Σύντομα στην εφημερίδα ΟΔΟΣ της Καστοριάς
[11 Ιουνίου 1905]
Οι αρχαίοι Έλληνες έπαιρναν έναν θάνατο ανθρώπου και σ’ αυτόν
εστήριζαν μια ζωή, και γίνουνταν ένα δράμα. Τί είνε οι ήρωες; Άνθρωποι που
πεθαίνουν, και επειδή αξίζει να τους αγαπούμε, λυπούμασθε που πεθαίνουν. Η
μοίρα η τραγική που φαίνεται πως κλώθει την ζωή των ανθρώπων που είνε ήρωες,
είνε ο θανατός τους. Ο θάνατός τους ο βίαιος είνε αίγλη. αυτό το
κατάλαβαν οι αρχαίοι και έκαναν ήρωες τους ανθρώπους που μπορούσαν και
πέθαιναν, τους ανθρώπους που πέθαιναν τραγικά (δηλαδή βίαια και πριν από τον
καιρό τους). Και τους ανθρώπους αυτούς τους έκαναν καλούς, ευγενικούς μεγάλους,
για να ταράζη τους άλλους ανθρώπους ο θάνατός τους. Στην κοντή αυτή ζωή των
ανθρώπων που πεθαίνουν έτσι, κεντούσαν επάνω στολίδια διάφορα, για να λυπηθούν
οι άλλοι άνθρωποι, όταν εκείνους (τους ήρωες) τους παίρνει ο Χάρος. Στηρίζουν
την τραγωδία στον θάνατο και κάνουν έπειτα αυτόν τον θάνατο να φαίνεται
άδικος*[...]
*Σημείωση της 29 Σεπτεμβρίου 1905:
Στραβή αντίληψη! Οι ήρωες πεθαίνουν τραγικά επειδή είνε ήρωες, δεν
γίνονται ήρωες μόνο επειδή πεθαίνουν με βίαιο θάνατο. Είνε και ήρωες που δεν
πεθαίνουν τραγικά όπως θα ήθελαν. Ο θάνατος είναι μια
λεπτομέρεια του Ήρωα, η ζωή του είναι το δυσκολώτερο.
Το υλικό προέρχεται από την Αμερικανική Σχολή
Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα, Γεννάδειος Βιβλιοθήκη, Αρχείο Ίωνα Στ. Δραγούμη.
Οι μυθικοί ήρωες μας έρχονται από ένα μακρινό παρελθόν και είχαν όλον τον χρόνο να στολιστούν με την αίγλη που τους ήθελε η ανθρώπινη φαντασία γι' αυτό κι ο θάνατός τους είχε μέσα το ίδιο φαντασιακό, ηρωικό στοιχείο. Οι σημερινοί,καθημερινοί ήρωες πράττουν με ανθρώπινα μέτρα και συνήθως έχουν ανάλογο θάνατο. Ίσως γι' αυτό δεν είναι αρκετά ήρωες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕν αναμονή λοιπόν, με ενδιαφέρον για την αρχειοθέτησή τους.
ΑπάντησηΔιαγραφή