Ενώ βαδίζουμε προς εκλογές...

...ας μιλούμε για διακοπές


Ιστορία πρώτη

Κ ε ρ α μ ι δ ό σ κ υ λ ο 

Mας λέει ο μαγαζάτορας:  "Mόλις αρχίσουν κι έρχονται οι πελάτες -κατά το απογευματάκι- αυτός ανεβαίνει στα κεραμίδια. Πάει σ' ένα διπλανό ακατοίκητο σπίτι. Ανεβαίνει από τον τοίχο σ' ένα γκρεμισμένο μπαλκόνι κι απο κει πηδά στη στέγη του μαγαζιού. Kοιτάζει μακρυά. Και φυσικά τον κόσμο αφ' υψηλού - με κάποια αδιαφορία. Κάτω μαζεύονται οι γάτες και παραμονεύουν ζητιανεύοντας τίποτα ψαροκόκκαλα γύρω από τα τραπέζια (Ανοίγει παρένθεση. "Φέτος στα μαγαζιά σερβίρουμε μονάχα γάβρο, σαρδέλα και σαβρίδια. Καταψυγμένα μύδια και καλαμαράκια. Ο κολιός κι ο μπακαλιάρος πήγαν στα πρώτα ψάρια. Ανώτερα απλώς δεν υπάρχουν. Όπως ούτε στομάχια απόμειναν αλλά μήτε και διαθέσιμα πορτοφόλια για να τα χωνέψουν ή να τα πλησιάσουν". Κλείνει η παρένθεση).

"Τον άφησε εδώ ένας τρίχας από την Αθήνα. Ερχόταν κάμποσα καλοκαίρια τα τελευταία χρόνια. Την τελευταία φορά το παράτησε το σκυλί. Ξεχειμώνιασε πέρυσι πρώτη φορά εδώ τριγυρίζοντας έξω από ταβέρνες. Σαν πληγή δείχνοντας το κόκκινό του κολάρο. Πως τάχα ήταν κάποτε κι αυτός μάγκας από σπίτι. Φέτος κάποιο βραδάκι έκανε την εμφάνισή του εκείνος. Έψαξε ένα γύρο με το βλέμμα για το σκυλί του. Αυτό κατέβηκε λαχταρισμένο  γρήγορα από τα κεραμίδια, κουνούσε την ουρά, γαύγιζε, του έκανε χαρές πηδώντας γύρω του. 

Όταν όμως  -δεν πήρε πολύ- κατάλαβε πως το αφεντικό παρουσίαζε μια ειλικρινή ακαμψία στη απόφασή του, όταν διάκρινε τις σαφείς προθέσεις του έδωκε πάλι ένα σάλτο στο ντουβάρι κι απο κει στα κεραμίδια όπου ξάπλωσε. Με θλίψη κοίταζε πέρα κατά τη θάλασσα που σουρούπωνε. 

Κι ούτε που γύρισε να δει κάτω όταν εκείνος έβαλε μπροστά τη μηχανή στο αμάξι και το αποχαιρετούσε  από το ανοιχτό παράθυρο στα χαμένα...".