε αγιογραφίες, στην Ικαρία φέτος.

Ο καλός ιερέας, που τον πετύχαμε να ξαποσταίνει καταμεσήμερο μαζί με άλλους χωριανούς, ήρθε πρόθυμος και μας άνοιξε το ναό. Είχε σπουδάσει θεολογία στη Θεσσαλονίκη τη δεκαετία του ΄90. Δεν περίμενε την επετηρίδα για να διοριστεί σε σχολείο κι ήρθε εδώ διακονητής του ναού και του παρακείμενου κοιμητηρίου. Εκεί δεν είδα μόνο τάφους υπερηλίκων ή αιωνόβιων όπως η φήμη του νησιού το θέλει. Είδα και μερικούς που ανήκαν σε πολύ νέους. Και θυμόμουν την Παναγιά που είχα δει μέσα. Ζωντανή να υπομένει την απουσία. Και πήγαινε ο νους μου στη μάνα των παιδιών με τα παιχνιδάκια και τα λούτρινα πάνω στους τάφους τους, σύγχρονη αναφορά στα αρχαϊκά ταφικά ειδώλια,  εκτεθειμένα στο φως και στη γρήγορη φθορά.

Ο παπάς με ράσο αρκετά λερωμένο με χώματα από τις αγροτικές δουλειές, σηκώθηκε δέκα μέτρα από τη γη εμπρός μου  όταν μια φίλη στη συντροφιά τού είπε «εγώ δεν τα ’χω πολύ καλά με τη θρησκεία». Την αγκάλιασε με θέρμη και χαμόγελο, τη φίλησε και είπε:

«Όλοι χωράμε εδώ μέσα!».

Κι έξαφνα ένιωσα πως η μικρή εκκλησία γέμισε φως. Όπως η Κοίμηση της Παναγίας γιορτάζεται σαν «Πάσχα του καλοκαιριού».

Με τη χαρά αχώριστη από τη λύπη των Ελλήνων…