Ακρωτήριον Ταίναρον ή Ματαπάς

Στον Ηλία Κουτσούκο,

 εραστή ισόβιο της πέτρινης Μάνης

Στο Ακρωτήριο Ταίναρο
στα  ερείπια πάνω 
του Νεκρομαντείου του Ποσειδώνα
στέκει χτισμένο άτσαλα
με πέτρες παράταιρες πεσμένες, 
σαν κρύπτη  θολωτή υπέργεια,
κάποιο παλαιοχριστιανικό εκκλησάκι
Ο ναός των Ασωμάτων.

Οι επισκέπτες που καταφθάνουν ασθμαίνοντες
μέσα στo ανελέητο κατακαλόκαιρο της Μάνης
-άλλοτε ανηφορίζοντας 
καταφθάνοντες από  θάλασσα μεριά
ή κατηφορίζοντας πεζοπορώντας
από μια στενή λωρίδα όλο πέτρες και χώματα-
συνηθίζουν  ν' αποθέτουν
στο βωμό -στην Αγία Τράπεζα επάνω 
(μια πέτρα είναι-ένα μεγάλο αγκωνάρι)
κτερίσματα, αναθήματα 
τάματα αλλοπρόσαλλα:
Καπάκια αναψυκτικών, σπασμένα γυαλιά χρωματιστά
βότσαλα αργασμένα από το κύμα του χειμώνα, 
μικρές πέτρες κοφτερές πυρωμένες από τον ήλιο
χαρτιά με σβησμένα 
τα γραμμένα τους ονόματα και λόγια (ευχές πιό συχνά)
μαζί με κορδελίτσες, κομμάτια ύφασμα
πράγματα ολότελα ασήμαντα δίχως αξία.
Έναν μικρό σωρό
με καλοπιασματα στον Σκοτεινό Άγιο.

Μοιάζει όλοι τότε να βλέπουν 
με τα μάτια της ψυχής τους
τη βάρκα του περαματάρη 
κάπου αλλού στο Πορθμείον, στην Αχερουσία 
σαν την Οφηλία  ακίνητη άψυχη 
αυτοχειριασμένη μέσα στα νερά.

Θέλουν να νιώθουν πως 
η αναχώρηση καθυστερεί ακόμα
λαβαίνοντας κάποιον βουβό χρησμό.
Που αφουγκράζεται ο καθένας μοναχός του
μπροστά στις σιωπηλες πύλες.

Όμως είναι μονάχα ο αέρας εκείνος που μιλά
σφυρίζοντας ανάμεσα στις πέτρες
χωρίς γύρω να σειέται 
μήτε το παραμικρό ξερό χορτάρι.


                                                                            Θεσσαλονίκη, ξημερώματα 28.4.2017