Βενζαθινική πενικιλίνη

 

Κοιτάζω αυτόν τον ομιλητικό ζωγραφικό πίνακα του Ανδρέα Φωκά, αδελφό του ποιητή Νίκου Φωκά—πέθαναν κι δυο τους τη χρονιά που πέρασε— Τα σχέδια στο πλαστικό τραπεζομάντηλο, οι τσαπατσούλικες πινελιές του μπογιατζή στο κούφωμα του παράθυρου, το εμβληματικό μπουκάλι Μεταξά «τριών αστέρων», το κονιάκ των μνημοσύνων,  το άχρηστο πια μαχαίρι, το άδειο πιάτο όπως και το τάσι για τις ελιές της σαρακοστής. Παγερό τοπίο σιωπής, σημάδια αναχώρησης, επώδυνης απουσίας. Επίσκεψη σε κήπο ερημώσεων…

Έχει σουρουπώσει γερά έξω. Η γιαγιά θα κάνει μια με την παλάμη και θα πάρει τα ξεραμένα ψίχουλα από το τραπέζι. Κι εκεί θα απιθώσει ο μπάρμπα-Θανάσης ο Γκουντελής (σχεδόν δεν θυμούμαι πια το πραγματικό του επώνυμο) το μαγικό μαύρο τσαντάκι του. Θα συναρμολογήσει το μικρό του καμινέτο στο καπάκι του μεταλλικού κουτιού, θ’ ανάψει το μπαμπάκι με το οινόπνευμα και θα ανεβάσει εκεί το βραστήρα της αποστείρωσης στάζοντας και λίγο λεμόνι στη σύριγγα και στις βελόνες. Θα τραβήξει ύστερα από τη βελόνα, κρατώντας την με λαβίδα, μια τρίχα συρμάτινη λεπτότατη —που διατηρεί τη δίοδο της ανοικτή από τα άλατα— και θα τη γεμίσει κατόπιν στα «πέντε σε σε» αφού αναμίξει καλά μέσα στο φιαλίδιο το γαλακτόχρωμο υλικό που είναι η βενζαθινική πενικιλίνη (Penadur). Το λίαν επώδυνο ενέσιμο περιεχόμενο μια φορά το μήνα θα με καταδιώκει με την ενδομυική χορήγηση επί χρόνια στην παιδική μέχρι την ύστερη εφηβική μου ηλικία…

Και πάντα εκείνη η στερεότυπη τελετουργία της τροπής εις φυγήν (τάχα «για να κυκλοφορήσει το φάρμακο  να περάσει ο πόνος») τροχάδην στο παζάρι. Συνάντηση εκεί με άλλον ομοιοπαθή από την άλλη πλευρά του χωριού που είχε «κεντηθεί» με το ίδιο φάρμακο, και για τον ίδιο λόγο, λίγο νωρίτερα. Κλαίμε φαίνεται σιωπηλοί την κοινή μας μοίρα. Μολαταύτα έχουμε γλιτώσει, κατά τα φαινόμενα, από τη μιτροειδική βαλβιδοπάθεια. Καλή σου ώρα εκεί που βρίσκεσαι μπάρμπα-Θανάση Γκουντελή!

Ο άνθρωπος αυτός δεν ξέρω αν πληρωνόταν για τις υπηρεσίες του. Έτρωγε όμως ανελλιπώς προτού φύγει ένα γλυκό του κουταλιού (σύκο συνήθως ή κυδώνι περασμένο στο ρεντέ) και τραβούσε μια δαχτυλήθρα ρακί. Είχε μάθει, έλεγε, την τέχνη των ενέσεων στον πόλεμο στο Σαγγάριο. Υπηρέτησε εκεί ως νοσοκόμος. Ίσως τότε οι ενέσεις του δεν είχαν βοηθήσει και πολύ…