Ο Νέος Λόγος

                                                                                                      (  PHOTO: Ν.Τ. )

[…] Έληξε η αμφισβήτηση. Αποφανατίσθηκαν οι επαναστάσεις. Καταγγέλθηκε η απάτη κάθε «πρωτοπορίας». Μια οργιαστική Σιγή εβλάστησε σε όλες τις ρωγμές. Κοιτάξτε αυτούς του νεαρούς των δεκαπέντε-δεκαεφτά χρόνων. Κοιτάξτε τους καλά. Προσέξτε την Κατήφειά τους. Την νευρική τους απάθεια, την σιωπή τους, την δύσαρθρη ομιλία τους, την δύσθυμη σκληρότητά τους. Προσέξτε πόσο Ακίνητος είναι αυτός ο Νέος Άνθρωπος. Πόσον Αμίλητο Φόνο κουβαλάει μέσα του. Κι αν ακόμα δεν είναι αυτοί οι Συναγερμός, θα έρθουν παιδιά, έφηβοι που θα είναι προορισμένοι για τον Νέο Λόγο. Απλά, για τον Λόγο. Για λέξεις που ποτέ  δεν  δ ι α π ρ ά χ θ η κ α ν ,  για νοήματα που ποτέ δεν ορθολογήθηκαν, για εικόνες που ποτέ  δεν μιλήθηκαν.

Φοβηθείτε τους.

                           ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ

Στο Τσεπέλοβο...

 ένα πεσμένο σπίτι κι ένας τάφος 

 

"Πουλάκι ξένο ξενιτεμένο
πουλί χαμένο που να σταθώ
Πού ν’ ακουμπήσω να ξενυχτήσω
να ξενυχτήσω να μη χαθώ"

                               Ιωάννης Βηλαράς



  Ακροβολισμένοι κυνηγοί, μέρα μεσημέρι, πάνω στο δρόμο παραμονεύουν τ' αγριογούρουνα και διώχνουν ακόμα και τα πουλάκια του Θεού με την παρουσία τους μακρυά. Φορές στην άσφαλτο πάνω  απαντήσαμε αίματα. Σημάδια ότι εκεί πρόσφατα προηγήθηκε  σφαγή και σύρσιμο των "τροπαίων" στην άκρη του δρόμου.  

  Κάποτε  φτάνουμε στο Τσεπέλοβο κι απαλασσόμαστε επιτέλους από τις αγριωπές τους φάτσες. Μου λένε πως κάτω χαμηλά στο δρόμο υπάρχει ένα ταβερνείο, όπου συχνάζουν οι κυνηγοί κι όπου στο πίσω μέρος σφάζουν ανενόχλητοι ολημερίς κι ολονυχτίς με την ψυχή τους, τσαλαβουτάνε στο σκοτωμένο αίμα, καπνίζουν, τρώνε, πίνουν τσίπουρο και κοκκορεύονται ώρες ατέλειωτες...

Το σχετικό μου ύψος καθώς και η συγνωστή περιέργειά μου, βοήθησαν να προσέξω πως πίσω από 'ναν αχαμνό τοίχο στην αυλή ...ενός φαρμακείου υπήρχε ο τάφος του γιατρού της αυλής του Αλή- Πασά του Τεπελενλή, αλλά επίσης λόγιου, διακεκριμένου μέλους του Ελληνικού Διαφωτισμού και ποιητή Ιωάννη Βηλαρά που πέθανε πάμπτωχος και ενταφιάστηκε στο Τσεπέλοβο τρία χρόνια αφ' ότου ξέσπασαν οι άγριοι διωγμοί εκ μέρους του "λιονταριού της Ηπείρου".

Λίγο πιό πάνω από την κεντρική πλατεία του χωριού με τα πλατάνια  ένας όμορφος γάτος, σωστός ξεναγός, απρόσκλητος αλλά πάντως λίαν επιρρεπής σε χάδια, συνοδεύει τα βήματά μας μέχρι την εξώπορτα του ...πεσμένου σπιτιού της μεγάλης Μαρίκας Κοτοπούλη! 

Ο τσεπελοβίτης γάτος επιστρέφει μαζί μας και στέκεται με αφοπλιστική σιγουριά στην πόρτα του σπιτιού των νοικοκυραίων όπου ανήκει. "Εγώ μένω εδώ" μας λέει. "Εσείς φεύγετε...". Και σταματάει τα πολλά πολλά μαζί μας ξάφνου με το μαχαίρι.

Όμως μνήμες Θεάτρου και Ποίηση γεμίζουν τώρα την ψυχή μου στο Τσεπέλοβο. Και τα καλά έργα των ανθρώπων παρασύρουν τη σκέψη μου.

Λησμονώ τους θλιβερούς και αιμοσταγείς κυνηγούς [προφανώς και "βέρους" απογόνους του Αλη Πασά...].

Περί μεταφράσεων*

Ο Α.Κ στην έκθεση για τον Ν.Γ. Πεντζίκη (φωτ. Ν.Τ.) 

  

                                            

                          του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΟΣΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ 

   

Μεταφράζοντας ένα έργο εισέρχομαι στον κόσμο του συγγραφέα. Μπαίνω στον κόσμο του μέσω αυτού. Ταυτίζομαι μαζί του, αλλά δεν μπορώ να πω πως απλώς υποδύομαι ένα ρόλο. Συμμερίζομαι την μοναχική του πράξη της γραφής, γιατί σε κάθε συγγραφέα η πράξη αυτή διαφέρει. Έτσι, όταν μετέφραζα τον Μάλορυ βρισκόμουν στην φυλακή μαζί του. Αφουγκραζόμουν το γράψιμό του. Το ίδιο και με τον Σαίξπηρ και τον ΄Ιψεν. Μέσω αυτών ακουμπούσα τους ήρωες. Το ίδιο και με τον Ουΐλκυ Κόλλινς. Κατά κάποιο τρόπο προσαρμόζω την αναπνοή μου στην δική του. Βλέπω με τα μάτια του και γράφω με το δικό του χέρι. Αυτό με αναπαύει και με γεμίζει άφατη χαρά. Kαινουργούμαι και ζω δύο ζωές ταυτόχρονα, αλλά η δεύτερη ζωή αποτελεί ολόκληρο κόσμο. 

Είμαστε εγώ, ο συγγραφέας, και οι ήρωες. Εμπλουτίζομαι, ένας άλλος αέρας με συνεπαίρνει. Ο χρόνος καταργείται, όχι γιατί συμμετέχω σε ένα παιχνίδι φαντασίας, αλλά επειδή συμμετέχω στον πραγματικό χρόνο του συγγραφέα. Έτσι ο χρόνος είναι ολόκληρος και ατεμάχιστος. Κινούμαι με άνεση μέσα στους αιώνες. Η μετάφραση παύει να είναι μια στεγνή εργασία, απ’ την οποία θέλεις να ξεμπερδέψεις όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Είναι ένα ταξίδι, όχι μόνο σε τόπους άλλους και σε χρόνους αλλοτινούς, αλλά στην ίδια την ύπαρξη του συγγραφέα. Δεν είναι το ταξίδι που σε κάνει να διαφέρεις, που σου προσφέρει τα εχέγγυα της ισχύος σου. Το ασήμαντο ανθίζει, και το πλήθος των ηρώων σε διαπερνά.

Σκέφτομαι πως ανάλογη πρέπει να είναι και η κρυφή συνομιλία μας με τους νεκρούς. Το παρόν λαβαίνει διαστάσεις απροσδιόριστες. Ζεις ταυτοχρόνως σε πολλές εποχές, σε πολλές καταστάσεις. Γιατρεύονται οι εσωτερικές σου πληγές, που η εμμονή στην στείρα καθημερινότητα όχι μόνο αδυνατεί να γιατρέψει, αλλά τις προκαλεί και τις επιδεινώνει.
     Η μετατόπιση μέσα στον χρόνο προσφέρει την γιατρειά. Αυτή η αλλοίωση. Δεν είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος. Συνδιαλέγεσαι με τους συγκαιρινούς σου, ενώ μέσα σου συνομιλείς με ανθρώπους άγνωστους, που δεν συναπάντησες ποτέ, αλλά τους γνωρίζεις. Αφήνεσαι με εμπιστοσύνη στον κόσμο τους ξεχνώντας τον εαυτό σου. Είσαι δικός τους, κι εκείνοι σου ανοίγονται. Είναι τέτοια η πλησμονή που φοβάσαι μήπως δεν αντέξεις. Όλα σου προσφέρονται απλόχερα. Δεν ξέρεις κι εσύ πώς βρέθηκες σ’ αυτό το χώρο. Δεν ζητούν τίποτε από σένα, ίσως γιατί τους ξαναέδωσες πνοή. Είναι σαν να δίνεις ζωή στους νεκρούς, τους ζωντανεύεις, και η ζωή σου επιστρέφεται στο εκατονταπλάσιο.

Τότε είναι που η εργασία σου γίνεται εργόχειρο προσευχής και μετατρέπεται σε έργο ζωής. Είναι κάτι πολύ φτωχό να περιορίζεται η εργασία αυτή σε φιλολογικά ή λογοτεχνικά ή άλλα πλαίσια, κι εσύ να παραμένεις ως ιθύνων νους απέξω. Μπορεί να κάνεις μια καλή μετάφραση, αλλά το έργο θα το πάρει ο χρόνος και δεν θα σου χαρίσει τίποτα. Αν δεν παραδοθείς, οι δώδεκα μήνες του χρόνου, τα δώδεκα παλικάρια που θα συναντήσεις μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, θα σε αφήσουν ανέστιο και γυμνό. 

 Γράφοντας και μεταφράζοντας έζησα τις ζωές πολλών ανθρώπων.

             [* ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΤΟΥ Α.Κ.].

Το "Χαλιφάτο της Κολοκύθας"*

                                                                                                    PHOTO: Ν.Τ.


                       [...] Όχι μόνον έχει φανατικούς η κολοκυθοπολιτική ...αλλα ως αντηχεία τα  
                       κολοκύθια κάνουν και πολύ ζωηρές εμφανίσεις στο Ζάππειο φορές φορές  
                       όπου η δημοκρατική τους στόφα αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο!
                                                                               (Aristogeton- σχόλιο στο διαδίκτυο)



Τόλμησε ο Νίκος Δήμου να τοποθετηθεί, εμμέσως πλην σαφώς, μάλιστα διαλέγοντας να συσχετίσει τα λόγια του με το παράδειγμα μιας σάτυρας του Σενέκα με τον τίτλο Apokoloynthosis στον ιστότοπο του Protagon, πάνω στην προαναγγελόμενη, παντοιοτρόπως εδώ και καιρό, επιστροφή του κ. ΓΑΠ στην κεντρική πολιτική σκηνή ώστε να ξανα-κυβερνήσει τον τόπο (άραγε τον κυβέρνησε ποτέ;). "Έγινε το σώσε"! Ωρυμαγδός σχολίων, διαρρήξεις ιματίων, σπαραγμοί, κλαυθμοί, οδυρμοί. Για τον ...έλληνα "Μεσσία" που δεν τον άφησαν να ολοκληρώσει (δηλ. "να αποτελειώσει", όπως δικαίως γράφει σε Υ.Γ. στην ίδια ανάρτηση ο Ν.Δ.)...

Το φαινόμενο της κολοκύθας στην Ελλάδα και η εξ αυτής ανάλογη ...Κολοκυθοπολιτική που προκύπτει (ναι αενάως παίζουμε την κολοκυθιά: "όχι εγώ αυτός! Και γιατί να μην το ’κανε εκείνος …Να το ’κανε ο δείνας"), φαίνεται πως έχει λάβει στο πρόσωπο του Παπανδρέου του Γ΄- του και ποδηλάτου ή full fitness sixth decade ή μίστερ χουλαχούπ ή και Οξύνοος επονομαζομένου, έναν γνήσιο εκπρόσωπο. Υπήρξαν κι άλλοι συγγενείς του είδους της κολοκύνθης τα τελευταία εκατό χρόνια, όμως ο συγκεκριμένος παίρνει ανέτως τα πρωτεία με τις περισσότερες  ψήφους, μέσα κι έξω από το κόμμα του...

                                                                                PHOTO: Nikos Dimou

Μοιραίος άνθρωπος! Ο πλέον ακατάλληλος που βρέθηκε στο τιμόνι της χώρας στην πιο ...δύσκολη στιγμή της νεότερης ιστορίας [ και δεν ξεχνώ διόλου τον προκαθήμενό του  Κωνσταντίνο  Β΄-τον Βραδύποδα ή Mr Rafina playmobile station ή απλώς και Βωβό επονομαζόμενο που ενώ ετοίμασε και προλείανε το έδαφος ακόμα διάγει σε χειμερία νάρκη...] που με τον πλέον ιταμό τρόπο εξαπάτησε τους πολίτες και υπέκλεψε την ψήφο τους με συνθήματα  όπως "λεφτά υπάρχουν" [που τελικά δεν υπήρχαν, πράγμα που έσπευσε να δικαιολογήσει ένας εκ των πρωθιερέων του κόμματος του εκστομίζοντας το περίφημο εκείνο "μαζί τα φάγαμε" πράγμα εν μέρει μεν αληθές αλλά κατά το μεγαλύτερό του μέρος ανειλικρινές, ανήθικο και ψευδές, αφού οι πολιτικοί δεν βρίσκονται εκει για να εκμαυλίζονται ή να εκμαυλίζουν αλλά να καθίστανται αριστείς και να αποτελούν παράδειγματα ηθικής μεταρσίωσης, και οδοδείκτες πολιτικού πολιτισμού. Κι όχι να γίνονται ένα με το κοπάδι και να τραβάνε μαζί μ' αυτό κατά το γκρεμό...].

Ύστερα ο λαοπρόβλητος με το χρίσμα τριών γενεών Παπανδρέου στο μέτωπο, με θητεία σε όλα σχεδόν τα υπουργικά συμβούλια από το 1985 και μετά,  κοιμήθηκε σχεδόν ένα χρόνο τον ύπνο του δικαίου τον απονήρευτο και ξύπνησε ένα πρωϊ με "όνειρα ...ΔΝΤ για την Ελλάδα και την Ευρώπη", εν μέσω φρενήρους διαδρομής των spreads και εκτίναξής τους στο υπερπέραν, αξιολογήσεων στην κατηγορία "σκουπίδια" της (ένδοξης το πάλαι ποτέ) Γραικίας εκ μέρους των διεθνών οίκων, μέσα σε αλυκτίσματα των αγορών και κρωξίματα των γυπαετών τους. Η Ευρώπη φυσικά έστηνε ξανά -"παλιά μου τέχνη κόσκινο"-  τα γκέττο και ετοίμαζε τη διαπόμπευση και την καύση "ενός απατεώνος" λαού...

 Ο πρωθυπουργός της κολοκυθοχώρας αρκέστηκε σε ανούσια ψελλίσματα, σε δεκάρικους που του έγραφαν τα επιτελεία δημιουργικής γραφής,  κι αυτός ξεφούρνιζε με άψογα αγγλικά στα διεθνη fora. Ανακάλυψε τότε πως κυβερνούσε έναν λαό διεφθαρμένο, είπε "όλη την αλήθεια για τις κρυφές στατιστικές", υποσχέθηκε "μεταρρυθμίσεις" και άνοιξε εύκολα το δρόμο των  μνημονίων για τους επόμενους τέσσερις αιώνες. Από το Καστελλόριζο έκανε τις πραξικοπηματικές του εξαγγελίες, υπογράφοντας πια εφεξής μόνος αυτός κι ο παντοδύναμος εξωκοινοβουλευτικός υπουργός του των Οικονομικών, κάθε δεσμευτικό έγραφο των πιστωτών για τη χώρα του. 

Ο ίδιος φυσικά άνθρωπος, με την κλήση στη κυβέρνησή του κατά κανόνα άσημων και αγνώστων και παντελώς ακατάλληλων ανθρώπων, πλαισίωσε ένα υπουργικό συμβούλιο ικανό για αποτυχίες και μόνο. Έστησε τη φενάκη της ηλεκτρονικής μακέτας,της καμπάνιας, του δήθεν σχεδιασμού, των συζητήσεων χωρίς τέλος και της άσκοπης διαβούλευσης με τους φορείς, λάνσαρε την πράσινη ανάπτυξη, τις νέες τεχνολογίες, την ηλεκτρονικη διακυβέρνηση ...σαν ο καιρός και ο χρόνος να ήταν μαζί μας... Στην Ελλάδα έπεφτε ο ουρανός στα κεφάλια των ανθρώπων κι εκείνος σχεδιάζε από το Λυκαβητό το πρόσωπο της νέας Αθήνας συζητώντας με ξένους- και έγκυρους- αρχιτέκτονες την δυνατότητα ανάπλασης του αστικού τοπίου και άλλα συναφή κολοκυθοπαράγωγα...

Όταν εξήγγειλε εκείνο το αψυχολόγητο και άκαιρο δημοψήφισμα βρέθηκε χωρίς δαχτυλίδι και εκτός νυμφώνος.  Εξευτελίστηκε σύμφωνα με γραπτές ομολογίες -για την ακρίβεια: "μαρτυρίες σοκ"- γνωστών ευρωπαίων και αμερικανών αξιωματούχων όσο κανείς πρωθυπουργός στη νεότερη Ευρωπαϊκή ιστορία από τους ιεροεξεταστές Μέρκελ και Σαρκοζί και υποτάχθηκε αμαχητί και χωρίς να χρειαστεί να αυτοκτονήσει από ντροπή. 

Το  αμέσως επόμενο διάστημα κι ενώ η ελληνική οικονομία κατέρρευσε, η κοινωνία εξουθενώθηκε και διαλύθηκε μαζί με κάθε ελπίδα για αναστροφή των τετελεσμένων, καθώς πλέον των δυο γενεών πήγαν στον Καιάδα , ο ...."επισκέπτης" βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. ΓΑΠ  έρχεται  να δικεδικήσει και πάλι τον θώκο της ύπατης εξουσίας.

 Μέχρι στιγμής βέβαια αζημίως, φροντίζει τριγυρνά τα πέρατα της οικουμένης ως μέλος της παγκόσμιας αδελφότητας του think tank ... (κάτι σαν "κολοκύθια με τη ρίγανη"...), φουσκώνοντας τους τραπεζικούς του λογαριασμούς με τον άξιο μισθό του.
Οι οπαδοί του τον πλαισιώνουν σε όλες τις αρχηγικές του εμφανίσεις κι εκείνος χαμογελά συγκατανεύοντας ακόμα και στις ασχημίες τους δείχνοντας έναν αλλιώτικο πολιτισμό, τέτοιον που δεν μας είχε συνηθίσει. Οι φανατικοί του ΓΑΠ  συχνά στήνουν καραούλια στους χώρους κοινωνικής δικτύωσης (sites blogs, twitter, f/b κλπ ) χυμώντας σε όποιον θα θίξει την τιμή και την υπόληψη του αρχηγού ή το κολοκυθίσιο τους σόϊ...

Οι φανατικοί της επανόδου του ΓΑΠ φυσικά και συνιστούν κίνδυνο για την κοινή λογική. Σχεδόν μας ζητούν να ξαναδοκιμάσουμε τη φρικτή κολοκυθόσουπα του αρχηγού τους.
[Βέβαια η ιστορική εμπειρία λεει πως "ο περήφανος ελληνικός λαός" δοκίμασε δυό και τρεις φορές από τις σούπες ενός εκάστου των προηγηθέντων Παπανδρέου...]

Ίσως κρυφά ετοιμάζουν να ανακηρύξουν ως κράτος  το ..."Χαλιφάτο της Κολοκύθας"!

                                                                                                                    PHOTO: Ν.Τ.



* Αφιερώνεται στον ακούραστο σκεπτόμενο και αισθαντικό Έλληνα Νίκο Δήμου που γιορτάζει σήμερα (γνωρίζοντας καλά πως με πολλά, απ' όσα γράφω και με το τρόπο που τα γράφω, δεν συμφωνεί...).

YΓ. (6.12.14 μεσημέρι)
Χμμ... τελικά μάλλον συμφωνεί:

Ο/Η Νίκος Δήμου έγραψε: (πριν 5 ώρες)- σχ, 113
 
Τα σχόλια είναι εναντίον μου γιατί είναι σαφώς κατευθυνόμενα - σε όλα τα σχετικά site έχει πέσει γραμμή. Αλλιώς, αν ήταν αντιπροσωπευτικά, ο ΓΑΠ θα έπρεπε να έχει το 80% των ψήφων.
Όταν λέω ότι δεν ασχολούμαι με τα σχόλια εννοώ πως δεν τα ελέγχω και δεν τα διαβάζω πριν δημοσιευτούν.
Όποιος θέλει να διαβάσει έναν σύντομο αλλά σαφή απολογισμό του καταστροφικού "έργου" του ΓΑΠ μπορεί να πάει εδώ: http://xartokoptis.blogspot.gr/2014/12/blog-post_5.html

άφαντοι...

                                                                                        PHOTO: iefimerida


                                                 [...] εμείς οι κάτω τάση προς έμετο.

                                                  Έκτωρ Κακναβάτος, Ανασύνθεση μετάλλων


Ορίστε ποιοί θα ψηφίσουν τον προϋπολογισμό του ελληνικού κράτους για το 2015...
[Υποθέτω πως θα 'ναι κι αυτός ...αόρατος!]

Ένα μικρό ποίημα σαν...

                                                                                                                   PHOTO: Ν.Τ.

Σαν το σπουργίτι που τσιμπάει κόλλυβα 

σε μαρμαρένιους τάφους.

 ένα πουλάκι-αποδιοπομπαίος τράγος.

                                 Γιάννης Ζήκας (1945-2008)

Από την συλλογή ποιημάτων "Φύλλο και φτερό" που κυκλοφόρησε μετά τον θανατό του σε επιμέλεια του φίλου του συγγραφέα Αλέξανδρου Κοσματόπουλου από τις εκδόσεις Μυγδονία. 

Ένα πραγματικά πολύτιμο βιβλίο!