Κατέβαινα στις 4.00 τ’ απόγευμα, ντάλα από πάνω ένας ήλιος μας τηγάνιζε κανονικά... Ιούλιος άστοργος. Απέναντι από το Βασιλικό Θέατρο πήρε κάπως να δροσίζει το πράγμα... Εγώ το δρόμο μου. Το σκοπό μου. Να τον πετύχω μονάχο…
Κάτω από τα δέντρα συνάντησα,
σε πλούσιο ίσκιο, το βάθρο μ’ αυτόν επάνω. Από τα «Σφαγεία», και την αφάνεια δέκα
τουλάχιστον χρόνων, το πως βρέθηκε εδώ εννοείται πως ανάγεται στα καθ’ εαυτού
«απίστευτα και όμως αληθινά".
Αύριο θα δειχθεί και τους Θεσσαλονικείς. Σπουδαίο γλυπτό του Γιάννη Παππά. Σεβαστική αποτύπωση. Αρχαγγελική, αποστολική, αριστοκρατική μορφή (όπως ήταν!). Τον παρατηρούσα ώρα μέσα στη σιωπή...(εγώ του έλεγα «είδες Ίων;», «έστιν ουν δίκης οφθαλμός…» μα κείνος τσιμουδιά. Πρίγκηπας!).
Φαντάζομαι τη χαρά σου Νώντα! και ευχαριστούμε που τη μοιράστηκες μαζί μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒλέπω ότι το βάθρο του έτσι όπως σχεδιάστηκε μοιάζει σαν να αιωρείται πανω από το χώμα... Χαίρεται κι εκείνος..
ΔιαγραφήΚαλώς τον δέχτηκες όπως τον ονειρεύτηκες, αδερφέ του!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, ο μικρότερος κατά 20 χρόνια αδελφός μου...
ΔιαγραφήΕκείνος βλέπεις έμεινε στα 42...
Η αγάπη σου για Αυτόν ευοδώθηκε. Κάπου μέσα στα σκοτεινά επικοινωνείτε, ίσαμε να βγείτε και οι δυο στο φως.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ας χαθούμε τουλάχιστον στο φως" Γεράσιμε, αδελφέ μου...
ΔιαγραφήΉταν ένας ελεύθερος άνθρωπος. Και δεν το άντεχαν.
ΑπάντησηΔιαγραφή❤️
ΑπάντησηΔιαγραφή