Παλιόκαιρος σου λέω...

[…] Τα  μερεμέτια   αυτά είνε συνηθέστατα εις τα χωρία τώρα τον χειμώνα, 

ότε υετοί και οι άνεμοι και το παχύ στρώμα της χιόνος προπάντων, 

μετατοπίζουν συνεχώς τας κεράμους, μεταβάλλοντες τας πτωχάς στέγας

 εις κόσκινα. […]

Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, Ο αναποδιασμένος

Οι γάτες από το πρωί κοίταζαν κολλημένες στο τζάμι έξω. Την είχαν μυριστεί τη δουλειά. Το χιόνι κατέβαινε χορεύοντας. Στο δρόμο οι νιφάδες με χάιδευαν στο πρόσωπο και έλιωναν. Tο ιατρείο στην κατάψυξη. Τα τύπου ινβέρτερ κλιματιστικά ..."τα είχαν παίξει". Μπήκε  ένα μικρό αερόθερμο σε συνηγορία να θερμάνει κάπως το χώρο.

 Κατά το μεσημέρι έξω πύκνωσε για τα καλά το χιόνι. Έπεφτε πάνω στη μανώλια "μας" στον ακάλυπτο (που ξεπέρασε πια  τον τέταρτο όροφο σε ύψος ψάχνοντας για φως). Οι ασθενείς μου είχαν αρχίσει να αφαιρούνται. Δεν έλεγαν το πρόβλημα τους πια, δεν νιάζονταν  για την "αρρώστια" τους ούτε και για τον γιατρό τους. Αλλά γι' αυτό που συνέβαινε  ...πίσω από την πλάτη του: 

-Αχ, τί ωραία χιονίζει γιατρέ! 

Έκλεισα το ιατρείο. Χιόνι στην Ερμού, στην Αγίας Σοφίας. Χρόνια είχα να τις αντικρίσω έτσι... Αραιή εδώ η κίνηση των αυτοκινήτων. Στην Τσιμισκή αντιθέτως η κίνηση πυκνή και σημειωτόν. Κανένας εκνευρισμός όμως ή κορναρίσματα ("Μάγια μου 'χεις καμωμένα"...). Το χιόνι συνεχίζει το χαβά του. Στο δρόμο όσους συναντώ βγάζουν κάτι περίεργες, συνομωτικές, πνιχτές φωνίτσες. Μιλούν στα κινητά "Όμορφα είναι ρε. Έλα..."  Πονηρά υπομειδιάματα έτοιμα να γίνουν κραυγή χαράς πίσω από τα κασκόλ. Μόνο που δεν πετούν την σκούφια τους (φορούν όλοι!) από την "κακοκαιρία" που ..."πλήττει επί μέρες απ' άκρου σ' άκρον  τη χώρα" και η χάρη της έφτασε μέχρι εδώ.

Μια παρέα πιτσιρίκια έχουν βάλει σ' ένα χαρτόκουτο μέσα ...ικανή ποσότητα από χιόνι και το πάνε βόλτα σπρώχνοντας. Ο ένας τους  λέει στα σοβαρά -και κάπως παρακαλετά-  στους άλλους: 

"Θέλετε να με σκεπάσετε με το χιόνι;"

 Κάτι σερβιτόροι μην έχοντας τί να κάνουν στήνουν -πάνω στα άχρηστα τραπέζια του μαγαζιού στο πεζοδρόμιο- μικρούς χιονανθρώπους. Τους βάζουν και αναμμένα ρεσώ δίπλα.

"Καλά Χριστουγεννα παιδιά!" τους ευχήθηκα. 

Ζευγαράκια κυνηγιούνται εδώ κι εκεί με χιονόμπαλες. Άνθρωποι περπατάνε ως "αστείον θέαμα" -μαζί κι εγώ εννοείται - Σαν πιγκουΐνοι για να μην πέσουν.  Ζηλεύω αυτούς που βγήκαν έξω με όλα τα αξεσουάρ των σαλέ και των χιονοδρομικών κέντρων. Πηγαίνουν σαν να έχουν τετρακίνηση και φοράνε χιονολάστιχα στα πόδια. Αέρινα περνάνε απο δίπλα μας αυτού του είδους οι πεζοί. 

Έκανα δυο ώρες για να επιστρέψω στο σπίτι (λιγότερο απο 8 χιλιόμετρα η απόσταση) με το αυτοκίνητο. Με ολγουέδερ λάστιχα και ξεκίνημα με τη δεύτερη διαρκώς. Φρένο απαλό όπως με αυγό κάτω από το παπούτσι (συμβουλή Ιαβέρης & Νίκος Δήμου).

Ο ΟΑΣΘ απέχει της μεταφοράς των θυμάτων της κακοκαιρίας. Τους έχει αφήσει ανενόχλητους να παίζουν στα πάρκα... Να απολαμβάνουν τη σφοδρή χιονόπτωση... Να τη χαζεύουν πίσω από τζαμαρίες και από τα ύψη 5ου, 6ου, 7ου ουραν... συγγνώμην ...ορόφου ήθελα να πω!

Το χιόνι παντού στην πόλη ήταν σήμερα ο νικητής.

Φωτογράφησα όπου μπόρεσα -πεζός ή από το αμάξι- την "κακοκαιρία" στη Θεσσαλονίκη. Τρισευτυχισμένος ένιωθα. Το βράδυ στις "ειδήσεις" θα προσπαθήσω να πεισθώ ότι κανονικά ήμουν δυστυχισμένος αλλά το "απωθούσα"...