Ο Ίων Δραγούμης, 1880 (Αρχείο Ι.Δ. στην ΑΣΚΣΑ)
Κυριακή, 19
Γαλήνη σάν της Kυριακῆς πού λείπουνε ὅλοι
σ' ἔνα δωμάτιο πού τοῦ ἀφαίρεσα τά αίσθήματα.
Πλανιέται κάποια πιθανότητα θανάτου
ὑπέροχου μέ σκαλιστές ἐπάνω στό γυαλί ὀρχιδέες.
Bοή σέ ἀπόσταση μηνῶν ἀκόμη, ἀλλά
διακρίνονται ἤδη τά ρουθούνια κόκκινα πού πολύ
θέλουν ποτέ πιά νά μήν εἶσαι.
Οδυσσέα Ελύτη, από το «Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου»
Από τις 19 Απριλίου του μακρινού 1959 έχουν παρέλθει εξήκοντα και τρία συναπτά έτη. Θερμώς με συλλυπούμαι σήμερα. Κατά την μεταγραφή των στοιχείων μου, από το ληξιαρχείο Αθηνών στο Μητρώο Αρρένων του ευάνδρου Βογατσικού με αριθμό μητρώου 12, το επώνυμό μου μεταγράφηκε λανθασμένα με δύο γάμμα (αυτό το υπαινικτικό γράμμα του αλφαβήτου ψωμοτύρι του σημερινού νεοέλληνα που συνηχεί με αποκριάτικη χοντράδα και ξόρκι ευγονίας). Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια που χρειαζόταν σε υπηρεσίες του Δημοσίου, οργανισμούς, Τράπεζες κτλπ να υποβάλλω τη φοβερή υπεύθυνη δήλωση (εν γνώσει των συνεπειών του νόμου πάντοτε) πως «ο Τσίγκας με γάμμα κάπα και ο Τσίγγας με γάμμα γάμμα αποτελεί ένα και το αυτό πρόσωπον». Κάποτε αυτό λύθηκε ως εκ θαύματος αλλά στον πάπυρο του πτυχίου μου έχει αποτυπωθεί με double γάμμα. (Άλλο οι γραμματείες κι άλλο η απλή λογική).
Ξεσηκώνω από τα συμβάντα της 19ης Απριλίου στην ιστορία του κόσμου:
Στις 19 Απριλίου 1824 πεθαίνει στο Μεσολόγγι ο Τζορτζ Γκόρντον Μπάιρον, 6ος Βαρόνος Μπάιρον ή άλλως Λόρδος Βύρων, ο μέγας ρομαντικός ποιητής και μείζων Φιλλέλην. Την ίδια ημερομηνία, το 1943, συμβαίνει η αιματηρή εξέγερση στο Γκέτο της Βαρσοβίας όσων δεν ήθελαν να πεθάνουν στα κρεματόρια του παράφρονος Γερμανού. Επίσης, στις 19 Απριλίου του 1965, αποφασίζεται από τους Τούρκους η απέλαση 6.000 Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη που έφεραν την ελληνική υπηκοότητα (το επίσημο ψυχορράγημα του Ελληνισμού μέσα στην τουρκιά!).
Και στα (καρμικά, σημαδιακά) καθ’ ημάς:
Στις 19 Απριλίου του 1901 ο εικοσιτριάχρονος Ίων Δραγούμης σημειώνει στο Τετράδιο με αριθμό 6: Je suis peuplé de femmes. (Κατοικούμαι από γυναίκες). Tο 1959 το αρχείο του παραδίδεται, μέσα σε δυο ξύλινα μικρά σεντούκια, τακτοποιημένο από τον αδελφό του Φίλιππο Δραγούμη στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη (σήμερα ανήκει στην ΑΣΚΣΑ-Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα) με τον όρο να ασχοληθεί με αυτό «η επόμενη γενιά»…
Είμαι θαρρώ ένας της «επόμενης γενιάς» και σεμνύνομαι που …διάλεξα τον εαυτό μου για το εγχείρημα αυτό (στο μέτρο των δυνατοτήτων μου και που μου αναλογεί). Το παρήγορο είναι πως η οικογένειά μου ακόμα συνεχίζει να με ανέχεται σ’ αυτήν την σκληρή «φροντίδα»…
Ταύτα και μένω.
Ένας σπουδαίος Ιατρός νευρολόγος 🧠 και άνθρωπος γεννήθηκε πριν 63 χρόνια σα σήμερα: Πολύχρονος Φίλε Νώντα, να τα εκατοστήσεις και να τα περάσεις! 🎉💥🥂🍾🎂
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε απόλυτη αναλογία με τη δική σου επώνυμη περιπέτεια κάποιος ηλίθιος γραφειοκράτης έκανε το επίθετο μου με 1 σίγμα αντί για δύο στο Δήμο Θεσσαλονίκης όχι όμως ευτυχώς στο Μητρώο Α. Το διόρθωσα σε 2 σίγμα με αίτηση στο Δήμο Θεσσαλονίκης προτού να έχω οποιαδήποτε γραφειοκρατικό απόκτημα. Το σίγμα είναι σιωπηλό γράμμα Σσσσσς....και σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνεται με το γάμμα Βλ γ ακτινοβολία, γ...και δέρνει, είναι ΓΑτα ο κοντός με τη γραβάτα κλπ.
ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ👏👏👏👏👏👏
Θερμώς ευχαριστών ας μπερδέψουμε λιγάκι τα ληξιαρχεία και παραθέτοντας το ποίημα του Διονυσίου Σολωμού εις τον φίλον του Γεώργιον Δε Ρώσσην ας το κάνουμε ...Ξενοφώντα Δε Ρούσση:
ΔιαγραφήΠΡΟΣ ΤΟΝ ΓΕΩΡΓΙΟΝ ΔΕ ΡΩΣΣΗΝ, ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΟΥ ΦΙΛΟΝ
Τα μεσημέρια, οπού του θέρους η άγρια λαύρα ψήνει
και γέρνουν τα λούλουδα οχ τον καψώνα χτυπημένα
κι οπού τα μυρωμένα του φτερά τʼ αγέρι κλείνει
κι αδρόσιστα τα χόρτα μνέσκουνε και μαραμένα,
και μόλις που τη σιγαλιά της φύσεως ξελύνει
του ρυακιού νερό ασημί που τρέχει ώσμε τα ʼμένα
κελαρυστά, στο ξέθωρο χορτάρι, να καλλύνει
τσι πρασινάδες πώχουν μείνει, πές μου, Γιώργο: εμένα
το φίλο σου, μες στα χαριτωμένα τούτʼ απόσκια
θα τον αφήνεις, πές μου, νά ʼρχεται ολιγάκι… λίγο…
και να τρυγά το πράσινο και των μοσκιώʼ τα μόσκια;
Στα χόρτα τούτα ʼδώ να κάθουμαι την άδεια δώʼ μου,
και δίπλα μου να κάθεσαι κι εσύ, σʼ αυτόν τον τρύγο,
τους ήχους να ρουφάς των εμπνευσμένων τραγουδιώʼ μου.
Χρόνια ΚΑΛΑ!
ΑπάντησηΔιαγραφήD.
Πάνο, σ΄ευχαριστώ.
ΔιαγραφήΝα πιάσει τόπο η ευχή.
Χρόνια πολλά και πάντα δημιουργικά να είναι αγαπητέ μου Νώντα. Με το όνομα μου το χριστιανικό εννοώ είχα κι εγώ προβλήματα. Στο ληξιαρχείο εμφανιζόμουν αβάπτιστος και για να περαστεί το όνομα είδα κι έπαθα όταν ήθελα πιστοποιητικό ως δικαιολογητικό για τις εξετάσεις στο πανεπιστήμιο. Τι μου θύμισες τώρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘερμές ευχαριστίες...
ΔιαγραφήΜε την ευκαιρία της 198ης επετείου του θανάτου ενός εκ των πλέον ενθέρμων Φιλελλήνων (έδωσε τη ζωή του για την Ελλάδα) και σπουδαιότερου Βρετανού ρομαντικού ποιητή, του Τζώρτζ Γκόρντον δε Λόρντ Μπάιρον παραθέτω ένα ποίημα του για μια από τις πιό όμορφες λίμνες της Σκωτίας, της χώρας όπου μεγάλωσε:
ΑπάντησηΔιαγραφήLachin Y Gair (Dark Lochnagar)
George Gordon, Lord Byron
Away, ye gay landscapes, ye gardens of roses !
In you let the minions of luxury rove,
Restore me the rocks where the snow-flake reposes,
Though still they are sacred to freedom and love.
Yet Caledonia, beloved are thy mountains,
Round their white summits though elements war,
Though cataracts foam ‘stead of smooth-flowing fountains,
I sigh for the valley of dark Loch na Garr.
Ah ! there my young footsteps in infancy wander’d,
My cap was the bonnet, my cloak was the plaid.
On chieftains long perish’d my memory ponder’d
As daily I strode through the pine-cover’d glade.
I sought not my home till the day’s dying glory
Gave place to the rays of the bright polar star,
For fancy was cheer’d by traditional story
Disclos’d by the natives of dark Loch na Garr.
Shades of the dead ! Have I not heard your voices
Rise on the night-rolling breath of the gale ?
Surely the soul of the hero rejoices,
And rides on the wind o’er his own Highland vale.
Round Loch na Garr while the stormy mist gathers,
Winter presides in his cold icy car.
Clouds there encircle the forms of my fathers;
They dwell in the tempests of dark Loch na Garr.
Ill-starr’d, though brave, did no visions foreboding
Tell you that fate had forsaken your cause ? ’
Ah ! were you destined to die at Culloden,
Victory crown’d not your fall with applause:
Still were you happy in death’s earthy slumber,
You rest with your clan in the caves of Braemar;
The pibroch resounds, to the piper’s loud number,
Your deeds on the echoes of dark Loch na Garr.
Years have roll’d on, Loch na Garr, since I left you,
Years must elapse ere I tread you again:
Nature of verdure and flow’rs has bereft you,
Yet still are you dearer than Albion’s plain.
England ! thy beauties are tame and domestic
To one who has roved on the mountains afar:
Oh for the crags that are wild and majestic !
The steep frowning glories of dark Loch na Garr !
Να είσαι πάντα καλά. Γερός, δυνατός, μαχητικός, δημιουργικός και ό, τι άλλο ποθεί η ψυχούλα σου, Νώντα, αγαπητό μου ψυχοπαίδι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρχόντισσα της λίμνης, θαρραλέα φωνή της μουγκής και εμπερίστατης πόλης. Χαίρε!
ΔιαγραφήΝα τα περνάς τα χρόνια σου όπως επιθυμείς, για να 'χεις την πληρότητα που νιώθουμε πως έχεις! Και να 'χεις τους αγαπημένους σου γερούς κι αγάπη, αγάπη, αγάπη!...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣόνια θερμά ευχαριστώ!
ΔιαγραφήΠολύχρονος Νώντα, πάντα χαρούμενος και δημιουργικός, εγκάρδια Σπύρος Κουτρούλης
ΑπάντησηΔιαγραφήΣπύρο σ΄ευχαριστώ!
ΔιαγραφήΕίθε να πορευόμαστε για καιρό σε κοινά πνευματικά μετερίζια.
Τυχερός και ευλογημένος όποιος έχει την ευκαιρία να συναναστρέφεται με φάρους πνευματικούς όπως ο Νώντας Τσίγκας (ή Τσίγγας). Πολύχρονος και καλόχρονος, Δάσκαλέ μου! [Στη φωτογραφία έχω την εντύπωση πως δεν εικονίζεται ο Ίωνας, αλλά κάποια από τις αδερφές του.]
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλώ κι ευχαριστώ για τις γλυκείες υπερβολές.
ΔιαγραφήΑναμφιβόλως πρόκειται για τον Ίωνα. Ήθη/συρμός ευρωπαικός της αστικής τάξης "επέβαλε" την προσωρινή ...παρεκτροπή στην αμφίεση των αρρένων παίδων...