Τίποτε και πουθενά όπως "πριν"...

«Η πραγματιστική προσέγγιση»...

 

PHOTOS: 

Τοιχογραφίες της σύγχρονης Πομπηΐας λίγο προτού εκραγεί ο Βεζούβιος της "αγανάκτησης" (της αληθινής αυτή τη φορά !)

 Όμως ενώ ο καπιταλισμός τελικά βγήκε νικητής εκλογικά, και χωρίς σοβαρό αντίπαλο φιλοσοφικά, οι επιδόσεις του έχουν γίνει καταφανώς μη ικανοποιητικές. Η βασική του υπόσχεση για σταθερά ανοδικό βιοτικό επίπεδό έχει ακυρωθεί: Μία πλειονότητα αναμένει πως οι συνθήκες  ζωής των παιδιών της θα είναι χειρότερες από τις δικές της.

                                                                                                                    Paul Collier

[...] Ξαναγυρίζουμε στον Collier. Το πρώτο πράγμα λέει που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει ο πραγματισμός είναι η νέα αγανάκτηση εναντίον των ελίτ. Η κοινωνική βάση αυτής της αγανάκτησης είναι χωροταξική, μορφωτική και ηθική.  Εξέγερση της περιφέρειας εναντίον των πόλεων, των ημι-μορφωμένων εναντίον των πτυχιούχων και εξειδικευμένων – και αυτών που «ίσα-ίσα τα βγάζουνε πέρα» εναντίον των εχόντων και κατεχόντων. Ο κλασικός παλιός επαναστατημένος προλετάριος έχει αντικατασταθεί από τον επαρχιώτη ημιμαθή φτωχό, που τον απειλεί η τεχνολογία και η παγκοσμιοποίηση. Οι ανισότητες επεκτείνονται.

Δεν μπορώ να αποδώσω όλες τις σκέψεις του αρθρογράφου – θα χρειαζόμουν πολλές σελίδες. Θα δώσω όμως ένα δείγμα της «πραγματιστικής προσέγγισης».

Στο θέμα της φορολογίας ο Collier προτείνει ένα άλλο κριτήριο. Όχι το ύψος του εισοδήματος – αλλά την προέλευσή του, τον τρόπο με τον οποίο παράγεται. “Taxes will need to be context-specific instead of income specific”. Είναι η πηγή του εισοδήματος μία παραγωγική επένδυση που δίνει δουλειά σε πολύ κόσμο και παράγει πλούτο για τον τόπο; Χαμηλότεροι φόροι! Πρόκειται για κληρονομημένα περιουσιακά στοιχεία τα οποία δεν παράγουν τίποτα για το σύνολο, παρά μόνο εισοδήματα για τον κάτοχό τους; Τσεκούρι![...]

[Απόσπασμα από την σχετική ανάρτηση  του Νίκου Δήμου στο blog του Doncat  που μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη ΕΔΩ /κλικ.]