Στο Τσεπέλοβο...

 ένα πεσμένο σπίτι κι ένας τάφος 

 

"Πουλάκι ξένο ξενιτεμένο
πουλί χαμένο που να σταθώ
Πού ν’ ακουμπήσω να ξενυχτήσω
να ξενυχτήσω να μη χαθώ"

                               Ιωάννης Βηλαράς



  Ακροβολισμένοι κυνηγοί, μέρα μεσημέρι, πάνω στο δρόμο παραμονεύουν τ' αγριογούρουνα και διώχνουν ακόμα και τα πουλάκια του Θεού με την παρουσία τους μακρυά. Φορές στην άσφαλτο πάνω  απαντήσαμε αίματα. Σημάδια ότι εκεί πρόσφατα προηγήθηκε  σφαγή και σύρσιμο των "τροπαίων" στην άκρη του δρόμου.  

  Κάποτε  φτάνουμε στο Τσεπέλοβο κι απαλασσόμαστε επιτέλους από τις αγριωπές τους φάτσες. Μου λένε πως κάτω χαμηλά στο δρόμο υπάρχει ένα ταβερνείο, όπου συχνάζουν οι κυνηγοί κι όπου στο πίσω μέρος σφάζουν ανενόχλητοι ολημερίς κι ολονυχτίς με την ψυχή τους, τσαλαβουτάνε στο σκοτωμένο αίμα, καπνίζουν, τρώνε, πίνουν τσίπουρο και κοκκορεύονται ώρες ατέλειωτες...

Το σχετικό μου ύψος καθώς και η συγνωστή περιέργειά μου, βοήθησαν να προσέξω πως πίσω από 'ναν αχαμνό τοίχο στην αυλή ...ενός φαρμακείου υπήρχε ο τάφος του γιατρού της αυλής του Αλή- Πασά του Τεπελενλή, αλλά επίσης λόγιου, διακεκριμένου μέλους του Ελληνικού Διαφωτισμού και ποιητή Ιωάννη Βηλαρά που πέθανε πάμπτωχος και ενταφιάστηκε στο Τσεπέλοβο τρία χρόνια αφ' ότου ξέσπασαν οι άγριοι διωγμοί εκ μέρους του "λιονταριού της Ηπείρου".

Λίγο πιό πάνω από την κεντρική πλατεία του χωριού με τα πλατάνια  ένας όμορφος γάτος, σωστός ξεναγός, απρόσκλητος αλλά πάντως λίαν επιρρεπής σε χάδια, συνοδεύει τα βήματά μας μέχρι την εξώπορτα του ...πεσμένου σπιτιού της μεγάλης Μαρίκας Κοτοπούλη! 

Ο τσεπελοβίτης γάτος επιστρέφει μαζί μας και στέκεται με αφοπλιστική σιγουριά στην πόρτα του σπιτιού των νοικοκυραίων όπου ανήκει. "Εγώ μένω εδώ" μας λέει. "Εσείς φεύγετε...". Και σταματάει τα πολλά πολλά μαζί μας ξάφνου με το μαχαίρι.

Όμως μνήμες Θεάτρου και Ποίηση γεμίζουν τώρα την ψυχή μου στο Τσεπέλοβο. Και τα καλά έργα των ανθρώπων παρασύρουν τη σκέψη μου.

Λησμονώ τους θλιβερούς και αιμοσταγείς κυνηγούς [προφανώς και "βέρους" απογόνους του Αλη Πασά...].