"Μαρμάρωσε" το ανθρώπινο ποτάμι της Las Ramplas!

Εις πάσαν γην εξήλθε ο φθόνος...

           Έχουν πια περάσει δεκαπέντε χρόνια από την επίσκεψή μου -πρώτη και τελευταία- στη Βαρκελώνη. Την καταχάρηκα αυτήν την πόλη περπατώντας την όσο το μπόρεσα. Από το λόφο του Μόνζουϊκ με το "Ολυμπιακό χωριό" κατηφορίζοντας μέχρι το παραλιακό μέτωπο με τη μαρίνα της Μπαρθελονέτας με το θαυμάσιο Ακουάριουμ, την Ράμπλας-την Ράμπλας-την Ράμπλας βέβαια, την πλατεία με τη Σαγκράδα Φαμίλια  -το θρυλικό ατέρμονο έργο του Γκαουντί, τα περισσότερα από τα  σπίτια που ο άνθρωπος αυτός είχε χτίσει μα κυρίως την Πεδρέρα του , το Πάρκο Γκουέλ κλπ κλπ...

            Αν με ρωτούσε κανείς τί μου έκανε την πιό ζωηρή εντύπωση θα έλεγα χωρίς περιστροφή καμία πως η Ράμπλας, αυτός ο δρόμος, που μεταμορφώνεται από κάποια ώρα και μετά σε ποτάμι με ανθρώπους καθε λογής να ρέουν στην κοίτη του (μεριές ορμητικά κι αλλού πιο ήρεμα), ο δρόμος αυτός σαν απόλυτη έκφραση της ελευθερίας που οδηγεί κατά τη θάλασσα (ενώ το άλλο του άκρο  ψηλά στην Πλατεία της Καταλωνίας), αυτός θα ήταν που θα διάλεγα αν ήταν να μιλήσω για τη Βαρκελώνη. Την Βαρκελώνη της Τέχνης, της ακατάρριπτης Ευρωπαϊκής ιδέας, κοιτίδα κάθε μοντέρνας τάσης και έκφρασης, χωνευτήρι της ειρηνικής συνύπαρξης ελεύθερων και ανήσυχων ανθρώπων. 

          Χτες οι ιερείς του μίσους, βυσσοδομώντας στα αξεδιάλυτα σκοτάδια τους, ξέσπασαν πάνω στον πεζόδρομο  Ράμπλας. Ζήσαμε ακόμα μια φορά αυτήν την στερεότυπη -σαν motto- φρίκη...  

           Ανασύροντας από το αρχείο μου τις φωτογραφίες που είχα τραβήξει τότε πρόσεξα πως είχα μια ανεξήγητη επιμονή στο να φωτογραφίζω ακινητοποιημένα (σαν μαρμαρωμένα...)  ανθρώπινα σώματα που για βιοπορισμό το πιό πολύ -αλλά με επαγγελματική ευσυνειδησία και καλλιτεχνική μαεστρία- στέκονταν ακίνητα εκατέρωθεν της κοίτης του ποταμιού της Λα Ράμπλα. 

          Μαρμαρωμένους άφωνους ανθρώπους (πολλούς χωρίς πνοή) άφησαν χτες πίσω τους τα ανδρείκελα-ζόμπι του μίσους... 

                Όπως στις φωτογραφίες: