Περίπατοι...

...χωρίς λόγια.

"Μαρμάρωσε" το ανθρώπινο ποτάμι της Las Ramplas!

Εις πάσαν γην εξήλθε ο φθόνος...

           Έχουν πια περάσει δεκαπέντε χρόνια από την επίσκεψή μου -πρώτη και τελευταία- στη Βαρκελώνη. Την καταχάρηκα αυτήν την πόλη περπατώντας την όσο το μπόρεσα. Από το λόφο του Μόνζουϊκ με το "Ολυμπιακό χωριό" κατηφορίζοντας μέχρι το παραλιακό μέτωπο με τη μαρίνα της Μπαρθελονέτας με το θαυμάσιο Ακουάριουμ, την Ράμπλας-την Ράμπλας-την Ράμπλας βέβαια, την πλατεία με τη Σαγκράδα Φαμίλια  -το θρυλικό ατέρμονο έργο του Γκαουντί, τα περισσότερα από τα  σπίτια που ο άνθρωπος αυτός είχε χτίσει μα κυρίως την Πεδρέρα του , το Πάρκο Γκουέλ κλπ κλπ...

            Αν με ρωτούσε κανείς τί μου έκανε την πιό ζωηρή εντύπωση θα έλεγα χωρίς περιστροφή καμία πως η Ράμπλας, αυτός ο δρόμος, που μεταμορφώνεται από κάποια ώρα και μετά σε ποτάμι με ανθρώπους καθε λογής να ρέουν στην κοίτη του (μεριές ορμητικά κι αλλού πιο ήρεμα), ο δρόμος αυτός σαν απόλυτη έκφραση της ελευθερίας που οδηγεί κατά τη θάλασσα (ενώ το άλλο του άκρο  ψηλά στην Πλατεία της Καταλωνίας), αυτός θα ήταν που θα διάλεγα αν ήταν να μιλήσω για τη Βαρκελώνη. Την Βαρκελώνη της Τέχνης, της ακατάρριπτης Ευρωπαϊκής ιδέας, κοιτίδα κάθε μοντέρνας τάσης και έκφρασης, χωνευτήρι της ειρηνικής συνύπαρξης ελεύθερων και ανήσυχων ανθρώπων. 

          Χτες οι ιερείς του μίσους, βυσσοδομώντας στα αξεδιάλυτα σκοτάδια τους, ξέσπασαν πάνω στον πεζόδρομο  Ράμπλας. Ζήσαμε ακόμα μια φορά αυτήν την στερεότυπη -σαν motto- φρίκη...  

           Ανασύροντας από το αρχείο μου τις φωτογραφίες που είχα τραβήξει τότε πρόσεξα πως είχα μια ανεξήγητη επιμονή στο να φωτογραφίζω ακινητοποιημένα (σαν μαρμαρωμένα...)  ανθρώπινα σώματα που για βιοπορισμό το πιό πολύ -αλλά με επαγγελματική ευσυνειδησία και καλλιτεχνική μαεστρία- στέκονταν ακίνητα εκατέρωθεν της κοίτης του ποταμιού της Λα Ράμπλα. 

          Μαρμαρωμένους άφωνους ανθρώπους (πολλούς χωρίς πνοή) άφησαν χτες πίσω τους τα ανδρείκελα-ζόμπι του μίσους... 

                Όπως στις φωτογραφίες:

             

 

"Το αλογάκι της Παναγιάς"...

...και η εξήγησις της -μυστηριώδους- εξαφανίσεως ενός "υψηλού προσώπου".

Μόλις τον είχε ξεφορτώσει από τη ράχη του το κακορίζικο  κι έφευγε νωχελικά in slow motion.

"Βρε..." της κάνω (θηλυκό ήταν "το αλογάκι"). "Εσύ ήσουν που μας τον είχες ξεμοναχιάσει και τον ψάχναμε σε γη και ουρανό τόσες μέρες;"

"Ναι εγώ!" μου απαντά το ξεδιάντροπο. Και αργά στρίβοντας το μακρύ λαιμό του κάνει να πάρει και πάλι το δρόμο του.

"Βρε ευλογημένο ζούδι του Θεού..." ξαναλέω  "...το ξέρεις ότι κοψοχόλιασες μια χώρα ολόκληρη; Καιγόμασταν και δεν είχαμε κοντά μας την παρηγοριά μας, το φως τον ματιών μας, τον οδηγητή μας ("Hasτa la victoria siempre" και αλλα κάνα δυό κουραφέξαλα ξεφούρνισα τότε για να γίνω πιο πειστικός).

"Άστα αυτά τώρα" μου απαντά. (Κι ήταν τα τελευταία λόγια που άκουσα από το στόμα του εντόμου). "Και να ευχαριστάτε το Θεό που σας τον έφερα ξανά πίσω ολόκληρον! Φυσικά θα 'χετε ακουστά για το τί παθαίνει το αρσενικό ταίρι όταν μιλάμε για "αλογάκια της Παναγιάς... Δε φτάνει που θα εξακολουθείτε νάχετε Πρωθυπουργό με το κεφάλι στη θέση του, βγάζετε γλώσσα κι από πάνω".

"Σαν νάχει ένα δίκηο" είπα μέσα μου.

Όμως, όταν τον άκουσα σήμερα -τον δυστυχή επανεμφανισθέντα- να αμολάει εκείνο το αμίμητο πως "τα στρέμματα Αττικής γης που κάηκαν το 2009 ήταν ...δεκαπλάσια σε έκταση από αυτά που κάηκαν κατά το τριήμερο" της πανκυβερνητικής ανεμελιάς και ραστώνης του Αυγούστου του '17, αρχίζω να 'χω επιφυλάξεις για το αν το δολερό αλογάκι άφησε ανέπαφο το κεφάλι "του Πρωθυπουργού της καρδιάς μας"...

Αλλά αυτά εμπίπτουν στην αρμοδιότητα της Ιατροδικαστικής. Και μένει ίσως να αποδειχθούν στην επόμενη πυρκαγιά ή άλλη παρόμοια "κρίση"... (Που μακάρι να αργήσει πολύ!)

Εικονοστάσι...

Σουρούπωνε, μύριζε ρετσίνι κι ο ουρανός [...]

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, "Αίγινα"

Εις μνήμην,

των αφανιζομένων Αγίων Δέντρων που κάποτε μας στρέξανε στον ίσκιο τους, που χόρτασαν τα μάτια μας απόκρημνες ομορφιές, που άφησαν στ' αυτιά μας μελωδικές φωνές πουλιών που φιλοξένησαν στα κλαδιά τους, που μας δώρισαν  την μυρωμένη τους ανάσα...

Εις μνήμην,

της βλακώδους αμεριμνησίας μας, της ανοργανωσιάς μας, της λοιμώδους αναισθησίας μας, του εθιμικού τυχοδιωκτισμού μας και του κακού και άτυχου καιρού μας. (Που παραμένουν σε μάχιμη ετοιμότητα...).

Ένα κερί εδώ ανάβω...

Άλλα για να τα θυμόμαστε. 

Κι άλλα για να τα (ανα)γνωρίσουμε και να σωθούμε...

Ένα "κομμάτι σιωπής"...

...ή μήπως γεφύρι σπασμένο;

Την κοίταζα. Νύχτα με πανσέληνο. Νεκρή και με κείνη τη φρικτή δαγκωνιά του θανάτου  στην πρύμνη της. (Ποιός να ξέρει -τρέχα γύρευε τώρα...- το καίριο καραβοτσάκισμα αν έγινε από ανθρώπινο χέρι -δόλιο ή απελπισμένο- ή αν ήταν μονάχα άσπλαγχνη δουλειά της  φύσης). 

Τότε ήρθαν στο νου μου οι στίχοι του ποιητή Νίκου Παναγιωτόπουλου από το Σύσσημον  ή Τα  Κεφάλαια-Βιβλίο Δεύτερο*:



‒Είχα σταμπάρει στο "Χριστάγκαθο" ένα πάγκο γραφής
ένα απίστευτο κομμάτι
από ξύλο κατελυμένης γέφυρας μεγάλου ποταμού 
από δρυ κομμένο πριν χίλια εννιακόσια χρόνια
και πήγαινα για θαυμασμό.
Τον θαύμαζα για το κύρος του ξύλου του της ηλικίας του
κι επειδή είχε διατελέσει γεφύρι
(το ξύλο είχε διατελέσει γεφύρι
και εγώ συλλέκτης μεγάλων κομματιών σιωπής.)

"Kι οι βάρκες, τα καράβια, τα μεγάλα πλοία ... γέφυρες είναι κι αυτά!" σκέφτηκα. (Στεριές αδερφώνουν πάνω από τα ερέβη των βυθών ή κάτω από το αμφίστομο μαχαίρι τ' ουρανού). 

Έβλεπα  εμπρός μου να κείτεται λοιπόν μια ακόμα σπασμένη γέφυρα υπό το φως της Πανσελήνου. 

Ξάφνου η βάρκα ούρλιαξε σαν λύκος. (Το ουρλιαχτό της μοναξιάς και της συντριβής...).



____________________________________________________

*Το Σύσσημον ή Τα Κεφάλαια , Εκδόσεις Ίνδικτος, 2006 [ΕΞΑΝΤΛΗΜΕΝΟ].

 Το Σύσσημον ή Τα Κεφάλαια -Βιβλίο Δεύτερο, εκδόσεις "Το Ροδακιό", 2015. (390 αριθμημένα ενυπόγραφα από τον ποιητή αντίτυπα/ το εντόπισα εδώ ΚΛΙΚ ΣΤΟΝ ΤΙΤΛΟ /Υπάρχει ακόμα προλαβαίνετε...).

Το Σύσσημον ή Τα Κεφάλαια/ΠΟΡΘΜΕΙΟΝ, Εκδόσεις "Το Ροδακιό", 2017. (390 αριθμημένα ενυπόγραφα από το ποιητή αντίτυπα/το εντόπισα εδώ ΚΛΙΚ ΣΤΟΝ ΤΙΤΛΟ /Υπάρχει ακόμα προλαβαίνετε...).