Χρειάζομαι τη λύπη της!!!

Άγγελος . Νωπογραφία στη Μονή της Χώρας της Πόλης (φωτ. ©Ν. Τσίγκας 2000)

«Τους Τούρκους τους έχω συνηθίσει ως εχθρούς. Ως φίλοι με φέρνουν σε αμηχανία», έλεγε, με ειρωνικό και χαριτωμένο τρόπο, ο αείμνηστος Μάνος Χατζηδάκις. Εκείνο τον καιρό ο Μίκης Θεοδωράκης πειραματιζόταν (ατυχώς λίαν...) με την περίφημη "ελληνοτουρκική φιλία" καθώς το "κοσμικό" (κεμαλικό) μόρφωμα προσέγγιζε τας Ευρώπας (αγνοώντας την  σφοδρά καταπιεσμένη  Μουσουλμανική λαϊκή του βάση...). Οι πολιτικοί μας ταγοί, με κορυφαίο τον ΥΠΕΞ  Γιωργάκη (με κείνες τις αφόρητες γυμναστικές του επιδείξεις με ζεϊμπέκικα στα παράλια της πάλαι ποτέ  Ιωνίας), "προσέγγιζαν" κι αυτοί τους εξ ανατολών φίλους. (Σε τί ελπίζοντας;)

To αν είχε δίκηο ο Μάνος Χατζηδάκις έχει πολλάκις απαντηθεί τελευταίως από τον ίδιο τον αρχι-νταή της γειτονιάς Ερντογάν. Το Αγιασοφιά-Τζαμί αποτελεί το αποκορύφωμα (;) μιας σειράς ενεργειών που δίνουν μια γεύση για το τί μέλλεται να προκύψει  σχετικά με κράτος αυτό στο βαθμό που μας αφορά.

Επειδή έχουν ειπωθεί πολλά τις τελευταίες μέρες (πολλοί μάλιστα πήραν ήδη τ' άρματα...) ας την εξομολογηθώ την αμαρτία μου: Η Πόλη έπεσε το 1453. Τότε πάρθηκε κι "η Αγιά Σοφιά το Μέγα μοναστήρι". Κι έκτοτε λευτεριά δεν είδε. Ακόμα και τη χρονιά που ο Κεμάλ Ατατούρκ "τη χάρισε στον κόσμο" (1938), ακόμα και τότε που ανακηρύχθηκε μνημείο τη Παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO, ο τουράς του Πορθητή παρέμενε στην είσοδό της ενώ στο κλίτος του ναού τα τύμπανα με τις ισλαμικές εγχαράξεις δέσποζαν. Συχνότατα  φωνές μουεζίνηδων έσπαζαν την γαλήνη του επισκέπτη στο μνημείο, έστω και αν αυτό δεν ήταν πλέον τέμενος...

Από τον θυμό, την αγανάκτηση, την απόγνωση των ημερών, εκείνο που με γιατρεύει είναι πως την  Αγία Σοφιά ποτέ δεν την σκέφτηκα σαν ιδιοκτησία μου παλιότερη, τωρινή ή μελλοντική. Αλλά σαν... μια μόνιμη κατάδική μου λύπη. Που αυτές τις μέρες μεγάλωσε κι άλλο. Και μαζί της περίσσεψε κι η αγάπη μου γι' αυτήν!