Μια «φωλιά» για τον Γιάννη Μπουτάρη…

 

 

Έγραψα χτες στη στενή του φίλη Αλίκη —από αυτήν έμαθα για τις μεγάλες περιπέτειες της υγείας του το καλοκαίρι και είχα «προετοιμαστεί»: 

«Υπήρξε, μακράν, ο πιο πολιτισμένος Δήμαρχος της Πόλης της Θεσσαλονίκης από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν». 

Αφήνω κατά μέρος τη μέγιστη συνεισφορά του στον «Αρκτούρο» και την «Καλλιστώ»  της Φλώρινας, στο θαύμα του Νυμφαίου, στην υπόθεση της ελπίδας μετά το «κάψιμο» του αλκοολισμού, την αιρετική του στάση στα ζητήματα που ευαισθητοποιούν τους «Ελληνοφρενείς» κλπ.

Τον πληθωρικό Γιάννη Μπουτάρη θαύμασα και τιμούσα πρώτα απ’ όλα για την αληθινή επανάσταση που αυτός παρακατέθηκεν στην υπόθεση του κρασιού στην Ελλάδα. Άνοιξε δρόμους, θεμελίωσε πολιτική, γέμισε τις τσέπες πολλών οινοποιών (και εμπόρων, μαγαζατόρων) με χρήμα. Τα πρότυπα οινοποιεία και τα κτήματα των Μπουτάρηδων (που κάποτε αποσχίσθηκαν εις δυο) με προεξάρχοντα αυτά στη Στενήμαχο, τη Σαντορίνη και τη Κρήτη  με το όραμα του οινοτουρισμού, τουτέστιν της περιηγητικής οινογνωσίας και τοπικής γαστριμαργίας, άφησαν εποχή. Ίσως ήταν από αυτούς που ξανά-έμαθαν τους Έλληνες να πίνουν κρασί αφήνοντας το κακό χούι της «ρετσίνας με κοκακόλα» ή της φτηνιάρικης μπύρας…

Τη φωτογραφία έχω τραβήξει, στα τέλη Οκτωβρίου του 1999, στη Σαντορίνη. Είχαμε επισκεφθεί το οινοποιείο εκεί. Μετά την προβολή διαφανειών, που συνοδεύονταν με ωραία αφήγηση και νταούλια-ζουρνάδες ναουσαίϊκους, γευτήκαμε τα ωραία κρασιά…

Είναι  σαν μια φωλιά, στη φθινοπωρινή της όψη με τα πλεγμένα κλήματα, η ιδιόρρυθμη «κουλούρα», η πάνσοφη επιλογή των αμπελουργών της Σαντορίνης για να κρατηθούν σώα τα φυτά και να δώσουν το αθήρι, το ασύρτικο, το νυχτέρι και το θεϊκό Visanto…

Σε μια  τέτοια μέσα φωλιά θα ήθελα να σκέφτομαι πως θα αποτεθεί η τέφρα του Γιάννη Μπουτάρη.

Γειά σου Δήμαρχε!