Dance Me To The End Of Love...

Τέλος χρόνου δίσεκτου. Σήμερα  το μεσημέρι στον Πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας. Δρώμενο του Δήμου συμπαθητικό. Κόσμος ήρεμος κυκλώνει την μικρή εξέδρα, χωρίς ενθουσιασμό -αλλά μ’ εκείνη την ομιλούσα ενδότερη σιωπή - κάθεται και ακούει τα κορίτσια που ψάλλουν το Dance Me To The End Of Love του -από φέτος- μακαρίτη Leonard Cohen.

Το κρύο παντοδύναμο. Το κορίτσι  στο αναπηρικό αμαξίδιο με την ωραία εκφραστική  φωνή. Γύρω μαγαζιά που κλείνουν "λόγω λήξης μίσθωσης", ένας κουλουρτζής, "παπάκια" -με τους επ΄αυτών εποχούμενους- να ελίσσονται  ανάμεσα στους πεζούς. Κι ο διερχόμενος εκφραστικός σκύλος που κοντοστέκεται να αφουγκραστεί το άσμα και απομακρύνεται ησύχως.

Ας κρατηθούμε "όρθιοι" κι αυτή τη χρονιά. 

Μας το εύχομαι αδελφοί μου συμπάσχοντες και συμπονούντες... 

                                                                             PHOTO: N.T.

                                                                           [...] πέστε μου
                           Είναι η τρελή ροδιά που μάχεται τη συννεφιά του κόσμου;

"Σαν δώρο χριστουγεννιάτικο"

στην Kατερίνα και στον Rodney

           O ΓΑΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΤΡΟΥΛΟΣ

Φαίνεται πως οι εκκλησίες χρόνια τωρα

μισώντας τα αθώα ορυκτά

και τη ακούραστη ψιλή βροχή της γειτονιάς μας

είναι περίπου άχρηστες.

αν όμως κατι που υπάρχει στη θεσπέσια 

της ύλης διαδικασία

πρέπει και ναχει έστω λιγοστήν ωφέλεια

Τότε οι εκκλησίες οπουδηποτε

καθώς ολόγυρα τα δέντρα τις κουτσομπολεύουν

είναι κι αυτές καλά χτισμένες

και περίφημες:

ο γάτος ο ωραία τολμηρός

με τα εξαίσια κίτρινα

στίγματα στη ζεστή μαλακωσιά του

μπορεί και σκαρφαλώνει και να χαίρεται

τον πιο πραγματικό θεό

ψηλά στον τρούλλο.

                                      Νίκος Καρούζος 

15.12.68

Σαν δώρο χριστουγεννιάτικο.-

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη με το κινητό μου στα ερείπια των ανακτόρων του Γαλερίου στην Θεσσαλονίκη. Οι γάτες στέκονται λες και συναποτελούν στοιχείο της τοιχοποιίας. Ο βαλκανικός μύθος που θέλει κάποιον να χτίζεται για να στεριώσει κάποιο φιλόδοξο χτίσμα εδώ ..."βρίσκει τον μάστορά του". Οι γάτες δήθεν ενσωματώνονται στο ψηφιδωτό κι όμως μένουν ελεύθερες, ερωτοτροπούν, παίζουν, γεννοβολούν ασταμάτητα. Και δεν υπάρχει πουθενά τρούλλος... Μόνον ουρανός από πάνω τους.

Το ποίημα είναι παρμένο  απο το blog To Koskino  όπου προσφέρεται με τη μορφή χειρογραφου του Νίκου Καρούζου. Το συνοδεύει ένα επίσης ιδιόχειρο σχόλιο πάνω στο ποίημα από την σημαντική ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ.

Δεν έχω καταφέρει να εντοπίσω το συγκεκριμένο ποίημα σε καμμιά Ανθολογία η συλλογή ποιημάτων του Νίκου Καρούζου. Μάλλον θα πρέπει να συγκαταλέγεται στα πάμπολλα από τα "ανέκδοτά" του.

ΥΓ. Είχα πει πως θα επανέλθω με χαρμόσυνα αντιρροπώντας την λυπητερή καταστροφή του Αηβασίλη από την συντρόφισα Κρίστυ... [Συνεπής λοιπόν!]

ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΗΣΗ

Ίσως ματαίως προσμένετε τον φετεινό Αη-Βασίλη...

 

Η Κρίστυ μας  -φοβάμαι ριζοσπαστικοποιημένο  πλέον μέλος φανατικών- προχώρησε στην άγρια εν κρυπτώ καρατόμησή του (δείτε βλέμμα φθονερό και μοβόρικο...). Δεν ξέρω αν είχε αποθηκεύσει ο καημένος κάπου αλλού τις παραγγελίες του...

Θερμά  συλληπητήρια σε όλους μας!

 

 ΥΓ. ελπίζω να επιστρέψω σύντομα με άλλα με χαρμοσυνότερα προεόρτια...

 

 

επανασύνδεση ...σμίξιμο ...αντάμωμα ...reunion!

ΕΙΣΑΧΘΕΝΤΕΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ 1980 Α.Π.Θ. (ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ)

[...]  Ας σταθούμε στο πλευρό ετούτης της μικρής
φωτογραφίας
που είναι ακόμα στον ανθό του μέλλοντός της:
νέοι ανώφελα λιγάκι αγκαλιασμένοι 
ενώπιον ανωνύμως ευθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εύβοια Σκόπελος;
Θα πεις
και πού δεν ήταν τότε θάλασσα.

                                  ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ, Κονιάκ μηδέν αστέρων 

Αγαπητοί φίλοι & συνάδελφοι,

Λόγοι υγείας απρόοπτοι -όχι σοβαροί, καθόλου όμως αμελητέοι- δεν θα μου επιτρέψουν να παραβρεθώ στην πολυπόθητη επανασύνδεση, σμίξιμο ή ελληνιστί …reunion των ημερών.

 

Ενεργοποίησα λοιπόν για τον λόγο αυτόν το -από καιρό "εν υπνώσει"-  blog μου προκειμένου να σας ευχηθώ αφού δεν τά 'χω καλά με τα λοιπά "μέσα κοινων. δικτύωσης" [messenger, twitter, F/b κλπ] :

Το αντάμωμα να είναι γλυκό, νοσταλγικό, γόνιμο και να φέρει χαρά σε όλους σας.

Επιτρέψτε μου να σας μεταφέρω τον θερμό, δυναμικό, και (sic) μαχητικό χαιρετισμό εκ μέρους ενός κινήματος που …ποτέ δεν υπήρξε ,

του Κ.Α.Σ.Ο.Ε.Ν. –Κ.Α.Ε. 

 [ KΙΝΗΜΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΩΝ ΟΡΜΩΝ & ΕΝΣΤΙΚΤΩΝ - ΚΥΜΑ ΑΝΑΠΗΡΩΝ ΕΣΘΗΜΑΤΩΝ],

θυμάται κανείς;

του οποίου είχα την χαρά και την τιμή να σταθώ συνιδρυτής μαζί με αρκετούς άλλους αγαπητούς και γλυκύτατους ανθρώπους [αν βέβαια μπορεί να ισχυρισθεί κανείς πως ιδρύεται ποτέ ή θεμελιώνεται η Ουτοπία...].

Παρακάτω από το YouTube μπορείτε να ακούσετε (κι όσο αντέξετε...) το νοσταλγικό τραγούδι των Χειμερινών κολυμβητών με τον τίτλο «Ψες το βράδυ»  -στην ουσία πρόκειται για κανονική απόπειρα δολοφονίας του συμπαθούς άσματος- που ηχογράφησα πριν αρκετό καιρό μόνος μου στο σπίτι  με το τρίχορδο μπουζούκι μου [τιιιί… μονάχα ο εκλεκτός συνάδελφός μας Νίκος Μαυροειδής που διαπρέπει στην Κω σαν Παθολόγος στο Κρατικό Νοσοκομείο, να ντεμπουτάρει με το «αμάν ντόκτορ» και το αλά Μπάμπη Γκολέ  κιθαρομπούζουκο του;].

Αφιερώνεται, σε όλους τους συμφοιτητές και φίλους

που βρεθήκαμε εκεί, στις αρχές της δεκαετίας του ΄80,

στην Ιατρική του Α.Π.Θ.

Στις ελπίδες μας, τα θέλω μας, τους έρωτες,

τις αγάπες μας, τις ήττες μας, τις νίκες μας,

σε όσα μας καθόρισαν, σε όσα άλλαξαν

και όσα δεν πρόκειται...

               [Φωτογραφία  Ν.Τσίγκας: Η Νέα Παραλία της Θεσσαλονίκης που έχει πια αλλάξει προς το καλύτερο σαφώς!]


Τέλος, προτείνω, η επόμενη συνάθροισή μας  να μην προγραμματιστεί ύστερα από …τριάντα χρόνια γιατί σύμφωνα με τις αμείλικτες στατιστικές θα «απουσιάσουν» -θέλοντας και μη- πολλοί από μας...

Με αγάπη και συναδελφικούς χαιρετισμούς

Νώντας Τσίγκας

Νευρολόγος- Θεσσαλονίκη