Μικρές χαραμάδες φωτός...

Στον μεγάλο μου γυιό αφιερώνεται

που σχεδόν έφτασε στην ίδια ηλικία όπου

κι εγώ είχα πάει στρατιώτης...

και μου έδειξε πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός!

[Γιατί τον μέτρησα με τα χρόνια κι όχι με τις ΣΤΙΓΜΕΣ..]

Στιγμές χαράς λοιπόν -φωτογραφημένες 

για του λόγου το αληθές. 

(Με πειστήρια ούτως ειπείν).

Πως  ...κάπου υπάρχει αγάπη έστω και νάυλον με αέρα κοπανιστό!

Που αφίχθησαν φίνα της επαρχίας μεράκια τυπωμένα από τον φίλο Αντώνη Παπαβασιλείου, λεξιθήρα και εραστή της τυπογραφικής τέχνης, του χαρτιού που αγγίζεται, διαβάζεται, μυρίζει μελάνι, ιδαλγό της ενωμένης παρέας που κοινωνεί και γιορτάζει, που δεν το βάζει κάτω, που διαρκώς με τέτοιες αποστολές με παρηγορεί. 

    Και είρήσθω  εν παρόδω που με τιμά καθώς δέχεται τις  συνεργασίες μου τις ταπεινές...

Που, η γάτα αυτή καθισμένη στο καπώ αυτοκινήτου, και με ζωγραφισμένα στο παρμπρίζ δίπλα της δέντρα, στάθηκε μπροστά στο παλιό ορφανοτροφείο "Μέλισσα" να την φωτογραφήσω με το κινητό.

 Και πήρε με την ομορφιά της από πάνω μου όλη την κούραση της μέρας...

Που κάθισε και μου ξανάγραψε 

το γράμμα που χάθηκε μέσα στα χιόνια [;]

 ο φίλος ΠΟΙΗΤΗΣ Ν.Π.!

Κι αυτό κατέφθασε εξπρές.

που μπορώ να ξαναπιώ εσπρέσο διπλό 

χωρίς να τρελαίνομαι στις αρρυθμίες...

που αυτή η γυναίκα τραγουδούσε με την κιθάρα της στον πεζόδρομο απέναντι από τον ήλιο και φώτισε το μέρος...

που ο αγαπημένος φίλος Νίκος Δήμου καταθέτει -βουβά- την δική του ανθολογία του στο Doncat και μάχεται τον χειμώνα.

Έγραψε:

[...] Για όλους τους εραστές του φωτός, η εποχή με τις τεράστιες νύχτες είναι το βασίλειο του σκότους. Η ημέρα που εγώ γιορτάζω δεν είναι η ονομαστική μου εορτή ή τα γενέθλιά μου, αλλά η εικοστή πρώτη Ιουνίου. Το θερινό ηλιοστάσιο - η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου.

 Όπου το φως κυριαρχεί και η φύση λάμπει.

 

που η Τίγρις με συντροφεύει -το συνηθέστερον υπνώττουσα- στο ...μεροδούλι με τα κατάλοιπα του Ίωνα 

"Θα ζήσω καίγοντας τον εαυτό μου"...

Λες;