το ...Carpe diem*

του Μόδη Γούναρη ειπωμένο σαν παραμύθι

[...] Αρχίζει τ' όνειρο,
κείνο που μέσα του ποτέ σου δε ρωτιέσαι :
γιατί είσ' εκεί;
γιατί είναι όλα έτσι;
με το φόβο.
ποτέ δε θα ξυπνήσεις. Τ' όνειρό σου μονάχα θα σβήσει.

           Θεόδωρος Ντόρρος, 

 από το "Στό δρόμο αρχίζουν όλα", Στου Γλυτωμού το Χάζι,1930

 Ο αδερφικός μου φίλος αρκετά πάνω απο τα πενήντα πια όπως κι εγώ -γιατί και πώς να το κρύβουμε- αλλά εκείνος με απείραχτη πάντοτε την δροσάτη νεανική του καρδιά-  κάθισε κι έγραψε το  μικρό παραμύθι "Η Μελλούμενη κι ο Περασμένος"- εκδόσεις Το Κεντρί. Ο φίλος μου, όταν δεν ξοδεύεται στην άσκηση της Ψυχιατρικής, σκορπίζει τη ζωή του στη ζωγραφική, στο γράψιμο, στο διάβασμα, στην ανθρώπινη αλληλεγγύη (βλέπε Κοινωνικό Ιατρείο), στην ουσιαστική κοινωνική δράση και παρέμβαση, στην πολιτική έξω απο τα ψόφια κόμματα.
Η πραγματικότητα, που πολύ τον έθλιψε κι αυτόν (ενώ άλλους δεν ξεχνώ πως τους συνέθλιψε), τον έφερε να εκδώσει αυτό το λιλιπούτειο, αυθόρμητο πράγμα. Ένα παραμύθι μάλλον για μεγάλους μονάχα. Έβαλε και τις ζωγραφιές  του μέσα να συνοδεύουν τις λέξεις και χτες μου το κουβάλησε φρέσκο-φρέσκο στο ιατρείο ο ίδιος.

Στην αγαπητική του αφιέρωση, μεταξύ άλλων, κι ο στίχος του Ελύτη από τη Μαρία Νεφέλη: 

"Γιατί την αλήθεια τη φτιάχνει κανείς ακριβώς όπως κι το ψέμα"...

 Στο εξώφυλλο ο άντρας με τη μαύρο μπλουζάκι που αιωρείται στον ουρανό αρπαγμένος από το χέρι μιας γυναίκας που υπερίπταται-δε χωρεί αμφιβολία καμιά- είναι ο ίδιος ο κύρ-Μόδεστος. 

Το μικρό παραμύθι που μιλά για την συνάντηση της "Μελλούμενης" με τον"Περασμένο" καταλήγει στον αιώνιο συμβιβασμό [και μέγιστη άμυνα]:

Το μέλλον τρομάζει. Αβέβαιο, άδηλο και σκοτεινό. Περικλείει τον αφανισμό μας.
Το παρελθόν πρέπει να ξεχαστεί-μας έχει εξ άλλου με κάποιον μη αναστρέψιμο τρόπο τραυματίσει. Η ενθύμιση της νεότητάς μας άγος μέγα.

Ας ζήσουμε το τώρα. Όσο αυτό είναι!

Άδραξε τη μέρα...

*Οράτιος = άδραξε τη μέρα