Ουγκ ...Αρία

                                                                                         φωτο: BHMA

"[...] Η ευτυχία του ζώου ξημερώνει. Θα περισσεύσει
 ίσως , ο άρτος ο επιούσιος, αλλά θα λείψει 
ο άρτος και ο οίνος που έθρεψαν κάποτε 
την κοινότητα των ανθρώπων."

Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, Νέα Τάξη 

Η Ουγγαρία, κράτος της καρδιάς της Ενωμένης Ευρώπης, παράδειγμα κάποτε αντίστασης και ελευθερίας απέναντι στον φαιό κομμουνισμό, πάνε λίγες μέρες που ύψωσε τείχη, ύψωσε κι ..."ανάστημα", έκλεισε τα συνορά της, σταμάτησε τα τραίνα, επέβαλε στρατιωτικό έλεγχο, έκλεισε και τον εναέριο της χώρο.  [ Ποιά Ευρώπη ...και ποιά "δικά της σύνορα";].

Kράτος που περιήλθε αυτοβούλως σε καραντίνα, αμυνόμενο σε "βαρβάρους και εξαθλιωμένους εισβολείς". Ο φόβος του άλλου, του διαφορετικού, του λαθραίου, του επικίνδυνου κινεί τις ενέργειες. Ένα Έθνος που προφανώς επιζητά την "καθαρότητα"! Με ιδιαίτερο ζήλο. Πριν από μέρες μάλιστα επιχείρησαν να σφράγισουν με ανεξίτηλο μελάνι τα μπράτσα των "καταγραφόμενων" περαστικών από τα εδάφη τους. Παρά τις εκκλήσεις του ΟΗΕ και της Ύπατης Αρμοστείας του, αμετακίνητη παραμένει μέχρι αυτήν την ώρα η απόφασή τους. Η "Ευρώπη" σιωπά (και ποιά Ευρώπη μωρέ;).

 Η Ουγγαρία, θλιβερό παράδειγμα -που θα μιμηθούν κι άλλοι συντόμως-  θα σταθεί η απαρχή σε μια ακόμα σκοτεινή περίοδο "στην μοναδική αυτή νησίδα πολιτισμού και ελευθερίας (sic)  στο κόσμο" . Στην "Ευρώπη μας"...

Κάθε καιρός και ο Στάλιν του 

Κάθε καιρός και η Ουγγρική του εξέγερση 

έλεγε ο Ελύτης.

Ίσως πια θα πρέπει να συμπληρώσουμε:

...κάθε καιρός και η -ανάλογή του- Ουγγρική αναισθησία και βλακεία !!!

ΥΓ. Ο ηρωϊκός φούρναρης της Κω -που λέει κι ο κ. Γιούνκερ- αντιστέκεται. Για πόσο όμως; 

Προθύμως περί ...πάρτης!

Εις οιωνός άριστος

αμύνεσθαι περί πάτρης

                        Όμηρος, Ιλιάδα

Πεσμένη αρχαία κολώνα πλάι στη θάλασσα [ φωτ. Ν.Τ., 2015 ]

     [...] Εις οιωνός άριστος. Αλλά τις έβαλεν εις πράξιν την συμβουλήν του θειοτάτου αρχαίου ποιητού; Εκ της παρούσης ημών γενεάς τίς ημύνθη περί πάτρης;

    Ημύνθησαν περί πάτρης οι άστοργοι πολιτικοί, οι εκ περιτροπής μητρυιοί του ταλαιπώρου ορφανισμένου Γένους, του "στειρεύοντος πριν και ητεκνωμένου δεινώς σήμερον";

    Άμυνα περί πάτρης δεν είναι αι σπασμωδικαί κακομελέτητοι και κακοσύντακτοι επιστρατείαι, ουδέ τα σκωριασμένης επιδεικτικότητος θωρηκτά. Άμυνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και του πιθηκισμού, του διαφθείραντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεοκοπίας.

     Τίς ημύνθη περί πάτρης;

    Και τί πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος [...].

                                   αλέξανδρος αδ. παπαδιαμάντης , Οιωνός , 1896

 

Aylan*

                                                  φωτογρ. Ν.Τ.

Όρια δεν έχω

Για την οδό μου,  ντυμένη με βουνά και κύματα,

για το πρόσωπό μου γεμάτο αντιλαλιές,

έσβησα μυριάδες άσπρα κεριά μες στον ουρανό^.

στα δόντια μου είπα και στα νύχια μου τα κυανωπά

απαλύνετε μαζί μου και παραδοθείτε στο κύμα και στο

 ρόχθο

τους είπα κόψτε τα σκοινιά

που με κρατάνε δεμένο στην έσχατη όχθη -

όρια δεν έχω μήτ’  έσχατη όχθη.

Ένα ποίημα του Άδωνι  [ψευδώνυμο του Άλι Άχμαντ Σα'ίντ, του μεγαλύτερου εν ζωή αυτοεξόριστου Σύρου ποιητή που ζει στο Παρίσι] -Μτφρ. Μάρκελος Πιράρ- από τα «Άσματα του Μιχιάρ του Δαμασκηνού», εκδόσεις Άγρα,1996.

*Aφιερώνεται στους πλέον ανίκανους & αναίσθητους υπεύθυνους (sic), που θα μπορούσα να φανταστώ, για τα ζητήματα της προσφυγιάς και της μετανάστευσης τους κ.κ. Αβραμόπουλο Δ. ("κύριοι προσοχή το μπλέηζερ και τη γραβάτα μου", "εκταμιεύονται τα εκατομμύρια") και Χριστοδουλοπούλου κυρά-Τασία ("λιάζονται..."  και  "μας έκαναν πλούσιους οι Σύροι").

Μα ...και το Π α ρ ό ν;

 [ Ενώ βαδίζουμε προς εκλογές ...ας μιλούμε για διακοπές ]

Ιστορία τρίτη

  Πωλητήριον

                        φωτ. Ν.Τ. 2015

"ΠΩΛΕΙΤΑΙ 

ΤΟ ...ΠΑΡΟΝ"!

Έτσι απλά, κατηγορηματικά, χωρίς περιστροφές, 
με κυνικό και αποστομωτικό τρόπο. 
Πωλείται (και) το Π α ρ ό ν...

 Σιγά μη γλίτωνε αυτό.

  

Aφού το Μ έ λ λ ο ν 

ήδη υποθηκεύτηκε.

Και το  Π α ρ ε λ θ ό ν  

πολλές φορές -ξανά και ξανά- 

σαν τιμαλφές ή σαν παλιατζούρα, σαν σκιάχτρο, 
σαν τρόπαιο ή και μετάλλιο  
επ' ανθραγαθία (των παλαιών πάντοτε...) επωλήθη. 

Πλειστάκις!