Βρεγμένοι...

                                                   φωτ. Ν.Τ.

Πηγαίναμε με το αμάξι μέσα στην απογευματινή νεροποντή η οικογένεια σύσσωμη. Προς μια συνεστίαση συγγενών ύστερα από βάπτιση πορευόμαστε. Ζόρισε ο παπάς  το μπέμπη μέχρι να του χαρίσει το προσυμφωνημένο όνομα. Τον λάδωσε, τον μύρωσε, του 'κοψε ένα τσουλούφι από τα μαλλιά,  τον βούλιαξε επανειλημμένα στο νερό. Τρέμοντας, 

χωρίς ανάσα, 

πήρε το όνομά του το βρέφος. Μελάνιασε και γάνιασε στο κλάμα το δόλιο.

Είχε ο μεγάλος μας γυιός το προνόμιο να οδηγεί κι εγώ το ελεύθερο να σχολιάζω τα τεκταινόμενα στη διαδρομή-"οι δρόμοι είναι ανοιχτοί και τα σκυλιά δεμένα". Αμ δε!!!

“Δείτε πως κοιμάται αυτό το σκυλί στη νησίδα επάνω!” είπα. Μουσκεμένος ξάπλωνε ένας γιγαντόσωμος καφετής σκύλος ακίνητος, ατάραχος τελείως και προκλητικά αδιάφορος για τον κατακλυσμό ολόγυρα και τα λασπόνερα. Μόλις πλησιάσαμε κι άλλο είδαμε το κόκκινο γαρύφαλλο που άφηνε το στόμα του στις άσπρες πλάκες...

Κι ύστερα θυμήθηκα εκείνο το γατί  που έβλεπε ο Νίκος Δήμου να κοιμάται στην εθνική οδό.

Χωρίς ανάσα...

Εθνική Οδός

Μικρή γκρίζα γάτα κοιμάται
στη μέση του δρόμου.
Γύρω φορτηγά, λεωφορεία.
Και δεν ακούς τίποτα
τίποτα
παρά την ανάσα της, που λείπει.

[Νίκος Δήμου, Θάνατος- από "Το Βιβλίο των Γάτων"]

 

Εθνική Οδός

Μικρή γκρίζα γάτα κοιμάται
στη μέση του δρόμου.
Γύρω φορτηγά, λεωφορεία.
Και δεν ακούς τίποτα
τίποτα
παρά την ανάσα της, που λείπει. - See more at: http://www.ndimou.gr/el/keimena/oloklira_vivlia/%cf%84%ce%bf-%ce%b2%ce%b9%ce%b2%ce%bb%ce%af%ce%bf-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b3%ce%ac%cf%84%cf%89%ce%bd/%ce%b8%ce%b1%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%83/#sthash.ob3PCzFb.dpuf