"Πλάσματα μιας μέρας"* στον κήπο...

[ Ενώ βαδίζουμε προς εκλογές...

 ...ας μιλούμε για διακοπές ]

Ιστορία δεύτερη

                                  

 Οι πεταλούδες του Ναμπόκωφ

Παίρνουμε το πρωϊνό μας στον κήπο του ξενοδοχείου στις Ροβιές. Εκείνες αρχίζουν και  κάνουν γύρω μας παρέλαση.  Χρώματα που πάλλονται και ριγούν όλο τρέλα για ζωή πετούνε πάνω σε άνθη, στέκονται, ρουφούν χυμούς, σηκώνονται και πάλι, τρελά υψώνονται, σχεδόν εναερίως τρεκλίζουν μεθυσμένες, έρχονται και φεύγουν.

Αναλογίζομαι τον μέσο χρόνο ζωής μιας πεταλούδας (8-10 μέρες) από την ώρα που θα πάψει αυτή να είναι κάμπια ή σκώρος... Αν εν τω μεταξύ δεν συμβεί κάποιο ατύχημα από κάποιον διερχόμενο θηρευτή τους μυγοχάφτη και πεταλουδοκτόνο, δεκαπέντε μέρες το πολύ είναι το πιό πάνω όριο στη ζωή τους. 

Τις φωτογραφίζω με κάποιο δέος συνειδητοποιώντας πως τις βλέπω για τελευταία φορά. Και τις  συμπονώ βαθιά γιατί επίσης ξέρω πως "τη συνείδηση μιας πολύχρωμης πεταλούδας", σύμφωνα με τον λαμπρό μελετητή τους τον Βλαντιμίρ Ναμπόκωφ", τη βαραίνει ο θάνατος μιας κάμπιας"...

ΥΓ. Ύστερα στον μικρό καταρράκτη των Δρυμόνων, βγαίνοντας από το κρούσταλλο νερό, στάθηκα αποσβολωμένος να κοιτώ τις λιβελούλες...


Έναν ισορροπιστή του καιρού.

Και μιά απερίγραπτη λαοσύναξη...

...ταπεινά έντομα που ερωτεύονταν με το πάθος της τελευταίας φοράς!

 

*Φράση του Μάρκου Αυρηλίου από "Τα εις εαυτόν".