"Μερικών" Μαΐων και ..."κανενός".

Μνήμη Κλάρας, Παντελή, Μπόλεκ

τριών αδέσποτων γατιών

 

Η Κλάρα θαρρείς και ήταν η μητέρα όλων των γατιών! Όμορφη δεν την έλεγες. Όμως ήταν πολύ συμπαθητική. Σαν μωσαϊκό το σώμα της και το μουτράκι της σαν μονίμως λερωμένο. Άφοβη, λεπτή, φινετσάτη, μαχητική, φούλ ερωτιάρα και διεκδικητική. Πάμπολλα γατιά ξεπετάχτηκαν από την κοιλίτσα της. Μετά την τελευταία γέννα είχα τρομάξει πως θα πέθαινε από την πείνα. Τόσο είχε αδυνατίσει. Γύρναγε σαν φάντασμα, αποστεωμένη. Βαλθήκαμε να την ταΐζουμε συστηματικά όλοι στη γειτονιά. Πήρε ευτυχώς γρήγορα "τα πάνω της". Όταν τα γατιά της μεγάλωσαν λίγο, τα κουβαλούσε μαζί της για φαΐ. Συνήθως ερχόταν με την καλλονή Μπιζού και τον Παντελή... 

Η Κλάρα στα δεξιά . Η Μπιζού αριστερά. (Ο Παντελής άφαντος...)

Ο έρμος ο Παντελής, δειλός και φοβισμένος (του 'διναν που και πού καμμιά "ψιλή" οι δυό τους μάνα κι αδερφή...) έστεκε κάπου απόμερα. Περίμενε να τελειώσουν οι θηλυκές το γεύμα τους κι άμα αυτές άφηναν τίποτε έτρωγε και κείνος.  (Συνήθως δεν άφηναν...).

Η Μπιζού ομόρφαινε μέρα με τη μέρα. Είχε και μια φουντωτή ουρά όλο γοητεία. Θύμιζε σκίουρο. Διαρκώς επιδείκνυε την τρίχινη χορευτική ανθοδέσμη της. Την ερωτεύτηκε πολύς κόσμος, έκαψε καρδιές. Πρόλαβαν κάτι γατόφιλοι γείτονες και αφού την στείρωσαν την σπίτωσαν.  Μας κοιτάζει καμμιά φορά από το τζάμι...

Λίγον καιρό μετά τη σφοδρή χιονόπτωση του χειμώνα "χάθηκε" η Κλάρα! Δεν την ξανάδαμε... Δηλητήριο; Αμάξι; Ποιός ξέρει... 
Είχε πάντως προλάβει να ξεπετάξει μια ακόμα γενιά γατιών που τα μεγάλωνε η φροντίδα του Θεού και των ανθρώπων.

Ο "δειλός" [ή ντροπαλός;] Παντελής θέριεψε και καρδάμωσε. Έγινε γάτος δυνατός, κανονικός. Συνέχιζε όμως να μην πλησιάζει εύκολα, να μην εμπιστεύεται τους ανθρώπους. Τρομαγμένος και κάπως σαν θλιμμένος πάντα. Πάντως απόλαυσε τον πρώτο του ερωτικό Φλεβάρη στα κεραμίδια...

Μια μέρα τον πέτυχα καθισμένο μπροστά στην πόρτα του σπιτιού ενός γείτονα. Σαν να ήταν αλλού. Σαν να φύλαγε πόρτες αόρατες είχε ένα βλέμμα σκοτεινό κι απόμακρο. Ήταν και δεν ήταν εδώ... Κράτησα αυτό το βλέμμα για να το θυμάμαι, στη μνήμη του κινητού μου.

Ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ  μάλλον ήταν παιδιά της Κλάρας κι αυτά. Έμοιαζαν σαν δυο σταγόνες νερό. Αγαπησιάρικα, φιλιωμένα με τον άνθρωπο, έτρεχαν νά σ' ακουμπήσουν, να τριφτούν πάνω σου με το πρώτο.  Φιλοξενήθηκαν, όταν πλάκωσαν τα κρύα, στο σπίτι μας μέσα σ' ένα χαρτόκουτο που το σκεπάζαμε το βράδυ και με κουβέρτα. Μαζί τους έμπαζαν, στο πρόχειρο καλύβι, κι  έναν ακόμα ...πρόσφυγα αδελφό τους!

Προχτές μας ήρθαν τα κακά μαντάτα: Ο Παντελής και ο Μπόλεκ δεν θα ζήσουν τον πρώτο τους Μάη. Πρόλαβαν να ακυρώσουν την συνάντηση οι ρόδες των αυτοκινήτων και η  οδηγητική γαϊδουροσύνη των εποχούμενων Ελλήνων...

Ο ..."Μπόλεκ"!

Τις φετινές λοιπόν παπαρούνες του Μάη τις αφιερώνω ολοψύχως στον αξιαγάπητο Παντελή και τον "κούκλο" Μπόλεκ (που δεν τις αντίκρισαν  ποτέ...) και στην Κλάρα (που ίσως κάτι να της θυμίζουν εκεί που βρίσκεται, η καλή μου...).